กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 596

เด็กชายที่ยืนอยู่ตรงด้านหน้าเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมามองไปตามทางของเสียง ก็เห็นเด็กหญิงที่ยืนอยู่ตรงข้ามตู้กระจก จงเหยียนซีลุกขึ้นมาจากหน้าตู้กระจก เด็กชายคนนั้นก็เห็นใบหน้าของเธอชัดเจน เหมือนคิดขึ้นมาได้ทันทีว่าเคยเห็นเธอจากที่ไหนมาก่อน

แม่พาเขามาหาพ่อ ตอนที่คนเอารถมาจอดนั้น เขาเห็นเธอจากซูเปอร์มาร์เก็ตของแผนกบริหาร

“ยังจำฉันได้เหรอ？” จงเหยียนซียิ้มพลางถาม แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงจำได้แม่นยำขนาดนี้

วันนี้เธอใส่ชุดเดรสสีแดงปักด้วยคอตุ๊กตาสีขาว แล้วมัดผมหางม้าอย่างง่ายๆ ใบหน้าสีขาวสวยเหมือนเครื่องเคลือบ ดวงตากลมโตนั้น เวลายิ้มขึ้นมามันโค้งงอเหมือนกับดวงจันทร์เสี้ยวเลยล่ะ

เด็กชายนี้ไม่ได้พูด แต่ว่าในใจกลับจำท่าทีของเธอได้แม่น

“เสี่ยวลุ่ย” หลินซินเหยียนเดินเข้ามา

เด็กชายมองไป ก็เห็นหญิงสาวที่ตามเธอมาด้านหลังแล้วกำลังก้มลงเลือกบ๊วยจีนกับป้าหยูอยู่ ดวงตาสีดำเปล่งประกาย เพียงไม่นานเขาก็ผลุบตาลง

ก่อนจะตามพ่อจากไป

จงเหยียนซียืนอยู่กับที่ พลางกะพริบตาปริบๆ แล้วจ้องเด็กชายที่เดินจากไป ในใจก็สงสัยว่าทำไมเขาไม่มีมารยาทพื้นฐานเลย？

เธอกำลังทักทายเขาอยู่นะ ทำไมถึงไม่ตอบเธอล่ะ？

“กินของหวานอีกแล้วเหรอ” หลินซินเหยียนมองโดนัทในมือของลูกสาว ก่อนจะขมวดคิ้ว “กินเยอะๆ แล้วไม่ดีกับฟันนะ”

จงเหยียนซีเบ้ปาก “ฉันชอบกินอันนี้ไง พวกเราไม่ได้มาที่ซูเปอร์มาร์เก็ตทุกวันสักหน่อย ฉันอยากจะซื้อเยอะหน่อย เก็บไว้ในตู้เย็นแล้วค่อยๆ กิน”

หลินซินเหยียนมองลูกสาวด้วยความจนปัญญา เด็กคนนี้พูดมากขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ ปากคมเหมือนกรรไกรเลยแฮะ

“หม่ามี๊ ซื้อเถอะ” จงเหยียนซีดึงชายเสื้อของหลินซินเหยียน พลางออดอ้อน “ได้ไหม”

หลินซินเหยียนทำอะไรลูกสาวไม่ได้ “วันหนึ่งกินได้แค่อันเดียว จะกินเยอะไม่ได้นะ”

“สองอัน” จงเหยียนซีต่อราคากับเธอ

“งั้นไม่ซื้อแล้ว”

หลินซินเหยียนตั้งใจหันตัวและกำลังจะไป จงเหยียนซีลากเธอ ก่อนจะตอบรับด้วยความไม่ยินยอม “โอเค งั้นกินอันนี้ งั้นฉันจะไปให้คนทำขนมห่อให้”

เมื่อพูดจบก็รีบวิ่งไป กลัวว่าหลินซินเหยียนจะเสียดาย

หลินซินเหยียนยิ้มอย่างจนปัญญา

จงเหยียนเฉินมาดึงมือของเธอ “แม่ คิดว่าน้องเปลี่ยนไปหรือเปล่า？”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลงมองลูกชาย พลางพยักหน้าเห็นด้วย “เปลี่ยนไปแล้ว แต่คุณถอนหายใจด้วยอารมณ์อะไรเหรอ？”

จงเหยียนเฉินพูด “ไม่ได้ถอนหายใจด้วยอารมณ์อะไร ฉันแค่อยากบอกคุณ ก่อนหน้านี้ลูกสาวคุณติดคนมาก เพราะเธอเพิ่งมีพ่อ ขาดความรัก ตอนนี้รู้ว่าพ่อเป็นของเธอแล้ว ไม่มีทางหนีไป หลังจากที่ได้รับความรักเยอะ ดังนั้นเลยไม่ติดคนแล้ว”

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะวิจารณ์ลูกสาวลูกชายทั้งคู่ของตัวเองดี ก่อนหน้านี้ลูกสาวน่ารัก ตอนนี้เปลี่ยนไปเหมือนกับลูกชายแล้ว

แต่เหมือนจะเป็นเหมือนที่ลูกชายพูด

เธอรู้สึกได้ว่าลูกสาวเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มีชีวิตชีวา แถมยังชอบพูดอีกด้วย

แต่เป็นลูกสาวก็ต้องเรียบร้อยสักหน่อย แต่ว่าเธอยังเด็ก เดี๋ยวโตขึ้นก็อาจจะดีเอง

“คุณอยากจะได้อะไรไหม？” หลินซินเหยียนถามลูกชาย ถึงเด็กคนนี้จะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็ก ลูกสาวซื้อหมดแล้ว จะไม่ซื้อให้ลูกชายไม่ได้ เธอกลัวว่าจะทำให้ลูกรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม

“ฉันอยากได้ แต่ว่าชั้นหนึ่งไม่มีเลย” จงเหยียนเฉินพูด

“งั้นพวกเราไปที่ชั้นสามไหม？” หลินซินเหยียนรู้อยู่แต่ก็แกล้งถาม รู้ว่าลูกชายไม่อยากซื้อของกินแต่อยากซื้อของเล่น แล้วชั้นสามก็มีของเล่นข่น

จงเหยียนเฉินรู้ว่าหลินซินเหยียนกำลังหยอกเขา เลยหัวเราะแหะๆ ขึ้นมา “เกลียด”

เมื่อกินหมด พวกเขาก็ไปที่ชั้นสาม

จงเหยียนเฉินซื้อหมากรุกสากล ครั้งก่อนหลังจากแพ้ที่ไป๋เฉิง ถึงจะถูกจงฉีเฟิงสอนไปแล้ว แต่ก็ไม่แตะอีกนาน ตอนนี้คิดได้อย่างเข้าใจแล้ว

ไม่ต้องกลัวเรื่องยากๆ แต่กลัวความท้อแท้มากกว่า เขาสามารถเผชิญหน้ากับความเอาชนะได้ถึงจะเติบโต

“เมื่อพ่อมีเวลา พวกเรามาเล่นกันเถอะ” จงเหยียนเฉินพูดด้วยความเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

หลินซินเหยียนลูบหัวของลูกชาย พลางถามเขาว่ายังอยากจะได้อะไรอีกไหม เขาส่ายหัว จากนั้นพวกเขาก็ลงไปเช็กบิล

วันนี้คนในซูเปอร์มาร์เก็ตเยอะมาก เลยต้องต่อแถวตอนจะจ่ายเงิน

ป้าหยูพูดขึ้น “พวกคุณหาที่กินอะไรก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปจ่ายเงินเอง”

จงเหยียนซีเองก็ไม่อยากจะรออยู่ที่นี่ เลยจูงมือของหลินซินเหยียนพลางพูด “หม่ามี๊ พวกเราไปที่นั่นเถอะ”

เธอชี้ไปที่ร้านขนมในซูเปอร์มาร์เก็ต

หลินซินเหยียนรู้ว่าในใจของลูกสาว เธอเองก็เริ่มหิวแล้วเลยพาเด็กทั้งสองไปที่ร้านนั้น

ป้าหยูเข็นรถเข็นไป ให้คนใช้ที่เพิ่งมาใหม่ตามพวกหลินซินเหยียนไป คนท้องคนหนึ่งกับเด็กสองคนนั้นเธอไม่ไว้ใจ