กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 597

หลินซินเหยียนรินน้ำด้วยความหิว ก่อนจะเห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่ และคิดว่าเธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เลยไม่ชิน จากนั้นจึงดึงทิชชูไปส่งให้เธอ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า？มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”

คุณน้าหวางรีบเก็บของ ก่อนจะพูดว่า “ไม่เป็นไร”

เห็นท่าทีของเธอได้ชัดว่ามันไม่เหมือนว่าไม่เป็นอะไรเลย ดังนั้นหลินซินเหยียนเลยส่งกระดาษทิชชูให้ “เช็ดเถอะ”

คุณน้าหวางยืนขึ้นก่อนจะรับกระดาษทิชชูไปแล้วเช็ดน้ำตา

หลินซินเหยียนรินน้ำใส่แก้ว แก้วหนึ่งก็ส่งให้เธอ “บอกฉันได้นะว่าร้องไห้เพราะอะไร？ถ้าอยู่ที่นี่แล้วไม่ชิน ก็บอกกับฉันได้”

“เปล่า ฉันมีความสุขตอนอยู่ที่นี่มาก” เธอก้มหน้าลง “ฉันแค่คิดถึงลูกชายของฉัน”

หลินซินเหยียนเห็นว่าเธอถือกล่องดินสอในมือ ก็เข้าใจในทันที และเข้าใจความคิดถึงลูกของแม่ดี ก่อนหน้านี้เธอเคยบอก ว่าเวลาหย่ากับสามีลูกชายตามสามีไป ถึงจะเป็นแบบนี้ ในฐานะที่เธอเป็นแม่ก็ควรจะมีสิทธิ์ในการเจอ “คิดไปแล้วก็สามารถไปเจอได้ ถ้าสามีเก่าคุณไม่ยอมให้คุณไปเจอ ฉันสามารถช่วยคุณหาทนายได้นะ”

เธอเองก็เป็นแม่ ดังนั้นเลยเข้าใจอารมณ์ของคุณน้าหวางดี ในขณะที่เห็นใจก็อยากจะช่วยเธอด้วย

“ไม่ต้องๆ” เธอมีสิทธิ์ไปเจอ ถึงแม้ว่าจะได้เจอเพียงครั้งเดียวต่อเดือนมันไม่ได้เยอะมาก แต่ว่าเธอนั้นไม่อยากทำให้คนอื่นลำบาก

“นี่ก็เลยเที่ยงแล้ว หิวหรือยัง？” คุณน้าหวางสงบอารมณ์พลางถาม

หลินซินเหยียนดื่มน้ำจนเสร็จ จากนั้นก็วางแก้วลง พลางพูด “ทำตอนนี้ก็ได้”

เมื่อทำเสร็จก็น่าจะหิวแล้วล่ะ

ปกติป้าหยูจะเป็นคนทำอาหาร เธอบอกว่า “เที่ยงวันนี้ฉันจะทำข้าวเที่ยงเอง ให้ป้าหยูไปพักหน่อยเถอะ”

หลังจากที่นี่เธอก็ไม่มีอะไรที่ไม่คุ้นชินเลย ทุกคนเข้ากันได้ดี ป้าหยูเองก็ดูแลเธอดี

หลินซินเหยียนตอบรับ

เธอนอนไม่หลับ เตรียมจะไปที่ห้องของฉินยาเพื่อคุยกับเธอ ก่อนจะเข้าไปก็ได้บอกคุณน้าหวางเอาไว้ก่อน “มีอะไรก็บอกฉันได้นะ”

เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างอื่นเลย เพียงแค่อยากจะช่วยเธอสักหน่อย

คุณน้าหวางพูดว่า “โอเค ขอบคุณมาก”

หลินซินเหยียนยิ้มพลางพูดว่าไม่ต้องขอบคุณนะ ก่อนจะหันเดินไปทางฉินยา

อีกฝั่งก็มีคนสองคนออกมาจากคลับก่อนจะขึ้นรถไป รถที่เสิ่นเผยซวนขับนั้นมาจดอที่ประตูของว่านเยว่กรุ๊ป

เสิ่นเผยซวนเห็นรถที่ประตูอย่างตาไว ก่อนจะพูดว่า “นี่ไม่ใช่รถของไป๋ยิ่นหนิงเหรอ？”

จงจิ่งห้าวชายตาขึ้นไป ก็เห็นว่าเป็นรถของไป๋ยิ่นหนิงจริงๆ ที่จอดอยู่ทางด้านนอกของตึก

“เขามาทำอะไร？” เสิ่นเผยซวนเอามือวางตรงกระจกรถ ท่าทีสงสัย

ถึงอย่างไรไป๋ยิ่นหนิงเข้าใจดีกว่าใคร ที่นี่มันไม่ต้อนรับเขาขนาดไหน แถมยังต้องมาหาด้วยความไม่พอใจด้วยตัวเอง นี่มันแปลกมากไม่ใช่เหรอ？

ตอนแรกจงจิ่งห้าวอยากจะเข้าไป แต่หลังจากที่รู้ว่าไป๋ยิ่นหนิงอยู่ที่นี่ ก็โทรหากวนจิ้งเพื่อให้เขาขับรถออกมา

เสิ่นเผยซวนมองจงจิ่งห้าวยิ้มพลางพูดว่า “อย่าใจแคบขนาดนั้นเลย เขาอุตส่าห์มาแล้วก็แจกการ์ดแต่งงานให้หน่อยไม่ได้เหรอ？ให้เขาดื่มเหล้าฉลองของคุณหน่อย และตัดความคิดถึงงั้นเหรอ？”

จงจิ่งห้าวไม่ได้สนใจเขา

กวนจิ้งขับรถมาจอดหลังรถของเสิ่นเผยซวน ก่อนจะลงมาแล้วเอากุญแจให้จงจิ่งห้าว “ประธานไป๋มาหาคุณ รออยู่สองชั่วโมงแล้ว”

จงจิ่งห้าวรับกุญแจมา “ก็บอกว่าฉันไม่อยู่สิ”

เมื่อพูดจบเขาก็เอากุญแจรถไป ก่อนจะขับรถออกไป

“เจ้านายคุณใจแคบมากเลยใช่ไหม？” เสิ่นเผยซวนมองรถที่ขับไปไกลลับสายตา ก่อนจะยิ้มพลางถามกวนจิ้ง

กวนจิ้งมองด้วยสายตาที่เข้าใจกว่าใครๆ “คุณถามฉันเรื่องนี้งั้นเหรอ？ไม่ผิดเหรอ？”

ตอนแรกเขาอยากจะบอกว่าพวกคุณแทบจะนอนตัวติดกัน อารมณ์ของจงจิ่งห้าวนั้นคุณรู้ดีกว่าฉันอีกไม่ใช่เหรอ？

แต่ว่าก็ไม่ได้พูดออกมาก่อนจะโบกมือ “ฉันไปแล้วนะ” เขานั้นยุ่งเป็นอย่างมาก

เสิ่นเผยซวนเองก็ไม่อยากจะมาเสียเวลาที่นี่ ก่อนจะขับรถกลับไป ระหว่างทางก็เห็นคลิปที่ลูกน้องส่งมา