กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 606

จงเหยียนเฉินกลั้นขำไว้แล้วถามออกไป“ดึงขนทั้งตัวออกมาหมดเลยหรอ？”

“ก็ใช่น่ะสิ จะถอนให้เกลี้ยงเลย เอาให้เกลี้ยงเหมือนกับไก่ไร้ขน เพราะไก่ไร้ขนมันน่าเกลียด คนก็เลยไม่ชอบ”จงเหยียนซีพูดด้วยท่าทางจริงจัง

จงเหยียนเฉินกระแอมออกมา ในใจก็ได้แต่คิดว่าถ้าถูกดึงขนออกมาหมด ก่อนอื่นเลยคือมันไม่ได้เกี่ยวกับว่าจะดูดีหรือดูน่าเกลียด แต่แค่ควรจะคำนึงถึงว่าไก่ตัวนั้นที่โดนถอนขนจนเกลี้ยงจะยังมีชีวิตรอดอยู่ไหมต่างหาก

“ถ้าพ่อมาได้ยินเข้า เธอว่าพ่อจะโกรธไหม？”จงเหยียนเฉินกลั้นขำสุดชีวิต แม้จะเห็นแค่ด้านหลังก็พอจะเดาได้แล้วว่าตอนนี้สีหน้าของจงจิ่งห้าวย่ำแย่แค่ไหน

“ถ้าพี่ไม่ฟ้อง พ่อก็คงไม่ได้ยินหรอก”จงเหยียนซีพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเหมือนกับว่าเข้าใจจงจิ่งห้าวดียังไงยังงั้นเลย

จงเหยียนเฉินต้องเอามือกุมท้องไว้แน่นถึงจะกลั้นขำไว้ได้“เธอแน่ใจได้ยังไง？”

“พ่อน่ะเป็น‘คนยุ่งแห่งชาติ’เขาคงไม่มีเวลามาสนใจพวกเราหรอก ฉันกำลังคิดว่าหรือพวกเราจะไม่ใช่ลูกของเขากันนะ？”

จงเหยียนซีคิดในใจว่าถ้าเป็นพ่อแท้ไป ทำไมถึงไม่มีเวลามาอยู่กับพวกเขาเลย？

ในที่สุดจงเหยียนเฉินก็ขำพรืดออกมาอย่างอดไม่ได้

จงเหยียนซีไม่เข้าใจก็เลยหันไปถาม“พี่หัวเราะอะไร……”

ยังไม่ทันพูดจบก็เห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังตัวเอง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเปลี่ยนไปทันที“พะ……พ่อ”

จงเหยียนซีเลิ่กลั่กจนทำอะไรไม่ถูก

จงจิ่งห้าวดึงหน้าไว้แล้วถามขึ้น“ไปเรียนคำพูดพวกนี้มาจากไหนกัน？”

“คะ……คุณพ่อได้ยินหมดแล้วหรอคะ？”จงเหยียนซีได้แต่คิดในหัวว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่？

ทำไม่เธอถึงไม่รู้สึกตัวเลย？

ถ้ารู้สึกตัวได้ก็คงไม่พูดคำพวกนี้หรอก

“เอ่อคือ คุณพ่อคะ”จงเหยียนซีกอดขาเขาไว้แล้วทำท่าออดอ้อน“คุณพ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่？ทำไมหนูถึงไม่ได้ยินเลย？”

“ถ้าลูกได้ยิน พ่อก็คงจะไม่ได้ฟังลูกพูดคำพูดที่ไม่เหมาะสมแบบนี้น่ะสิ”จงจิ่งห้าวยังคงดึงหน้าไว้

จงเหยียนซียังคงยิ้มแล้วกอดรัดแน่นขึ้นอีก จากนั้นก็ตั้งใจทำเสียงจีบปากจีบคอให้มันดูน่ารัก“คุณพ่อขา หนูรักพ่อมากจริงๆนะคะ หนูก็แค่กลัวว่าจะเสียพ่อไป กลัวว่าจะมีคนมาแย่ง”

ถึงจะโกรธ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่สวยงามของลูกสาวเขาก็โกรธไม่ออก แต่เพื่อให้ลูกจำไว้เป็นบทเรียนเขาจึงยังคงทำหน้าเย็นชาไว้“บอกพ่อมาว่าได้ยินมาจากไหน？”

จงเหยียนซีก้มหน้ามองนิ้วมือตัวเองแล้วเบ้ปากพูดขึ้น“ทั้งหมดล้วนมาจากในละครค่ะ”

“จากนี้ไปห้ามดูอะไรไรสาระพวกนั้นอีก”จงจิ่งห้าวพูดอย่างเข้มงวด

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ ตั้งแต่นี้ไปจะไม่ดูแล้ว คุณพ่ออย่าโกรธเลยนะคะ”จงเหยียนซียื่นมือออกไปทั้งสองข้าง“คุณพ่อไม่ได้กอดหนูมานานมากแล้ว กอดหนูหน่อยสิคะ หนูคิดถึงคุณพ่อ”

จงจิ่งห้าวทั้งโกรธทั้งขำ“พวกเราก็เจอหน้ากันอยู่ทุกวันไม่ใช่หรอ？”

“ถึงเจอก็คิดถึงค่ะ คุณพ่อรอหนูวาดรูปนี้เสร็จก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวหนูจะวาดรูปเหมือนคุณพ่อให้เป็นคนแรกเลย”จงเหยียนซีพูดอย่างจริงจัง

สีหน้าที่ดูจริงจังของลูกสาวเอาชนะความโกรธของจงจิ่งห้าวได้จนหมด

เขาก้มลงไปอุ้มลูกสาวแล้วตบก้นเธอเบาๆ“เลิกทำให้พ่อปวดหัวซักที จากนี้ไปห้ามดูทีวีเลยนะ”

“ดูการ์ตูนได้ไหมคะ？”จงเหยียนซีถามเสียงเบา

“ถ้าพ่อบอกว่าไม่ ลูกก็จะไม่ดูหรอ？”

“ถ้าพ่อไม่ให้หนูดู หนูก็จะไม่ดู ถึงดูก็จะแอบดูไม่ให้พ่อรู้หรอก ฮี่ๆ”จงเหยียนซีทำหน้าทะเล้นแล้วเข้าไปจุ๊บที่หน้าของคุณพ่อ“พ่อตีหนูไม่ได้ใช่ไหมล่ะ？”