กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 607

ค่ำคืนอันเงียบสงัด ในห้องไม่มีไฟเปิดซักดวง มีเพียงแค่แสงสว่างจากพระจันทร์เท่านั้นที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้เห็นเครื่องเรือนในห้องสลัวๆ 

เขาเดินย่องเข้ามาเบาๆ

ฉินยาพึ่งจะล้มตัวลงนอนเพราะนอนไม่หลับ ดังนั้นก็เลยลุกไปร่างแบบ แต่พอก้มวาดไปมารู้สึกว่าปวดคอก็เลยหยุด เพราะงั้นแค่เสียงประตูเปิดเธอก็รู้ได้ทันที เพียงแต่ว่าเธอไม่ส่งเสียงออกมา เธอทำเป็นหลับตาลงเพื่อแกล้งว่าหลับอยู่

ซูจ้านไม่ทันสังเกต เนื่องจากในห้องมันไม่ค่อยสว่างมากนัก เขาจึงเห็นสีหน้าของฉินยาไม่ชัด ดังนั้นก็เลยไม่รู้

เขายกเก้าอี้มาวางลงที่ข้างเตียงเบาๆ จากนั้นก็นั่งลง แล้วมองเธอเงียบๆ

ในใจมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเธอ แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดี

ไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกที่ตัวเองมีออกมายังไง

เขายื่นมือไปจับมือเธอไว้ แล้วเอาหัววางไว้บนตัวเธอ สิ่งมีชีวิตทั้งหลายต่างก็หลับใหลอยู่ในค่ำคืนอันเงียบสงัดนี้ มีเพียงแต่เขาที่ยังคงตื่นอยู่ เขาได้ยินเสียงหายใจของเธอได้อย่างชัดเจน เขามองดูเธอ

ไม่ว่าจะสารภาพผิดยังไงมันก็ไม่อาจสงบลงได้เหมือนตอนนี้ที่มันหยั่งรากลึกไปถึงในใจ

เขานั่งอยู่เงียบๆ ในใจก็ได้แต่คิดบรรยายตัวเธอ

ถึงแม้หน้าตาของเธอจะเปลี่ยนไป แต่เขารู้ดีว่าเธอก็คือเธอ ในใจของเขายังเป็นเธอคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

ทุกๆคนล้วนเคยทำผิด ตัวเขาเองก็เหมือนกัน

ผมไม่ขอให้คุณยกโทษให้หรอก แต่ขออย่างเดียวขอให้ได้เจอเธอบ่อยๆ 

ผทขอโทษฉินยา ผมเป็นคนทำให้คุณมีรอยแผล ทำให้คุณเสียใจ ทำให้คุณเสียลูก ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก ถ้าไม่ใช่เพราะความระยำของผม ตอนนี้ผมคงจะได้เป็นพ่อคนไปแล้ว

ก่อนนอนทุกคืน ผมมักจะคิดว่าถ้าผมสูญเสียความทรงจำไปก็ดีน่ะสิ จะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดแล้ว

พระเจ้าให้โอกาสผม แต่ผมกลับรักษามันไว้ไม่ได้

ถ้าเกิดว่ามีโอกาสอีกครั้ง ผมจะดูแลคุณให้ดี ไม่ให้คุณได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว

ผมจะจับมือคุณไปจนแก่จนฒ่าเลย

ถ้าคุณยังอยากเกลียดผม คุณก็เกลียดต่อไปได้เลย อย่างน้อยในใจคุณก็ยังได้คิดถึงผม

ฉินยาคุณเป็นคนทำให้ผมรู้จักว่าการจำฝังใจคืออะไร แม้คุณจะทำผมเสียศักดิ์ศรี แต่ผมก็ยังอยากจะได้คุณกลับมา

ไม่ว่าคุณจะพูดจาทำร้ายผมซักแค่ไหน ผมก็จะมอบแต่ความอบอุ่นให้คุณ