กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 613

ทั้งสองคนมองตากัน จากนั้นก็คิดว่าเธอจะคิดสั้นพร้อมกัน เลยรีบเดินเข้าไป ก็พบว่าซางหยูสลบอยู่ที่พื้น

เสิ่นเผยซวนตรวจดูเธอเล็กน้อย ยังดีที่ไม่ใช่ว่าคิดสั้น แต่อาจจะเป็นเพราะเสียใจเป็นอย่างมาก เลยทำให้สลบไป

เขาอุ้มขึ้นมา ตอนที่กำลังจะเดินออกไป ก็หันกลับมามองคนคนนั้น “ฉันอาจจะต้องพาเธอไปโรงพยาบาล ถ้าที่สถานีมีเรื่องอะไร ก็โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ”

คนคนนั้นตอบตกลง

เสิ่นเผยซวนอุ้มเธอออกไปจากสถานี จากนั้นก็วางเธอลงบนที่นั่งด้านหลังของรถที่จอดอยู่ด้านหน้าที่จอด แล้วเขาก็นั่งลงด้านหน้าก่อนจะขับรถออกไป

ระหว่างที่ไปโรงพยาบาลซางหยูก็ฟื้นขึ้นก่อนจะมองบริเวณรอบๆ ตัวเอง จากนั้นก็ถามด้วยเสียงแหบแห้ง “คุณจะพาฉันไปที่ไหน？”

เสิ่นเผยซวนหันกลับมามองเธอ พลางพูด “ไปโรงพยาบาล”

“ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่ไปโรงพยาบาล” เธอยันตัวขึ้นมานั่ง เสิ่นเผยซวนจอดรถข้างๆ ก่อนจะหันมามองเธอ พลางถาม “งั้นคุณจะไปที่ไหน？”

ซางหยูมึนงขึ้นมา นอกจากมหาวิทยาลัย เธอก็ไม่มีที่พักที่ไหนด้านนอกอีก จู่ๆ ก็พบ ว่าตัวเองนั้นไม่มีที่ไปเลย เธอพยายามใช้ชีวิต แต่ชีวิตนั้นยากเกินจะรับไหว

ขนาดญาติของเธอยังถูกพาตัวไปเลย

“ฉันว่าชาติก่อน ฉันต้องเป็นคนเลวแน่ๆ ทำร้ายคนอื่นมาเยอะ ชาตินี้ เลยถูกลงโทษขนาดนี้ ไม่อย่างนั้น พระเจ้าจะทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร” เธออึกอัก จากนั้นน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม

เสิ่นเผยซวนปลอบคนไม่เป็นเท่าไหร่ “คุณอย่างคิดแบบนั้นเลย”

เธอเอามือทั้งสองข้างกอดเข่า จากนั้นก็ขดตัว “ถ้าเกิดไม่ใช่ แล้วทำไมพระเจ้าถึงทำแบบนี้กับฉันล่ะ？”

“มีคนตั้งมากมายที่โชคร้ายกว่าคุณ คุณสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ได้ จากนั้นก็จะมีแต่ชีวิตที่ดี” เสิ่นเผยซวนพยายามโน้มน้าว

ซางหยูหัวเราะอย่างเหม่อลอย “มันจะมีประโยชน์อะไร？ก่อนหน้านี้ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ เพื่อหางานดีๆ ทำ หาเงินเยอะๆ แล้วจะได้ให้แม่มีชีวิตดีๆ จากนี้ไป ฉันจะขยัน หาเงินไปเพื่ออะไรกัน？ให้ใครใช้เหรอ？”

เสิ่นเผยซวนเม้มปาก

การอยู่คนเดียวนั้นจะต้องเหงาอย่างแน่นอน แต่ก็ยังต้องพยายามอยู่ต่อไป

ชีวิตมีเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าจะเพราะอะไร ก็อย่ายอมแพ้

“คุณไม่มีที่ไป ก็ไปที่ของฉันก่อนเถอะ เดี๋ยวคุณใจเย็นลง แล้วค่อยพาคุณมา” เสิ่นเผยซวนกลัวว่าเธอจะคิดสั้นถ้าอยู่คนเดียว เลยพาไปที่พักของตัวเองก่อน อย่างน้อยก็เห็นเธอ จะได้ไม่เกิดอะไรที่คาดไม่ถึงขึ้น

“ฉันไม่ไป” ซางหยูปฏิเสธ เธออยากจะอยู่คนเดียว เลยเปิดประตูรถลงไป

เสิ่นเผยซวนเองก็ตามลงมา “คุณจะไปไหนล่ะ？”

“ฉันอยากอยู่คนเดียว คุณอย่าตามฉันมา” ซางหยูเดินเร็วเพราะกลัวว่าจะถูกเสิ่นเผยซวนขวาง เลยไม่ได้ระวังเท้า ก่อนจะก้าวพลาดตรงบันได จนเกือบจะล้ม เสิ่นเผยซวนรีบเข้ามาจับแขนของเธอ เลยไม่ล้มลง ตอนที่เขากำลังจะพูดอะไร มือถือในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ เป็นสายที่ผู้บัญชาการซ่งโทรมา บอกว่าอยากเจอเขา

เขามองซางหยูเล็กน้อย ก่อนจะพูด “ฉันอยู่ข้างนอก……”

“อยู่ข้างนอกก็รีบกลับมา” ผู้บัญชาการซ่งพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เสิ่นเผยซวนทำได้เพียงรีบกลับไป “ขอเวลาสักสิบนาที”

ทางนั้นตอบรับ ก่อนจะวางสายไป เขาไม่วางใจให้ซางหยูอยู่คนเดียว เลยตัดสินใจพาเธอไปด้วย “เรากลับไปที่สถานีด้วยกัน แล้วค่อยออกมาอีกครั้ง”

“ฉันไม่ไป” ซางหยูยังคงปฏิเสธ

เสิ่นเผยซวนพูดด้วยความอดทน “คุณจะไปไหนคนเดียว？”

เธอไม่พูด

เพราะเธอเองก็ไม่มีที่ให้ไป