“ฉันคิดว่าคนมากมายไม่รู้จัดอำเภอหนิง เป็นที่ที่จนๆ ที่หนึ่ง สิบห้าปีก่อน รัฐบาลจัดหาพนักงานไปตรวจสอบชนบท นายกประจำตำบลเพื่อการตรวจสอบ เลยหาแรงงานมาสร้างโรงเรียน ตอนนั้นหมู่บ้านของเราไม่มีโรงเรียน เด็กในชนบทเรียนวัฒนธรรมกับพี่สาวที่เคยเรียนหนังสือคนหนึ่ง ไม่มีหนังสือ ไม่มีกระดานดำ ได้แต่ฟังพี่สาวพูด แล้วพวกเขาก็ฟัง
เมื่อสร้างโรงเรียนได้ภายในเวลาสั้นๆ มันเป็นไปไม่ได้ ทุกคนไม่ยอมทำ คิดว่ากำลังทำร้ายเด็กของตัวเองอยู่ ถึงอย่างไรสร้างโรงเรียนมาเพื่อให้เด็กได้เรียน แต่พนักงานเหล่านั้นไม่ได้สนใจขนาดนั้น ถ้าไม่ไปทำก็จะตามไปทำร้ายถึงที่บ้าน ก่อเรื่อง ให้อยู่ไม่เป็นสุข บังคับให้ทุกคนไป ตอนนั้นวัสดุที่ใช้ก่อสร้างก็แย่มาก สร้างได้เพียงครึ่งเดียวก็พัง พ่อฉันกับคนงานอีกสี่คนเลยตายเพราะมันพังทลายลงมาในครั้งนั้น”
นักข่าวพูด “สร้างโรงเรียนจะต้องใช้งบจากเหล่าเบื้องบนน่ะสิ จะไม่มีโรงเรียนได้อย่างไร?”
เด็กอายุสิบหกสิบเจ็ดยิ้ม “เงินก็คงจะเข้ากระเป๋าใครสักคนแล้วน่ะสิ”
คำพูดนี้มันลึกลับแต่ก็ตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก
ทำให้ฟังออก ว่าเข้ากระเป๋านั้นมันหมายความว่าอย่างไร
นักข่าวถามต่อ “ตอนนั้นแก้ไขเรื่องนี้อย่างไร?หรือว่าพนักงานที่ตรวจสอบไม่ได้รายงานแก้ไขเหรอ?”
“แก้ไขแล้ว พนักงานที่มาตรวจสอบไม่เพียงไม่ได้รายงาน แต่ยังช่วยปิดเรื่องจริงที่เกิดขึ้นด้วย”
เมื่อสัมภาษณ์มาถึงตรงนี้ ทุกคนก็พอจะรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ตอนนั้นแก้ไขอย่างไรเหรอ?ชดเชยอะไรให้ผู้ตายหรือเปล่า?” นักข่าวถาม
ในตอนนั้นมีคนแก่ขึ้นมา พลางพูด “จะไปมีชดเชยอะไร ไม่เพียงแค่ไม่มีการชดเชย แถมยังไม่ให้เราพูดอะไรออกไป ใครก็ไม่กล้าพูดมาก ถ้าพูดบ้านคงจะโดนทำลายทิ้ง”
มันทำให้นักข่าวอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพลง นี่มันใจร้ายเกินไปแล้ว!
ก่อนหน้านี้เทคโนโลยีก็ไม่ได้พัฒนามาก และไม่มีอินเทอร์เน็ตที่ดีมาก และก็เป็นเขตที่อยู่ในเขาลึก เลยถูกปกปิดได้ง่าย
คนอายุมาก น้ำตาไหลริน “ฉันมีลูกชายคนเดียว และตายไปในอุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันอยากได้คำอธิบายดีๆ ไม่ใช่แค่ไม่สนใจกัน แต่ยังทำร้าย และพูดจาข่มขู่ด้วย”
พูดไปคนแก่ก็ถกแขนเสื้อขึ้นมา บนแขนนั้นมีรอยแผลเป็นมากมาย “นี่เป็นรอยแผลที่คนพวกนั้นใช้จอบทำร้ายฉัน”
ถึงแม้รอยแผลเป็นจะสมานกันแล้ว แต่ว่าเพราะไม่ได้รักษาให้ดี เลยไม่ได้สมานเป็นอย่างมาก เลยดูไร้เรี่ยวแรง
“พวกเราเป็นญาติของผู้ตายในตอนนั้น เราไม่ได้มาเพื่อก่อเรื่อง แค่อยากได้คำอธิบาย ถึงแม้จะผ่านไปนานแล้ว และอยากทวงคืนความยุติธรรมให้กับผู้ตายด้วย” คนแก่เช็ดน้ำตา บนใบหน้ามีแต่ริ้วรอย ฝ่ามือหนาๆ ทำให้คนที่เห็นรู้สึกเห็นใจ
เมื่อประกาศผ่านสื่อใหญ่แบบนั้น เพียงแค่สองชั่วโมงก็วุ่นวายไปใหญ่แล้ว และก็ถูกเหล่าเบื้องบนจับตามอง
คนที่ดูอยู่นั้นก็พยายามขุดหาเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ว่าสิบห้าปีก่อนคนที่ตรวจสอบพนักงานคือใคร?
นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนเป็นห่วงที่สุด ขนาดพนักงานระดับตำบลยังไม่ได้สำคัญขนาดนั้น คนที่คนเหล่านี้เกลียดที่สุดก็คือคนที่ช่วยทำเรื่องเลวร้ายนี้
มีคนตั้งใจปล่อยข่าวของคนที่เป็นไปตรวจสอบพนักงาน
ในวันนี้อินเทอร์เน็ตมันพัฒนาแล้ว ข่าวแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว เลยทำให้ป้องกันอะไรไม่ได้อย่างรวดเร็ว อยากจะปิดก็ปิดไม่อยู่แล้ว
เมื่อข่าวคราวของพนักงานแพร่ออกไป ทุกคนก็ขุดข่าวต่อ ว่าพนักงานคนนั้นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?
เมื่อรู้ว่าตอนนี้พัฒนาไปได้สวยกว่าเดิม ทุกคนก็เริ่มโกรธขึ้นมา
มีคำพูดทุกแบบ
“คนแบบนี้ ทำไมไม่ตายไป เหมาะแล้วเหรอกับการมารับใช้ประชาชน?นี่มันปีศาจน่ารังเกียจบนโลกมนุษย์จริงๆ เลย”
“คนแบบนี้มีตำแหน่งแบบในวันนี้ได้อย่างไร?” ——
มีคนตอบ “แน่นอนว่าต้องเลวร้ายเป็นอย่างมาก!”
“คนพวกนี้สมควรตาย คนแก่เหล่านั้นน่าสงสารจะตาย สิบห้าปีก่อนเด็กอายุสิบห้าสิบหกนี้เพิ่งจะอายุขวบสองขวบเอง ขวบสองขวบก็ไม่มีพ่อแล้ว ภรรยาก็ไม่มีสามี แม่ไม่มีลูก น่าสงสารจริงๆ”
“นั่นสิ อยากจะแทงพวกจิตใจหยาบช้าพวกนี้ไปให้หมด!”
“คนพวกนี้มันไม่ใช่คน เป็นปีศาจ กลั่นแกล้งชาวบ้านที่ไม่มีทางสู้แบบนี้ควรใช้วิธีลงโทษแบบโบราณ ม้าลาก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม