กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 645

จากนั้นไม่นานเขาก็พูดขึ้นอีกว่า “เป็นพืช”

จงเหยียนซีงุนงง รู้สึกว่ามันยากมาก “คุณปู่ซ่าวคะ คุณตั้งโจทย์ง่ายๆ หน่อยสิคะ หนูที่เดาเก่งยังเดาไม่เคยถูกเลยค่ะ” เธอมุ่ยปากเล็ก

“โจทย์นี้ง่ายแล้ว” ซ่าวหยุนลูบศีรษะของเธอ “เธอต้องใช้สมองคิดดู”

“เธอเป็นสมองหมู คิดไม่ได้หรอกครับ คิดได้แต่เรื่องกิน” จงเหยียนเฉินที่อยู่ข้างๆ พูดปลุกปั่น

จงเหยียนซีที่ถูกปั่นโมโหทันที “คุณสิเป็นหมู ทั้งครอบครัวคุณเป็นหมู!”

“………..”

ห้องนั่งเล่นเงียบไปครู่หนึ่งทันที แล้วทันใดนั้นเสียงหัวเราะก็ระเบิดขึ้นมา ซ่าวหยุนกับเฉิงยู่เวินหัวเราะชอบใจเป็นที่สุด

เพราะทั้งห้องนั่งเล่นพวกเขาเป็นสองคนที่ไม่ใช่ครอบครัวจง

จงเหยียนเฉินส่ายหน้าถอนหายใจ น้องสาวโง่เกินจะเยียวยาแล้ว

จงเหยียนซีถูกจงเหยียนเฉินทำให้โมโหจึงโพล่งออกมา เมื่อพูดจบตัวเธอพลันเสียใจภายหลัง เห็นสีหน้าของทุกคนในบ้านแล้วเธอก็รู้สึกอับอายมาก มุดศีรษะเข้าไปในอ้อมแขนของจงจิ่งห้าวแอบซ่อนทันที

จงจิ่งห้าวตบๆ หลังลูกสาวพลางปลอบว่า “ไม่เป็นไรนะ”

สาวน้อยยังคงมุดศีรษะเงียบเชียบ

จงจิ่งห้าวเกลี้ยกล่อมเธอ “พ่อช่วยลูกทายปริศนาเอาไหม”

จงเหยียนซีเงยหน้าขึ้นมาถามทันที “จริงเหรอคะ”

ลักษณะท่าทีของเด็กคนนี้เปลี่ยนปุบปับรวดเร็วไม่มีพักเลย

เขายิ้มอย่างอ่อนใจและพูดว่า “ใช่”

“งั้นคุณพ่อบอกหนูหน่อย ไท่ซ่างเหล่าจวินยื่นพระหัตถ์คืออะไรคะ” จงเหยียนซีมีกำลังใจขึ้นมาเล็กน้อย อยากเดาถูกสักครั้ง

จงจิ่งห้าวให้เธอวิเคราะห์ สอนให้เธอคิด “ไท่ซ่างเหล่าจวินเป็นเซียนถูกไหม”

“ผมรู้แล้วว่าคืออะไรครับ” ทันทีที่จงจิ่งห้าวเพิ่งใบ้ จงเหยียนเฉินก็คิดออก “กระบองเพชรครับ”

เขายิ้มกริ่มพลางอธิบาย “ไท่ซ่างเหล่าจวินเป็นเซียน มือของเซียน ก็คือกระบองเพชรใช่ไหมครับ”

จงเหยียนซีถลึงตาเบิกกว้างใส่พี่ชาย “น่าเกลียดจริงๆ!”

ปล้นเธอตลอดเลย

“คุณปู่ซ่าวออกอีกข้อค่ะ” พูดจบเธอก็ซบลงบนไหล่ของจงจิ่งห้าว และกระซิบข้างหูเขาว่า “คุณพ่อต้องช่วยหนูนะคะ หนูต้องชนะพี่ชายสักครั้ง”

จงจิ่งห้าวยิ้มอย่างทั้งตามใจและอ่อนใจ ลูกสาวขอร้องแล้วจะทำอะไรได้

ทำได้แค่ตอบตกลง

ซ่าวหยุนเข้าใจความคิดของจงเหยียนซี เพื่อปลอบใจสาวน้อยดื้อรั้นเอาแต่ใจคนนี้ เขาจึงคิดอีกหนึ่งโจทย์ (ลิงน้อยปิดประตูโผล่หัว)

“เป็นสิ่งของ”

จงเหยียนซีกะพริบตาปริบๆ ในใจคิดว่าประตูปิดอยู่ แล้วยังโผล่หัวออกมาได้ยังไง อย่างนั้นไม่ใช่ว่าหัวโดนตัดเหรอ

คิดได้อย่างนั้นแล้วเธอก็ขนลุกตัวสั่น คำตอบของปริศนานี้คืออะไรกัน

เดาไม่ง่ายสักนิด

“อ๊ะ กระดุมเสื้อแด๊ดดี้เบียดหนูค่ะ”

จงจิ่งห้าวกอดลูกสาวแน่น จงใจให้กระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองเบียดเธอ แต่ปรากฏว่าสาวน้อยคนนี้ซื่อบื้อมาก

จงเหยียนเฉินกะพริบตาปริบๆ มองสีหน้าของจงจิ่งห้าว แล้วลองพูดออกมาว่า “กระดุมเหรอครับ”

ไม่ช้าในสมองก็เกิดคำตอบที่แน่ชัด “มันคือกระดุม ฮ่าฮ่า ผมเดาถูกอีกแล้ว”

จงเหยียนซีถลึงตาดุใส่เขา “จะเป็นกระดุมได้ยังไง”

ซ่าวหยุนเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “มันคือกระดุม เมื่อเธอติดกระดุมเสื้อผ้า ตัวกระดุมก็ต้องโผล่ออกมาข้างนอกใช่ไหมล่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบที่แท้จริง จงเหยียนซีก็พูดทันที “หนูพูดคำว่ากระดุมก่อนนะ หนูต่างหากที่เดาถูก”

“เธอไม่ได้พูดว่าเป็นคำตอบนี่” จงเหยียนเฉินพูด

“หนูเดาถูก หนูพูดก่อน” จงเหยียนซีพูดเสียงดัง ทำเหมือนกับว่าถ้าใครเสียงดัง คนนั้นเท่ากับสมเหตุสมผล

เฉิงยู่เวินที่นั่งอยู่ข้างๆ ซ่าวหยุนพูดว่า “เสี่ยวลุ่ยเป็นคนเจ้าอารมณ์นะ”

ซ่าวหยุนเองก็ยิ้มด้วย

หลินซินเหยียนออกมาเรียกพวกเขาไปทานอาหาร

จงเหยียนซีลงมาจากอ้อมแขนของจงจิ่งห้าว วิ่งไปหาหลินซินเหยียน แล้วฟ้องอย่างคับข้องใจว่า “หม่ามี๊ พี่ชายชอบแกล้งหนูตลอดเลยค่ะ”

หลินซินเหยียนลูบศีรษะของเธอ “พี่ชายแกล้งอะไรหนูอีก”

สิ่งเชิดหน้าชูตาเหล่านี้ต้องเป็นเงินจำนวนมาก

“เธอวางแผนจะแต่งงานกี่ครั้ง” ซ่าวหยุนถาม

หลินซินเหยียนตอบโดยไม่ลังเล “ก็ต้องครั้งเดียวสิคะ”

เธอไม่เคยคิดจะแต่งงานครั้งที่สอง

จงจิ่งห้าวมองเธอ มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย

เหมือนจะชอบคำพูดของเธอมาก

เป็นคนของเขาตลอดชีวิต

“ในชีวิตคน เรื่องที่มีเพียงครั้งเดียวทำไมไม่ทำให้ยิ่งใหญ่หน่อยล่ะ” ซ่าวหยุนรู้สึกว่ามันไม่มีอะไรไม่ถูกต้อง และไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน หากไม่ไหวเขาก็สามารถจ่ายได้ อย่างไรเสียเงินทั้งหมดพ่อของเธอก็ทิ้งไว้ให้เธอ

เขาคิดว่าหลินซินเหยียนเป็นลูกเพียงคนเดียวของพี่ใหญ่ เมื่อแต่งงานแล้วจัดงานแต่ง ก็สมควรยิ่งใหญ่

ไม่ต้องมีเหตุผลใด

จงฉีเฟิงรู้สึกเสียใจแทนเฉิงยู่ซิ่ว ตอนนี้ลูกชายกำลังจะแต่งงาน เขาไม่อยากให้ลูกชายต้องเสียใจภายหลัง ดังนั้นจึงอยากจัดให้ยิ่งใหญ่ เหมือนเป็นสิ่งยึดเหนี่ยว เอาความเสียใจของตัวเองไปทุ่มให้ลูกชายได้บรรลุเป้าหมาย

“เธอบำรุงลูกในท้องอย่างสบายใจไปเถอะ เรื่องนี้ให้พวกผู้ใหญ่อย่างเราจัดการเอง” เฉิงยู่เวินก็พูดด้วย

สถานที่จัดงานแต่งเขากับจงฉีเฟิงไปดูด้วยกัน เขารู้ความตั้งใจของจงฉีเฟิงดี จงจิ่งห้าวก็เป็นหลานชายเพียงคนเดียวของเขาเหมือนกัน

แน่นอนว่าเขาก็อยากให้เอิกเกริก อีกอย่างจงจิ่งห้าวก็บอกเองว่าต้องการให้ยิ่งใหญ่

“คุณไม่ต้องกังวล พวกผู้ใหญ่จะจัดการให้เราเอง คุณควรทำใจให้สบายนะ” จงจิ่งห้าวจับมือเธอให้เธอนั่งลงข้างตัวเอง

แม้จะขาดคนไปมากมาย แต่การมีผู้ใหญ่เหล่านี้อยู่ด้วย ก็เป็นพรเช่นกัน

หลินซินเหยียนมองเขาแล้วพยักหน้า เข้าใจความหมายของเขา

ยิ่งใกล้วันเข้ามาทุกที การจัดเตรียมไม่มีหยุดพัก เดิมทีซ่าวหยุนเป็นคนมาร่วมงานแต่ง ปรากฏว่ากลับวิ่งเข้ามาเป็นทีมเตรียมงานไปเสียแล้ว

จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนไม่มีอะไรให้จัดการเลย ทุกอย่างล้วนพึ่งผู้ใหญ่ทั้งสามจัดเตรียมงาน

วันเวลาจะว่าช้าก็ช้า จะว่าเร็วก็เร็ว

อีกไม่นานก็จะถึงวันแต่งงานแล้ว