กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 686

ในมือครูใหญ่จับไก่ตัวเป็นๆเอาไว้ หัวเราะและพูดกับเธอว่า “เพื่อนคุณบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ? ผมกำลังคิดอยู่เลย ที่นี่พวกเราก็ไม่มีของดีอะไร ผมเลยจับไก่มาหนึ่งตัว ให้เพื่อนคุณที่บาดเจ็บกินเป็นอาหารเสริมร่างกายเสียหน่อย”

ซางหยูชินกับความเป็นมิตรของชาวบ้านแล้ว แต่ตอนเช้าขนาดนี้ก็ส่งไก่มาให้เลย เธอก็พูดอย่างตกใจว่า “นี่เป็นไก่ที่คุณเก็บไว้จะส่งให้ลูกชายไม่ใช่เหรอคะ?”

ครูใหญ่มีลูกชายที่สร้างครอบครัวอยู่ในเมือง แต่งงานกับภรรยาที่นั่น ภรรยาก็ท้องแล้วด้วย และกำลังจะคลอดในไม่ช้านี้ เขาเลี้ยงไก่ไว้ว่าจะส่งไปให้ลูกชาย และให้สะใภ้ได้กินตอนพักฟื้นอาการหลังคลอด

“ยังมีหลายตัว แค่ตัวเดียวเอง ให้เธอได้อยู่แล้วน่า ฆ่าแล้วต้มมันทั้งตัวเลยนะ” ครูใหญ่ยื่นมาให้

ซางหยูไม่กล้าฆ่าหรอกนะ สัตว์ที่ยังมีชีวิตอยู่แบบนี้ เธอทำใจฆ่ามันไม่ได้หรอก

“ขอบคุณมากเลยนะคะ แต่ไก่ฉันไม่รับไว้ได้ไหมคะ และเพื่อนฉันก็หนังหนาอยู่พอควร ไม่ต้องกินอาหารเสริมอะไรหรอกค่ะ คุณเอากลับไปเถอะ” ซางหยูคิดในใจ เสิ่นเผยซวนจะกิน เธอก็ไปซื้อที่ฆ่าเสร็จแล้วดีกว่า ถ้าลงมือฆ่าเองเธอทำใจไม่ได้จริงๆ

เธออาจจะกินไก่ตัวนั้นไม่ลงเลยก็ได้

การไม่เห็นชีวิตหนึ่งที่ถูกคร่าไป ในใจยังรู้สึกดีกว่านี้

“ผมเอามาแล้ว มีเหตุผลอะไรที่ไม่รับไว้กันครับ?” ครูใหญ่เอาเชือกที่มัดไก่ไว้มัดกับอิฐก้อนหนึ่ง วางไว้หน้าประตูข้างๆ

ครูใหญ่พูดถึงขั้นนี้แล้ว ซางหยูจะไม่รับไว้อีก คงทำลายน้ำใจเขาเกินไป

“ขอบคุณมากเลยนะคะ” ซางหยูพูดอย่างจริงใจ

“ขอบคงขอบคุณอะไรกัน เธอก็ช่วยพวกเรามาเยอะมากนี่” ครูใหญ่ปัดฝุ่นบนมือออก กำลังจะไปนั้น ก็เหมือนนึกอะไรได้ขึ้นมา “คุณก็ไม่ต้องรีบไปสอนหรอก ดูแลเพื่อนคนนี้ของคุณไปก่อนแล้วกัน”

ซางหยูหัวเราะและพูดว่า “ฉันกำลังจะบอกพอดีเลยค่ะ วันนี้ฉันคงไปสอนเด็กๆไม่ได้ เดี๋ยวไว้อีกสองวัน ฉันจะไปสอนทดแทนเองนะคะ”

ครูใหญ่ปัดมือพูดว่า “ไม่ต้องรีบหรอก ตรงนี้ยังมีฉันกับหวางเหวิ่นนี่”

พูดจบครูใหญ่ก็เอามือไพล่หลังแล้วเดินจากไป

ซางหยูมองดูไก่ข้างๆประตู เธอขมวดคิ้วเป็นปม ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับมันยังไงดี เธอเดินเข้าห้องไป นั่งลงข้างๆเตียงอยากดูว่าเสิ่นเผยซวนตื่นหรือยัง ก็เห็นว่าเขาขมวดคิ้วเป็นปม กำลังมองตัวเองด้วยแววตาที่สับสน

ซางหยูไม่เข้าใจเลย ก็ลูบหน้าตัวเองและถามว่า “หน้าฉันมีอะไรเหรอ? นายเป็นอะไรน่ะ?”

ขมวดคิ้วแต่เช้าเลย ทำอย่างกับมีคนติดหนี้เขาแน่ะ?

เสิ่นเผยซวนนั่งลง มองเธอด้วยสีหน้าที่จริงจังแล้วถามว่า “เธอรังเกียจที่ฉันแก่ไหม?”

ซางหยูรู้สึกว่าเขาป่วยหรือเปล่า แถมยังป่วยหนักเอาการด้วยนะ ฉันก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไมยังถามแบบนี้อีก?