กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 687

ซางหยูถามอีกครั้ง “นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”

พอเห็นว่าซางหยูเป็นห่วงตัวเอง เสิ่นเผยซวนอยากจะหาปี๊บมาคลุมหัวตัวเองจริงๆ

เสิ่นเผยซวนดื่มน้ำเย็นบนโต๊ะหนึ่งแก้ว “ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”

ซางหยูก็ถึงวางใจ เธอจำได้ว่าในบ้านมีแปรงสีฟันใหม่เลยเอาออกมาให้เสิ่นเผยซวนใช้ก่อน “นายใช้แก้วของฉันแล้วกัน” พูดจบธอก็เดินออกไป ให้เสิ่นเผยซวนล้างหน้าแปรงฟัน เธอไปทอดไข่ต่อ ตอนนี้เองโจ๊กก็ต้มเสร็จแล้วเหมือนกัน

ตอนที่กินข้าวซางหยูก็ถามเขาว่า “นายจะกินไก่ไหม?”

เสิ่นเผยซวน……???

ซางหยูทำปากจู๋ให้เขามองไปที่ประตู มีไก่เดินไปมาอยู่ตรงนั้นหนึ่งตัว “ครูใหญ่ส่งมาให้นายกินน่ะ พวกเขาดีกับนายไหมล่ะ?”

เมื่อคืนก็มีคนส่งแตงโมมาให้ ตอนเช้าก็มีคนส่งไก่มาให้อีก

เสิ่นเผยซวนรู้ว่าพวกเขาส่งของมา เพราะเห็นแก่ซางหยู แววตาที่เขามองซางหยูนั้นยิ่งอบอุ่นเข้าไปใหญ่

ผู้หญิงคนนี้มีเมตตามาก จริงใจย่อมแลกมาด้วยความจริงใจอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคนที่นี่ล้วนแต่เป็นคนที่เรียบง่าย ไม่มีการคิดร้ายอะไรกันด้วย

พอกินเสร็จแล้วซางหยูกับเสิ่นเผยซวนก็เข้าเมือง ไปซื้อของใช้ในชีวิตประจำวัน และยังซื้อเสื้อผ้าให้เสิ่นเผยซวนได้ซักเปลี่ยนบ้าง

เพราะเสิ่นเผยซวนใส่เสื้อผ้าของหวางเหวิ่น ซางหยูซื้อเสื้อผ้าให้หวางเหวิ่นใหม่ ตามไซซ์ที่เสิ่นเผยซวนใส่อยู่

เธอก็ไม่ค่อยชอบที่เสิ่นเผยซวนติดค้างน้ำใจคนอื่น เธอตอบแทนเขาไปเลยดีกว่า

แม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ก็ยังต้องคืนอยู่ดี

พวกเขากลับมาจากตัวเมือง วางของไว้ที่บ้านเสร็จแล้ว ก็ไปที่โรงเรียน ซางหยูยังซื้ออุปกรณ์การเรียนมาให้พวกนักเรียน แล้วยังไปแจกให้นักเรียนกับมือตัวเองอีกด้วย

หวางเหวิ่นอยู่ที่นั่นพอดี ซางหยูเลยเอาเสื้อคืนเขา “ขอบใจสำหรับเสื้อผ้านายนะ”

หวางเหวิ่นไม่ได้รับไว้ “แค่เสื้อชุดเดียวเอง ไม่มีค่าอะไรหรอก ไม่ต้องคืนหรอกนะ”

“ต้องคืนสิ” ซางหยูยื่นของไปอีกครั้ง “แม้ฉันจะไม่ร่ำรวยอะไร แต่ฉันก็ไม่ชอบเอาเปรียบใคร แฟนฉันก็เหมือนกัน”

ซางหยูเป็นคนที่แบ่งแยกได้ชัดเจน ถ้าหวางเหวิ่นไม่ชอบเธอและไม่ได้พูดมันออกมา เธออาจจะใช้วิธีอื่นในการตอบแทนได้ แต่ว่า เขาชอบตัวเอง เธอจะต้องตอบแทนน้ำใจทุกอย่างที่ติดค้างเขาไว

ไม่ให้เสิ่นเผยซวนติดค้างน้ำใจเขา

หวางเหวิ่นยื่นมือรับมันมา “เธอคิดเผื่อแฟนตัวเองขนาดนี้เลย? เธอจ่ายเงินซื้อเองเหรอ?”

ซางหยูคล้องแขนเสิ่นเผยซวนและพูดว่า “เขาเป็นแฟนของฉัน ของฉันก็เหมือนของเขา”

ถ้าหวางเหวิ่นไม่รู้ตำแหน่งของเสิ่นเผยซวน คงจะพูดไปแล้วว่า เสิ่นเผยซวนเป็นแมงดาเกาะผู้หญิงกิน

แต่คนอื่นเขามีตำแหน่งที่สูงซะด้วย ถึงแม้เขาจะจบจากมหาวิทยาลัย ชีวิตหรือหน้าที่การงานอาจจะไม่ดีกว่าเขาก็ได้

เขาจำใจต้องยอมแพ้ และรับเสื้อมา “ฉันไปสอนก่อนนะ”

ซางหยูพยักหน้า

“เอาถุงให้ฉัน” เธอยื่นมือไปที่เสิ่นเผยซวน ด้านในมีของที่ซื้อให้พวกนักเรียน ให้เสิ่นเผยซวนถือไว้ตลอด

เสิ่นเผยซวนไม่ได้ยื่นให้เธอ แต่กลับพูดว่า “ฉันเข้าไปพร้อมเธอนะ”

ซางหยูหัวเราะและถามว่า “นายชอบเด็กๆไหม?”

เสิ่นเผยซวนไม่รู้ ยังไงเขาก็ชอบเด็กสองคนในบ้านจงจิ่งห้าวนะ เด็กคนอื่นเขาก็เคยคุยมาก่อน ดังนั้นเลยไม่แน่ใจ

ซางหยูหัวเราะ “ฉันชอบ ต่อไปถ้าฉันมีลูก ฉันจะมอบทุกอย่างที่ดีที่สุดกับเขา จะรักเขาดีๆ ให้เขาได้รับความรักทั้งหมดจากฉัน”

เสิ่นเผยซวนก้มหน้าลง เขารู้ว่าเธอขาดความรักจากครอบครัว มีชีวิตที่ยากลำบากมาแต่เล็ก เขายื่นมือไปลูบผมเธอ “เธอก็ยังเป็นเด็กนี่”

ซางหยูมองค้อนเขา “นายสิเด็ก”