กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 719

ทุกคนหันหน้าไปดูข้างหลัง เห็นเพียงผู้บัญชาการซ่งหน้าเคร่งเครียด เขาก้าวเดินมา ทุกคนต่างก็พากันหลบทางให้ พูดทักทาย “ผู้บัญชาการซ่ง”

เขาไม่ได้สนใจ ถูกทำให้โมโหอย่างหนัก

เมื่อวานเขาเป็นหวัดเล็กน้อย วันนี้ภรรยาบ่นให้เขาไปตรวจที่โรงพยาบาล ตอนแรกเขานึกว่าภรรยาเป็นห่วงตัวเองก็เลยไป ไปถึงครึ่งทางรู้สึกว่าไม่ถูก

เมื่อวานลูกสาวกลับบ้านบอกพวกเขา หลังจากตัดสินใจเลิกกับเสิ่นเผยซวน เธอไม่พอใจมาก

ในใจอาจจะคิดแผนการอะไรไม่ดีอยู่ก็ได้ ปรากฏเป็นไปตามอย่างที่คิด

ให้เขาไปที่โรงพยาบาล เธอก็มาอาละวาดที่กรม

ทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้า

คุณนายซ่งเป็นคนกลัวสามี ไม่อย่างนั้นก็ไม่ให้เขาไป ถึงกล้ามาที่กรม

“คุณ คุณเป็นหวัดไปหาหมอไม่ใช่เหรอ?”

“เฮ้อ ผมไม่ป่วยตาย จะต้องถูกคุณทำให้โมโหตาย พูดกับคุณตั้งกี่รอบแล้ว เรื่องของลูกไม่ต้องยุ่ง คุณก็ไม่ยอมฟัง ทำไม จะให้ผมหย่ากับคุณให้ได้ ถึงจะยอมอยู่ดีๆใช่ไหม?” สีหน้าผู้บัญชาการซ่งกลายเป็นสีแดงเข้ม ไม่น่าดูเป็นอย่างมาก ราศีของผู้อยู่ในตำแหน่งสูงเป็นเวลานาน จริงจังขึ้นมา คนทั่วไปต่างก็กลัว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งยังคุณนายซ่ง

เธอก็กลัวสามีเหมือนกัน เพียงแค่ปกติผู้บัญชาการซ่งไม่โมโหง่ายๆ ครั้งนี้ยั่วโมโหเขาแล้วจริงๆ

“ยังอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบหลบอีก”

ถูกสามีตะคอกต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ คุณนายซ่งรู้สึกเสียหน้า แต่ก็ไม่กล้าเถียงเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ทำได้แค่ควบคุมความไม่พอใจยืนอยู่ด้านข้าง

“ทุกคนไปทำงานเถอะ อย่ายืนอยู่ที่นี่” ผู้บัญชาการซ่งพูดเสียงเคร่งขรึม

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องดี เรื่องของผู้บังคับบัญชาดูไม่ได้ ทุกคนต่างก็พากันเข้าไปในอาคาร

“คุณก็ไปทำงานเถอะ” ผู้บัญชาการซ่งพูดกับเสิ่นเผยซวนที่ยังไม่ไป

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า ก้าวเดินเข้าไป

คุณนายซ่งไม่ได้ทีคนอื่น ยังถูกสามีต่อว่า ในใจรู้สึกไม่พอใจ “เสิ่นเผยซวน......”

ผู้บัญชาการซ่งเบิกตากว้างทันที คุณนายซ่งตกใจจนหดตัวไปทีหนึ่ง เงียบทันที

เสิ่นเผยซวนก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินไปทางด้านออฟฟิศ

“ทั้งๆที่เขาเป็นคนผิดต่อลูกสาวของเรา ทำไมคุณถึงไม่แยกแยะ........”

“คุณหุบปากเดี๋ยวนี้” ผู้บัญชาการซ่งโกรธจนตัวสั่น “คุณตามผมเข้ามา”

คุณนายซ่งจับกระเป๋าในมือแน่น เดินตามเขาเข้าไปในออฟฟิศ ผู้บัญชาการซ่งเหวี่ยงประตูออฟฟิศ กระแทกแรงจนกระทั่งเพดานยังสะเทือน

คุณนายซ่งไม่กล้าพูดอะไรสักคำ หดตัวยืนอยู่ข้างประตู

“คุณต้องการทำอะไรกันแน่? ยิ่งมาทำให้ผมอับอายขายหน้าถึงกรม คิดว่าผมมีชีวิตอยู่นานเกินไปแล้วใช่ไหม?” ผู้บัญชาการซ่งมือไขว้หลัง เดินไปเดินมาในออฟฟิศ