กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 720

ฉินยาอุ้มช่อดอกไม้ไว้ ลงมาจากแท็กซี่ เห็นบุคลากรทางแพทย์เข็นเตียงวิ่งออกมา เห็นเพียงพวกเขารีบเปิดประตูรถ นำคนที่สลบยกขึ้นเตียง ส่งเข้าห้องฉุกเฉิน

เธอก็แค่มองไปทีเดียว เพราะว่าไม่รู้จักผู้บัญชาการซ่ง เพราะฉะนั้นไม่ได้ให้ความสนใจมาก เธอไม่ได้บอกซูจ้าน อยากจะเซอร์ไพรส์เขา และอยากเยี่ยมท่านย่าด้วย

อย่างไรเสียก็เป็นญาติคนเดียวของซูจ้าน ตอนนี้เธอนอนอยู่โรงพยาบาลแล้ว ยังไงเธอก็ต้องมาเยี่ยมหน่อย

เธอไปถึงแผนกภายใน ถามห้องที่ท่านย่าพักจากพยาบาล จากนั้นก็เดินเข้าไป

ซูจ้านกตัญญูมาก ห้องที่ท่านย่าพักคือห้องผู้ป่วยvip ที่นี่เงียบสงบมาก และสะอาดมาก เพียงแค่มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อบางๆกลางอากาศ

เธอเดินไปถึงหน้าห้องผู้ป่วย ยกมืออยากเคาะประตู ได้ยินเสียงซูจ้านร้องเจ็บ มุมปากเธอก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อย

สภาพจิตใจของท่านย่าดีมาก ยังมีแรงตีซูจ้านอีก

เธอวางมือลง ตอนที่จะแตะโดนบานประตู เสียงอันโมโหของท่านย่าก็ดังขึ้น “ซูจ้าน เราอยากมาแกล้งโง่กับย่า เราบอกว่าฉินยายกโทษให้แล้ว เธอล่ะ? เราก็หลอกย่าทั้งวันทั้งคืน ใช่ไหม? เราไม่อยากมีเหลนให้ย่าใช่ไหม?”

มือของฉินยาแข็งตัวอยู่ห่างจากบานประตูหนึ่งมิลิเมตร เหลน?

ท่านย่าอยากได้เหลน เธอรู้ดียิ่งกว่าใคร ตอนที่อยู่กับซูจ้าน เธอก็อยากได้มาก

“ผมไม่ได้หลอกย่าจริงๆ สำหรับเรื่องเหลน นั่นมันเรื่องของผมแล้ว ผมขอร้องล่ะ อย่าพูดเรื่องนี้อีกได้ไหม? ผมกลัวว่าหูผมจะกระด้างหมดแล้ว ย่าปล่อยผมไปเถอะ”

“ย่ามีแค่ความหวังนี้เท่านั้น ขอแค่เราแต่งงาน มีเหลนให้ย่าคนหนึ่ง เรื่องอื่นยาตามใจเราทุกอย่าง” ทัศนคติของท่านย่าแน่วแน่เป็นพิเศษ

ซูจ้านรู้สึกว่าสมองจะระเบิดแล้ว

บ่นเรื่องเดียวทั้งวันทั้งคืน เขาจะถูกท่านย่าบีบจนบ้าแล้ว

“ผมไม่ชอบเด็ก ผมก็ไม่อยากมี.......”

เพี๊ยะ

“โอ้โห----” ซูจ้านจับแขนไว้ “ย่าแก่แล้ว เอาแรงเยอะแยะมาจากไหน? ย่าตบอีก ต้องพิการแล้ว จะมีหลานให้ย่าได้ยังไง?”

“เราไม่พิการ ก็ไม่เห็นคลอดออกมา ย่าจะบอกนะซูจ้าน เราอายุไม่น้อยแล้ว อย่ามาทำตัวตลกกับย่าอีก ย่าพูดความจริง เราจะให้ย่าตายไปพร้อมกับความเสียใจไม่ได้”

“ย่าต้องอายุยืนร้อยปี ตายไม่ได้.......”

“เจ้าเด็กเวร” ท่านย่าตบไปอีกครั้งหนึ่ง ซูจ้านขยับเข้าไปใกล้ท่าน “ย่าตบผมให้ตายเลยดีกว่า บีบผมทั้งวันทั้งคืน จนใกล้จะบ้าแล้ว”

ท่านย่าโกรธแล้ว ครั้งนี้โกรธจริงแล้ว “เรานึกว่าย่าอยากจะบีบเราหรือไง? ถ้าเรามีพี่ชายหรือน้องชายสักคน เราจะอยู่ตัวคนเดียวย่าก็ไม่ยุ่ง ย่าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กง่ายไหม?”

พูดไปท่านย่าก็น้ำตาคลอ “พ่อเรา.......จากไปอย่างนั้น ปู่ของเราก็จากไปเร็ว.......”

ซูจ้านกลัวท่านพูดถึงเรื่องเก่าในอดีต หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งเช็ดน้ำตาให้ท่าน

“ย่าไม่ได้ต้องการอะไรจากเรา ก็แค่ตอนที่ย่าตายเราจะยังอยู่โสดแบบนี้ไม่ได้ ย่าจะไปเจอพ่อของเรายังไง ไปเจอปู่เรายังไง เจอพวกเขาแล้วย่าจะพูดอะไร? ย่าพูด บอกขอโทษ ย่าทำให้ตระกูลซูขาดลูกหลานสืบตระกูลแล้ว?”

ซูจ้านหมอบอยู่บนเตียงอย่างไร้อาลัยอาวรณ์ และไม่อยากพูด ไม่อยากขยับ

เขาไม่อยากอยู่บนเพื่อนท่านที่นี่

แต่ว่า ท่านแก่แล้ว ท่านไม่มีลูกสาว มีเพียงลูกชายคนเดียว อายุน้อยๆก็ตายแล้ว มีเขาเป็นญาติคนเดียว ท่านนอนโรงพยาบาล เขาจะไม่ดูแลอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้

ซูจ้านจะไปมีอารมณ์กินที่ไหน?

พูดตลอด พูดตลอด เขาจะอัดอั้นตายแล้ว จะไปมีอยากอาหารได้ยังไง

“เราไปหาอะไรกินหน่อย ย่ากินแล้ว ไม่หิว”

ความจริงซูจ้านไม่หิว แต่อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อย จึงพูดว่า “ผมหิวแล้ว งั้นผมไปซื้ออะไรกินหน่อย”

ท่านย่าบอกว่าได้ “เราไปเถอะ”

ทันใดนั้นฉินยาไม่กล้าเผชิญหน้ากับท่านย่าแล้ว เธอได้ยินว่าซูจ้านจะออกมา ก็รีบเดินไปทางห้องน้ำชา เธอเพิ่งเข้าไป ซูจ้านก็เดินออกมา

เธอหลบอยู่ข้างในดูซูจ้านเดินออกไป รอจนซูจ้านเดินไปถึงหน้าลิฟต์แล้ว เธอค่อยๆเดินออกมา

ยืนอยู่ที่ระเบียง ฟังเสียง

เธอได้ยินเสียงประตูลิฟต์เปิด ผ่านไปสักครู่เป็นเสียงประตูลิฟต์ปิด เธอเดินไป คนลงไปแล้วจริง

ขณะนี้ประตูลิฟต์ด้านข้างเปิดออก เธอเดินเข้าไป มาถึงชั้นหนึ่ง

เธอช้ากว่าซูจ้านหน่อย ตอนเธอเดินออกจากลิฟต์เห็นซูจ้านเดินออกจากประตูโรงพยาบาลแล้ว

เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรกลับไป หรือว่าไปหาซูจ้าน รู้สึกขัดแย้งกันมาก

เห็นซูจ้านไม่ได้ไปซื้อของ แต่เลี้ยวเข้าไปในซอย เธอตามเข้าไป อยากรู้ว่าเขาไปทำอะไร