กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 721

ซูจ้านนั่งอยู่ริมผนัง เขาหยิบบุหรี่หนึ่งซองจากกระเป๋าออกมา จากนั้นเขย่าบุหรี่ออกมาหนึ่งม้วนก่อนจะคาบไว้ในปาก ก่อนจะจุดบุหรี่อย่างคุ้นชิน

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินยาเห็นเขาสูบบุหรี่

ซูจ้านไม่สูบบุหรี่มาโดยตลอด สิ่งนี้เธอรู้ดี

แต่ในตอนนี้ เขากลับหลบไปในสถานที่ที่ไม่มีผู้คนเพื่อสูบบุหรี่ เห็นได้ชัด ว่าตอนนี้จิตใจของเขานั้นว้าวุ่นแค่ไหน

มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ตัวเขาไม่สามารถมีลูกได้ และญาติคนสนิทเพียงคนเดียวของเขาก็เร่งให้เขาแต่งงานและมีลูก เขาคงรู้สึกทุกข์ใจมากๆ

ฉินยาไม่อยากจะเห็นเขาทุกข์ทรมานแบบนี้

เธอค่อยๆ หันหลังกลับเงียบๆ และก็ไม่ได้ขึ้นไปเยี่ยมท่านย่า เธอประเมินความปรารถนาของท่านย่าที่อยากจะมีหลานชายต่ำเกินไป

ตอนที่มาที่นี่เธอไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เธอแค่อยากมาเจอซูจ้าน และมาเยี่ยมท่านย่า และการที่เธอมาโดยไม่ได้วางแผนแบบนี้ มันทำให้เธอเห็นปัญหาระหว่างตัวเธอกับซูจ้านอย่างชัดเจน

ถ้าเกิดไม่มีลูกระหว่างพวกเธอจะไปต่อได้ไกลสักแค่ไหน

ไม่เอาซูจ้านก็ได้ แต่ถ้าไม่เอาคุณย่าของเขาคงเป็นไปไม่ได้

เธอนั่งอยู่บ่อดอกไม้ริมถนน จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์โทรไปหาซูจ้าน หลังจากโทรออกสัญญาณดังอยู่ไม่กี่ทีเขาก็รับสาย

ฉินยาสามารถจินตนาการได้ ว่าที่เขารับโทรศัพท์ช้าเพราะเขากำลังทำอะไรอยู่

เขากำลังปรับสภาพอารมณ์ หรืออาจจะเป็นกำลังดับบุหรี่ในมือของเขาอยู่

“เสี่ยวยา”

เสียงของซูจ้านดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเห็นเองกับตาของเขานั้นแอบไปสูบบุหรี่เพื่อระบายอารมณ์ น้ำเสียงที่เธอได้ยินในสาย เธอคงจะต้องรู้สึกว่าเขากำลังอารมณ์ดีอยู่แน่ๆ

แต่ว่า เธอรู้ว่าอารมณ์ของซูจ้านในตอนนี้นั้นเป็นเพียงแค่การเสแสร้ง

เขากำลังปกปิดสิ่งที่อยู่ในใจของเขากับเธอ

“ไม่ได้มีอะไร แค่อยากโทรหาคุณน่ะ” ฉินยาก้มหน้าลงมองปลายเท้าของตัวเอง “ซูจ้าน”

“หืม?”

ฉินยาอยากจะพูดมากๆ ว่าเราเลิกกันเถอะ

อย่าทรมานกันและกันอีกเลย

แต่เธอก็พูดไม่ออก

ที่จริงเธอสามารถรับรู้ได้ว่าซูจ้านยังมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเธอ

เธอเองก็เหมือนกัน

“ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ? คิดถึงผมอยู่เหรอ?”

น้ำเสียงของซูจ้านดังขึ้น ทำให้ดึงสติของฉินยาที่ฟุ้งซ่านกลับมา เธอพูดว่า “ไม่รู้จะพูดอะไรดี”

ฉินยาลุกขึ้น จากนั้นก็เอาช่อดอกไม้ที่ซื้อมาทิ้งลงในถังขยะข้างทาง “ฉันยังต้องทำงาน ต้องวางสายแล้ว…”

“อย่าเพิ่งวาง”

ซูจ้านรีบห้ามเธออย่างร้อนรน เพราะกลัวว่าเธอจะวางสาย

ฉินยาถาม “มีอะไรเหรอ?”

“คุณโทรหาผมแต่คุณไม่คิดจะพูดว่าคิดถึงผมเลยนะ และคุณก็จะวางสายไปเลย นี่มันเกินไปหรือเปล่า?”

ฉินยาโบกรถแท็กซี่ก่อนจะขึ้นไป และเธอก็พูดว่า “ซูจ้าน คุณอย่าทำตัวเด็กน้อยแบบนี้ได้ไหม”

“ผมทำตัวเด็กน้อยเหรอ?” น้ำเสียงของซูจ้านดังขึ้น ยังไม่ทันรอให้ฉินยาตอบ เขาก็พูดอีกว่า “ผมชอบทำตัวเด็กน้อย และผมก็จะทำตัวเด็กน้อยแค่กับคุณคนเดียว”

ฉินยากำโทรศัพท์ไว้แน่น จิตใจของเธอเหมือนโดนบางสิ่งบางอย่างแทงเข้าไป

คนขับรถแท็กซี่ถามว่า “คุณหญิง คุณจะไปที่ไหนครับ?”

“เสี่ยวยา คุณอยู่ที่ไหน?”

“ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถข้างนอก”

ซูจ้านรู้สึกสงสัย “เมื่อกี้คุณพูดว่าจะไปทำงานไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไปนั่งบนรถได้?”