กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 733

ทางคุณหมอเองคิดว่าท่านย่าไม่เข้าใจจริงๆ จึงได้ตอบไปตรงๆ “ไม่มีมดลูก หมายความว่าเธอไม่สามารถให้กำเนิดชีวิตได้ มีลูกไม่ได้”

เปลือกตาของท่านย่าสั่นเล็กน้อย วินาทีถึงได้เข้าใจแล้ว ว่าทำไมซูจ้านถึงได้แน่วแน่มาตลอด ว่าเขาไม่ต้องการจะมีลูก อีกทั้งยังมีทัศนคติอันหนักแน่น ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าฉินยาไม่สามารถมีลูกได้

ไม่มีมดลูก ก็ไม่สามารถรักษาอาการให้หายขาดได้ นั่นก็หมายถึงว่าชั่วชีวิตนี้ฉินยาไม่สามารถมีลูกได้ไปชั่วชีวิต ไม่สามารถเป็นแม่คนได้

“ท่านพักผ่อนร่างกายเถอะ ผมขอตัวก่อน” คุณหมอหันตัวเดินออกไปจากห้อง

ท่านย่าตั้งสติกลับมาได้เอ่ยว่า “ขอบใจนะ”

คุณหมอยิ้มตอบ “ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรนะ”

ท่านย่ามองประตูที่ถูกปิดลงอย่างไร้สติ เรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถรับได้

ไม่มีลูก?

งั้นก็หมายความว่าตระกูลซูจะหมดทายาทแล้วเหรอ?

จนร่างกายเธอแข็งทื่อ

ซูจ้านกลับมาแล้ว จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง พลางใช้ข้อศอกตั้งฉากกับหัวเข่า พร้อมทั้งก้มโค้งหลัง ไม่พูดจาอะไรสักคำออกมาเลย

ท่านย่าเองก็เคร่งขรึมตามไปด้วย

ราวกับต้องใช้เวลาเพื่อที่จะขับไล่ข่าวเครื่องนี้ออกไป

เมือง C

ฉินยาขึ้นเครื่องบินที่บินในเวลาเช้าที่สุดของในวันนั้นเพื่อไปจากเมือง B ช่วงบ่ายโมงกว่าก็เดินทางมาถึงเมือง C ช่าวหยุนเป็นคนมารับเธอ

เธอใบหน้าซีดเผือด ไม่มีสีเลือดสักเท่าไหร่ ช่าวหยุนเดินก้าวเท้าเข้ามา เธอไม่ได้เอาสัมภาระอะไรมามากมาย มีแค่กระเป๋าเป้สะพายมาใบเดียว ช่าวหยุนยื่นมือออกมา “อาช่วยคุณถือเอง”

ฉินยาเงยหน้ามองเขา “อารอง”

ช่าวหยุนถึงกลับถึงอย่างเป็นห่วง “ร่างกายไม่ค่อยสบายเหรอ? ทำไมดูสีหน้าของคุณไม่ค่อยดีล่ะ”

ฉินยาส่ายหน้า “ไม่ใช่ร่างกายไม่สบายหรอก แต่เป็นที่หัวใจไม่สบายต่างหาก”

ช่าวหยุนยิ้มและพูด “ไป เดี๋ยวอารองพาคุณไปผ่อนคลายเอง”

ซ่าวหยุนยังคงเป็นคนมีอายุที่นิสัยเป็นเด็กอยู่ นิสัยมองโลกในแง่ดี คำพูดคำจามักจะไปเรื่อยเปื่อยอยู่บ้างจำพวกนั้น

ฉินยาเองไม่อยากไป แค่อยากจะอยู่คนเดียว

ช่าวหยุนดึงเธอออกมาจากสนามบิน “เวลาอึดอัดใจ การที่อยู่คนเดียวยิ่งทำให้อึดอัดหนักกว่าเดิม ไปกับฉัน ฉันรับรองเลยว่าคุณจะสบายใจ”

เมื่อออกมาจากสนามบินนั้น เขาก็จูงฉินยาเดินมายังด้านข้างรถที่อยู่จอดอยู่ริมถนน เขาเปิดประตูหลังรถเพื่อเอากระเป๋าวางไว้เบาะด้านหลัง จากนั้นก็เปิดประตูตำแหน่งข้างคนขับรถ จากนั้นก็ยัดฉินยาเขาไปด้านใน

เขานั่งลงตรงตำแหน่งคนขับรถ และสตาร์ทรถและขับออกไป

ฉินยาถามกลับ “คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย?”

“ถึงแล้วเดี๋ยวคุณก็รู้เอง” ช่าวหยุนจงใจสร้างแรงจูงใจออกมาทันที

ฉินยาหันหน้ามามองเขา เขามักจะยิ้มเฮฮาอยู่ตลอดเวลา เหมือนว่าไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดอะไรแบบนั้น

การที่ได้อยู่กับเขา ฉินยารู้สึกว่าผ่อนคลายลง จากนั้นก็ใช้คำสั่งแกมพูดหยอกล้อ “ฉันไม่สบายใจ วันนี้อาต้องรับผิดชอบทำให้ฉันมีความสุขให้ได้นะ”

“มีสิทธิ์อะไรเนี่ย?”

“สิทธิ์ ก็สิทธิ์ที่ฉันเรียกว่าอารองไง”

ช่าวหยุนยิ้มให้ “คุณนี่นะ มาพูดจิกกัดฉันเถียงคำไม่ตกฟาก พูดมา ซูจ้านไอ้หมอนั่นใช่ไหมที่ยั่วโมโหคุณมาเนี่ย?”

“อารอง ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอาก็ไม่ต้องเป็นคนเปิดเรื่องออกมาเองได้ไหม?” ฉินยาพอคิดถึงซูจ้านกับท่านยา อารมณ์ของเธอเริ่มเคร่งขรึมลงลงถนัดตา

“ฮ่าๆ” ช่าวหยุนหัวเราะออกมา “รอวันที่คุณเจอกับเขา ฉันจะจัดการจับตัวเขาเอาไว้และสั่งสอนมันสักยก เพื่อออกหน้าให้คุณเอง”

“คุณพูดเองนะ ฉันจำไว้แล้ว”

“ฉันเป็นคนพูดแล้วต้องทำตามที่พูด กลัวว่าถึงตอนนี้คุณจะมานั่งปวดใจนะสิ”

“ฉันไม่ปวดใจหรอกน่า” ฉินยาจงใจทำเป็นโหดร้าย “ทำร้ายเขาจนพิการเลยยิ่งดี”