กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 732

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินยาก็ไปที่โรงพยาบาล แถมยังซื้อกระเช้าผลไม้ไปด้วย การไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมผู้อาวุโสนั้น ไปมือเปล่ามันก็คงไม่ดีเท่าไหร่

ต้องมีมารยาทอย่างเพียบพร้อม

ท่านย่านอนไม่ค่อยจะหลับตลอดทั้งคืน คือยังคงครุ่นคิดอยู่เช่นนั้น จะพูดได้ยังไงว่าคิดได้แล้วก็ตามนั้นไปเลย

การที่เห็นด้วยก็เป็นเพราะว่าเธอรู้สึกว่าฉินยาบาดเจ็บก็เป็นเพราะว่าพวกเขา จึงจำใจต้องตกปากรับคำ อีกอย่าง ก็รู้สึกว่าไม่สามารถท้องได้ มันก็มีวิธีที่จะรักษาได้

สิ่งที่มองข้ามไปอย่างสิ้นเชิงคือ หลังจากที่เธอศัลยกรรมทำหน้ายกเครื่องมาทั้งหมดแล้วจนมองเบ้าหน้าเดิมไม่ออก เป็นคุณหมอฝีมือที่ล้ำเลิศมากถึงมาได้ถึงขั้นนี้แล้ว ยังรู้สึกว่าเธอไม่สามารถมีลูกได้ก็เป็นเพราะว่าไปเจอกับหมอฝีมือไม่ถึงขั้นต่างหาก

การที่เธอให้ฉินยามาโรงพยาบาล ก็คือกำลังคิดให้เธอมาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล

มีลูกไม่ได้ก็รักษาได้?

เพราะว่าตอนนี้พัฒนาทางการแพทย์ไปไกลมากขนาดนั้น เธอคิดว่าอย่างไรก็ต้องมีลูกได้แน่

ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ลองทำเด็กหลอดแก้วดูเธอก็ยังรับได้ ขอแค่ซูจ้านมีลูกก็พอแล้ว

ฉินยาเคาะประตู ซูจ้านเป็นคนเปิด เมื่อเห็นเธอแล้ว จึงรีบรับของที่อยู่ในมือทันที พลางเอ่ยถามเสียงอ่อนเสียงหวาน “กินข้าวกันมาหรือยังเนี่ย?"

ฉินยาตอบ “กินกันมาแล้วค่ะ”

ซูจ้านเดินนำหน้ามาก่อนเธอ “รีบเข้ามาเร็ว”

“เสี่ยวยา มานั่งข้างย่าเร็ว” ท่านย่ากวักมือมาทางเธอ

ฉินยาเดินเข้ามา การที่ท่านย่ายอมรับตนเองแล้ว เธอเองก็แปลกใจมากเช่นเดียวกัน จนในใจยังรู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง ด้วยเพราะว่าเธอรู้ดีว่าท่านย่านั้นต้องการที่อยากจะมีเหลนมาก

“คุณย่าคะ”

“ว่าไง?” ท่านย่าดึงมือของเธอเอาไว้และเริ่มบ่น “หนูผอมไปเยอะแล้วนะ คงลำบากไม่ใช่น้อยใช่ไหม?”

ฉินยาหลุบตาต่ำ และตอบกลับ “มันผ่านไปแล้วค่ะ”

ท่านย่าลูบมือของเธอเอาไว้ และพูดว่า “อย่ากลัวเลย ต่อไปมีฉันอยู่ทั้งคน”

ก๊อก ก๊อก --

เวลานั้นเองก็มีคนเคาะประตู ซูจ้านออกไปเปิดประตู เพราะปกติเช้าตรู่แบบนี้จะมีคุณหมอเข้ามาตรวจอาการ

หลังจากที่เปิดประตูห้องแล้วก็พบว่าไม่ใช่คนหมอที่คอยตรวจเช็กท่านย่าอยู่เป็นประจำคนนั้น

ซูข้านถามกลับ “ท่านคือ...”

“ผมคือคุณหมอเฉิน….”

“สวัสดีคุณหมอเฉิน เชิญท่านเข้ามา” ท่านย่าพูดและมองมาทางประตู

ซูจ้านหันกลับไปมองทางท่านย่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เขายังไม่ได้เปลี่ยนหมอนี่ คุณหมอที่เป็นคนเข้ามาตรวจอาการของท่านย่าเป็นคนที่น่าเกรงขามมาก แถมมากด้วยความสามารถ

ไม่จำเป็นที่ต้องเปลี่ยนคุณหมอเลยด้วยซ้ำ

“คุณหมอเฉินท่านนี้ เป็นหมอเฉพาะทางของการมีบุตรยากโดยตรง ฉันเป็นคนเชิญเขามาเพื่อจะได้ดูอาการให้กับเสี่ยวยา ใช่ว่าพวกเราไม่มีเงิน ต้องสามารถช่วยรักษาอาการป่วยของเสี่ยวยาได้อย่างแน่นอน” ท่านย่ารู้สึกว่าตนเองนั้นทำเพื่อซูจ้านกับฉินยา

วินาทีนั้นฉินยาราวกับถูกน้ำเย็นสาดใส่หน้า มันซึมไปตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า

“ฉันไม่ถือสา เพราะว่าร่างกายของฉันมันมีข้อบกพร่อง ฉันมีอะไรที่สามารถโกรธได้ด้วยเหรอ?”

เธอใช้แววตาอันแหลมคมจ้องมองมายังซูจ้าน “การที่ต้องมาถูกเปิดเผยข้อบกพร่องต่อหน้าคนอื่น มันทำให้ฉันเองก็ทุกข์ใจไปด้วย คุณเข้าใจในความรู้สึกของฉันไหม?”

ซูจ้านพูดต่อ “ผมรู้ ผมไม่บอกกับคุณย่าว่าคุณเป็นฉินยามาโดยตลอด ก็เพราะว่ากลัวว่าคุณย่าจะเอ่ยเรื่องลูกต่อหน้าคุณ จนสร้างแรงกดดันให้กับคุณ ขอโทษด้วย ผมเองที่ไม่ได้จัดการให้ดีซะก่อน”

ฉินยาสูดจมูก “คุณกลับไปเถอะ ฉันต้องกลับจริงๆแล้ว”

เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ไม่ได้จัดการให้จบสิ้น หรือไม่สามารถจัดการได้ ก็โทรศัพท์มาบอกกับฉันแล้วกัน ฉันต้องการความสงบ ไม่ต้องมาหาฉันสักระยะ”

“ขอโทษ...”

เมื่อเห็นว่าเธอเองก็ทุกข์ใจเช่นกัน ซูจ้านเองก็ทุกข์ใจมาก

ฉินยาเม้มริมฝีปากเอาไว้ จากนั้นก็หันตัวเดินเข้าสู่โรงพยาบาลทันที

ซูจ้านใช้แรงในการนวดหน้า เพราะรู้สึกว่าเหมือนตลกจากสวรรค์ชั้นฟ้าเข้าสู่หุบเหวขุมนรกเช่นนั้น

เมื่อวานเขายังโหยหากับสิ่งสวยงามตั้งมากมาย

ในใจนั้นก็เริ่มตั้งใจว่าจะขอฉินยาแต่งงานให้โรแมนติกได้ยังไงดี

พอมาวันนี้....

เขาหันหลังเดินกลับเข้าห้องพักผู้ป่วย ก็ได้ยินท่านย่ากำลังพูดคุยกับคุณหมอท่านนั้นอยู่

ท่านย่าเองก็ตกตะลึงกับอากัปกิริยาตอบกลับของฉินยาเช่นกัน ในใจย่อมเข้าใจดี ทว่าเหมือนว่าจะไม่เข้าใจ โดยส่วนใหญ่คือการไม่ยอมเชื่อ ในสิ่งที่ฉินยาพูดออกมาทั้งหมด ในใจก็ยังฝากความหวัง มีความหวัง จนคุณหมอพูดถึงคำตอบอันเป็นที่น่าพอใจสำหรับตนเอง เมื่อครู่แค่เธอฟังผิดไปแล้ว “ไม่ ไม่มีมดลูกหมายความว่ายังไง?”