กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 731

“เรื่องมีลูกมันเป็นเรื่องของผม คุณย่าไม่เห็นด้วยแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?” ซูจ้านเดินตรงปรี่เข้ามาทันที

ลักษณะท่าทางช่างเหมือนกับตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลเลยท่านย่าถึงกลับตกใจกับความหนักแน่นของเขาจนแทบไม่คิดถึงสภาพร่างกายของตนเองที่เดินเหินไม่สะดวก และให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลไปหารถเข็นมา แล้วมาที่วิลล่าในตอนดึก เพื่อต้องการให้จงจิ่งห้าวกับเสิ่นเผยซวนพูดเกลี้ยกล่อมเขา

เมื่อเห็นหลานชาย นัยน์ตาของท่านย่าถึงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา “ตกลงว่าแกเป็นอะไรไป?”

ไปหลงเสน่ห์นางจิ้งจอกตัวนั้นแล้วหรือยังไง?

ฉินยาประสานมือเอาไว้ด้วยกัน พลันจ้องมองซูจ้านที่เดินก้าวเข้ามาหาจากจุดไม่ไกลนัก

เธอไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก เพราะว่ารู้ว่าเสิ่นเผยซวนต้องบอกกับเขาอย่างแน่นอน

ความจริงแล้วแบบนี้ก็ดีมาก ฉวยโอกาสในครั้งนี้ เพื่อเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด

ถ้าท่านย่าไม่สามารถรับกับเรื่องนี้ได้จริงๆ เธอก็จะยอมถอยออกไป และไม่จำเป็นต้องให้ซูจ้านเป็นตัวเชื่อมระหว่างกลาง จนลำบากใจทั้งสองฝ่าย

“ซูจ้าน แกลืมฉินยาไปแล้วหรือยังไง?” ท่านย่าลองพูดเกลี้ยกล่อมซูจ้าน เพราะถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็ชอบฉินยา

“ฉันคือฉินยาค่ะ”

ซูจ้านเพิ่งเดินมาถึงด้านหน้าของพวกเธอ ก็ได้ยินฉินยาพูดอย่างตรงไปตรงมากับท่านย่าทันที

สายตาของเขามองมาทางเธอ เป็นแววตาที่ทอประกายอย่างยินดี และมองเห็นความนิ่งสงบของใบหน้าของเธอ

เขารู้ว่า ในเวลานี้เธอนิ่งสงบมาก และไม่ใช่แค่เพียงสีหน้าที่แสดงออกมาตามปกติ

ซูจ้านยื่นมือออกไปคว้ามือของเธอเอาไว้ และหันมาทางท่านย่า

ท่านย่าถึงกลับตะลึงอยู่บ้าง รู้สึกว่าตนเองน่าจะหูฝาดไปแล้ว

“หล่อน หล่อนพูดอะไรเนี่ย?” ปฏิกิริยาของท่านย่าในเวลานี้ ก็เหมือนว่าเธอกำลังหลอกตัวเองอยู่

ฉินยา ใช่ว่าตัวเธอจะไม่รู้จักที่ไหนกัน

“สิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ที่เธอต้องหน้าตาเปลี่ยนไปก็เป็นเพราะว่าการถูกลักพาตัวไปในครั้งนั้น จนทำให้ได้รับบาดเจ็บหนัก และในการระเบิดในครั้งนั้นด้วย จึงส่งผลให้เธอไม่สามารถมีลูกได้”

ตอนแรกซูจ้านก็คิดจะเกลี้ยกล่อมคุณย่า จึงได้ให้ฉินยายืนอยู่ตรงด้านหน้าของท่านย่า เพื่ออธิบายเรื่องราวทั้งหมดออกมา

การทำเช่นนี้ก็จะไม่สามารถสร้างความกดดันในการที่ฉินยาไม่สามารถมีลูกได้ ถึงอย่างไรท่านย่าก็ต้องคิดได้แล้ว

ทว่าเรื่องมันพัฒนามาจนเลยเถิดเกินกว่านอกเหนือแผนการของเขา ตอนนี้ทำได้แค่พูดความจริงกับท่านย่าไปตามตรง หวังว่าเธอสามารถมองเห็นความลำบากมากมายที่ฉินยาประสบเคราะห์กรรมมาจนไม่เอ่ยเรื่องลูกขึ้นมา

ท่านย่าไม่ยอมพูดจาอยู่นาน เอาแต่จ้องมองฉินยาอยู่อย่างนั้น เพื่อต้องการหาเค้าหน้าเดิมของเธอ

ทว่า ช่างยากเหลือเกิน ไม่มีเบ้าหน้าก่อนหน้านี้สักนิด

“หล่อน หล่อน หล่อนคือเสี่ยวยาเหรอ?” น้ำเสียงท่านย่าสั่นเครือเล็กน้อย เหมือนมีอาการไม่อยากจะเชื่อ และหวาดหวั่นอยู่เล็กน้อย

ฉินยาอยากจะอ้าปากพูด ทว่าซูจ้านกลับจับมือเธอไว้แน่นทันที พลางพูดกับท่านย่า “ใช่ครับ เธอคือฉินยา”

ท่านย่าโบกมือไล่ “แกหยุดเลย ฉันจะฟังเธอพูด”

แววตาของท่านย่าเอาแต่จ้องตามองฉินยา

ฉินยาไม่ได้ถอยหนี แถมพูดว่า “ฉันคือฉินยา”

ท่านย่าอ้าปากค้าง และไม่ได้พูดจาอยู่นาน

เอ่อ ไม่อยากจะเชื่อเลย

ผ่านไปนาน เธอถึงได้กวักมือมาทางฉินยา “หนูมานี่ ฉันขอดูหน่อย...”

ฉินยาปล่อยมือของซูจ้านออก พลันเดินมายืนตรงด้านหน้าของท่านย่า พลางคุกเข่าลง ท่านย่ายื่นมือออกมาอย่างสั่นเทา พลางลูบคลำใบหน้าของเธอ นี่เป็นใบหน้าอันไม่คุ้นตาเลย

ถ้าไม่รู้จักมักจี่เธอก็ไม่กล้าจะเชื่อ ว่านี่คือฉินยา