กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 76

เมื่อวางสายแล้ว หลินซินเหยียน ก็กุมโทรศัพท์ในมือแล้วยืนอยู่ข้างหน้าต่างไม่ได้ขยับไปไหน ไปยังคงมองออกไปด้านนอกเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่ข้างนอกนั้นมืดสนิทมองไม่เห็นสิ่งใดเลย

" หม่ามี๊ " หลินซีเฉินเรียกเธอ

หลินซินเหยียน หันกลับมา มองเห็นลูกชายที่น่ารักของเธอยืนอยู่ เธอยิ้มกริ่มแล้วพูดว่า " เรียกแม่มีอะไรเหรอจ๊ะ "

หลินซีเฉินวางแท็บเล็ตในมือแล้ววิ่งเข้ามา กอดขาของเธอแล้วอ้อน " หม่ามี๊ น้องสาวกำลังหลับอยู่ วันนี้แม่อาบน้ำให้ผมได้ไหมครับ "

เธอหยิกแก้มของลูกชายเบาๆ มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเอ็นดูลูกชายตอนนั้นเธอมากขึ้น " ได้สิจ๊ะ "

หลินซีเฉินหัวเราะออกมาอย่างดีใจ เด็กน้อยจับไปที่ชายเสื้อของหลินซินเหยียน ในใจก็ตื่นเต้นขึ้นมา ไม่มีน้องสาวที่คอยแย่งและติดหนึบหม่ามี๊ห้องเขา ในที่สุดเขาก็ได้อยู่กับหม่ามี๊ตามลำพัง

ถ้าน้องสาวตื่นขึ้นมาแล้วก็จะต้องตามติดหม่ามี๊แน่ มันทำให้หม่ามี๊กับเขาไม่มีเวลาอยู่กันสองคนตามลำพัง

หลินซินเหยียนเปิดไฟห้องอาบน้ำ แล้วเดินไปเปิดก๊อกน้ำร้อน ให้เข้าไปในอ่างอาบน้ำ

หลินซีเฉินถึงเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง ร่างกาย ของเด็กน้อยนั้นเปลือยเปล่า " เปิดน้ำเรียบร้อยแล้วจ้ะ " หลินซินเหยียน หันกลับมามองที่ลูกชายของตัวเองที่ถอดเสื้อผ้าออกมาแล้ว สายตาก็กวาดลงไปบนร่างกายน้อยๆ ที่ขาวสะอาด

หลินซีเฉินก็พบว่าตัวเอง " ..... " เด็กน้อยเอามือปิดลงไปตรงระหว่างขาของตัวเอง เด็กน้อยพูดได้หน้าแดงๆ " หม่ามี๊ "

หลินซินเหยียน ตั้งใจที่จะแกล้งเขา " น้องชายของแม่ ยังจะอายอะไรอีกเหรอ "

หลินซีเฉินก้มหน้าก้มตา แล้วสีหน้าก็แดงขึ้นเรื่อยๆ

อายสิครับ

หลินซินเหยียน ไม่ได้แกล้งอะไรเขาอีก เธอเข้าไปอุ้มเด็กชายลงไปยังอาบน้ำ หลินซีเฉินซ่อนตัวลงไปในน้ำยื่นออกมาแค่ส่วนหัว หลินซินเหยียน จึงสระผมให้กับหัวที่โผล่มาแล้วค่อยๆ ถูอย่างเบามือ

หลินซีเฉินเป็นเด็กที่พูดรู้เรื่องมาก เขานั่งชันเข่าอยู่ในน้ำ ให้หลินซินเหยียนสระผมอย่างว่าง่าย เขาเห็นท่าทีของหม่ามี๊ ที่ดูอ่อนโยน เด็กน้อยจึงเรียก " หม่ามี๊ "

" หืม "

หลินซีเฉินยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

แต่ในใจเต็มไปด้วยความหนักแน่นว่าจะต้องหาผู้ชายที่ดีที่จะมาดูแลหม่ามี๊ให้ได้

หลินซินเหยียน เลยตั้งใจป้ายฟองสบู่ลงบนจมูกของเขา ทำไมเจ้าเด็กคนนี้ถึงดื้อได้ขนาดนี้นะ จงใจเรียกเธอแต่กลับไม่พูดอะไรเลย แต่เธอไม่รู้ว่าในใจของลูกชายกำลังคิดจริงจังที่จะหาผู้ชายดีๆ มาให้เธออยู่

แต่ผู้ชายดีๆ ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ น่ะสิ

วันสุดท้ายของเดือนกรกฎาคม หลินซินเหยียน ได้พาลูกๆ ของเธอกับประเทศแล้ว

เพราะในประเทศนั้นตอนนี้ได้วางแผนทุกอย่างไว้แล้ว เธอแค่ต้องพาลูกและสัมภาระน้อยชิ้นไปก็เพียงพอแล้ว

หลินซีเฉินนิ่งสงบมาก ไม่เหมือนกับหลินเสี่ยวซี ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจก็เหมือนเขียนบอกความรู้สึกไว้บนหน้า พอยิ่งรู้ว่าจะได้ขึ้นเครื่องบินก็ดีใจจนเกินหน้าเกินตา นี่เป็นครั้งที่สองที่หนูน้อยได้นั่งเครื่องบิน ส่วนครั้งแรกตอนอายุสามขวบ แต่ตอนนั้นก็ยังไม่จำอะไรไม่ค่อยได้

ไม่ว่าจะเห็นอะไรเด็กน้อยก็จะรู้สึกตื่นเต้นไปหมด เห็นอะไรก็จับอันนั้นมือไม่หยุดอยู่กับที่

หลินซินเหยียนก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี

ถึงเด็กน้อยจะอยู่ในอ้อมอกของเธอแล้วไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ แต่ก็ยังดี ที่คน นั่งข้างเธอคือจวงจื่อจิ่นกับหลินซีเฉิน เลยไม่ได้ รบกวนคนอื่นมากนัก

" หม่ามี๊ หนูอยากดื่มน้ำผลไม้ " เมื่อเห็นแอร์โฮสเตสส่งน้ำผลไม้ให้กับผู้โดยสารคนอื่น หลินเสี่ยวซีก็ยื่นมือออกไปจะเอาบ้าง

วันนี้หลินเสี่ยวซีใส่กระโปรงสีฟ้าอ่อน ผิวที่ดูขาวเนียนละเอียด ผมดำครับที่ติดกิ๊บทั้งสองข้าง ดวงตาที่เป็นประกายแวววาวเหมือนกำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

" หนูอยากดื่มน้ำผลไม้อะไรจ๊ะ " แอร์โฮสเตส โค้งตัวลงมา เมื่อเห็นเด็กสาวที่น่ารัก เลยถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

หลินเสี่ยวซีดวงตาเป็นประกายขึ้นมา เธอชี้ไปที่แก้วสีเขียว

" อันนี้คือน้ำกีวี่จ้ะ แต่จะเปรี้ยวหน่อยนะ" แอร์โฮสเตส แนะนำ

หลินเสี่ยวซีไม่กลัวเปรี้ยวอยู่แล้ว เลยพยักหน้าตอบรับ

แอร์โฮสเตส จึงส่งน้ำกีวี่แก้วนั้นให้เธอ เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยโตมาน่ารักขนาดนี้ เลยถามขึ้นมาว่า" เด็กน้อย หนูชื่ออะไรจ๊ะ "

หลินเสี่ยวซีแสยะปากน้อยๆ นั่น เผยให้เห็นฟันน้ำนมสีขาวนวล "หนูชื่อหลินเสี่ยวซีค่ะ หม่ามี๊กับคุณยายเรียกหนูว่าเสี่ยวลุ่ย "

" ชื่อเพราะจังเลยนะ " แอร์โฮสเตสพูดชม

หลินซินเหยียนลูบผมลูกสาวตัวเอง

" ลูกของคุณสวยมากเลยนะคะ " แอร์โฮสเตสยิ้ม

" ขอบคุณค่ะ " หลินซินเหยียนพยักหน้าแล้วตอบกลับอย่างมีมารยาท

หลินซีเฉินมองไปยังน้องสาวของตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปยังหน้าต่างเช่นเดิม เขาดูไม่ค่อยชอบการชวนคุยอะไรแบบนี้

แอร์โฮสเตส เข็นรถส่งน้ำให้ผู้โดยสารไม่นานเท่าไหร่ ก็มีเสียงประกาศว่า " เที่ยวบินกำลังมุ่งหน้าไปยังประเทศ Z เมือง B ขอให้ผู้โดยสารทุกคนเตรียมตัวเครื่องบินจะลงจอดอีกสิบนาที ที่ท่าอากาศยานนานาชาติตงเฉิน "

สิบ นาทีต่อมา

เครื่องบินก็ลงจอด หลินซินเหยียนอุ้มหลินเสี่ยวซีที่กำลังหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของเธอขึ้นมา จวงจื่อจิ่น จูงมือหลินซีเฉิน เขาลงมาจากเครื่องบิน ก็มองไปทั่ว สำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆ ของที่นี่

ในใจก็คิดว่า นี่แหละคือบ้านเกิดของหม่ามี๊

" เดี๋ยวฉันจะไปเอาสัมภาระ " จวงจื่อจิ่นปล่อยมือหลินซีเฉิน " แกไปรอยายกับหม่ามี๊ตรงหน้าประตูทางออกล่ะ "

" ครับ " กับหลินซีเฉินแล้ว ไม่ต้องกังวลใดๆ เพราะเป็นเด็กที่พูดจารู้เรื่อง

" เหยียนเหยียน " เหอรุ่ยเจ๋อเดินตรงมายังพวกเขา ข้างๆ ยังมีฉินยาอีกคน

พวกเขามารับหลินซินเหยียนด้วยกัน

เพราะเหอรุ่ยหลิน เหอรุ่ยเจ๋อเลยถูกถอนหมั้น ไม่ได้กลับประเทศA เลยจำใจต้องอยู่ในประเทศเพื่อคอยดูแลน้องสาวที่อารมณ์ไม่ดีตลอดเวลา