กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 769

จงจิ่งห้าวถาม “โกรธเหรอ”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “เปล่า”

แต่ว่าแค่อึดอัดในใจ

จวงจื่อจิ่นมาส่งอาหารเช้า จงจิ่งห้าวเลิกผ้าห่มของเธอออก แล้วอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำทำการล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นก็วางเธอลงเก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะ หลินซินเหยียนกล่าว “ตอนนี้ฉันยังไม่อยากทาน ปล่อยฉันลงไปที่เตียง”

จงจิ่งห้าวจึงอุ้มเธอไปวางลงที่เตียง เธอดึงผ้าห่มมาห่มแล้วหันหลังให้เขา “คุณทานไปก่อนเลย ฉันรู้สึกง่วง เดี๋ยวฉันค่อยทานทีหลัง”

จวงจื่อจิ่นจัดวางอาหารเสร็จเรียบร้อย แล้วเดินมา “หนูกลางวันนอน กลางคืนนอน ตอนนี้ยังจะนอนหลับได้อีกเหรอ ทานอาหารก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน”

เธอไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนงอนจงจิ่งห้าว

เดินเข้ามาเกลี้ยกล่อมหลินซินเหยียน “ตอนนี้หนูไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ ต้องคิดถึงลูกในท้องด้วย ลุกขึ้นมาเร็ว มาทานข้าวก่อน”

หลินซินเหยียนเงียบ

จงจิ่งห้าวยืนนิ่งไม่ขยับ จ้องมองเธอด้วยใบหน้าที่เฉยชา

จวงจื่อจิ่นจ้องกลับไปกลับมาระหว่างทั้งคู่ ดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่าพวกเขาสองคนทะเลาะกัน

เธอไม่รู้ว่าใครผิดใครถูก แต่ก่อนอื่นคือเข้าข้างหลินซินเหยียนไว้ก่อน “พวกเธอทะเลาะกันเหรอ ร่างกายเหยียนเหยียนตอนนี้คุณเข้าใจดีที่สุด คุณยังจะทะเลาะกับเธออีก”

จงจิ่งห้าวไม่ได้อธิบายใด ๆ เอาแต่จ้องมองหลินซินเหยียนอยู่อย่างนี้

จวงจื่อจิ่นจึงมั่นใจได้ว่าพวกเขาทะเลาะกันจริง ๆ หลินซินเหยียนกำลังท้องกำลังใส้อยู่ และก็เป็นลูกที่เธอเลี้ยงเติบโตมา เป็นธรรมดาที่จะต้องเข้าข้างเธอ “จนป่านนี้แล้ว คุณไปทะเลาะกับเหยียนเหยียนได้ยังไง เธอเสี่ยงชีวิตเพื่อคลอดลูกให้กับคุณนะ คุณยังจะทำให้เธอโกรธอีก”

จวงจื่อจิ่นยิ่งพูดยิ่งรุนแรง “คุณนี่ทำเกินไปแล้ว……”

“ไม่ใช่ค่ะ พวกเราไม่ได้ทะเลาะกัน” หลินซินเหยียนทนฟังจวงจื่อจิ่นต่อว่าจงจิ่งห้าวต่อไปไม่ได้อีก เธอจึงเลิกผ้าห่มออก “หนูจะไปทานข้าว”

จวงจื่อจิ่นงุนงง “พวกเธอไม่ได้ทะเลาะกัน แล้วทำไมหนูถึงโกรธ”

ถึงขั้นไม่ยอมทานข้าว

“หนูโกรธตรงไหน” หลินซินเหยียนไม่ยอมรับ 

“ดูสิ อย่างกับคนอื่นติดหนี้เธอแปดล้านอย่างนั้นแหละ ยังบอกไม่โกรธอีก” จวงจื่อจิ่นเดินออกไป “รีบมาทานข้าวเร็ว”

จงจิ่งห้าวจึงอุ้มเธอขึ้นมาวางไว้ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ หลินซินเหยียนหยิบช้อนขึ้น ขณะกำลังจะทานซุปนั้น เห็นจงจิ่งห้าวไม่ได้นั่งลง เธอเงยหน้าขึ้น “คุณไม่ทานเหรอ”

จงจิ่งห้าวไม่พูด รู้สึกแต่เพียงว่าถูกผู้หญิงคนนี้ยั่วโมโหจนปวดสมอง

เธอไม่ค่อยเอาแต่ใจ แต่เอาแต่ใจเมื่อไรขึ้นมา ช่างยากจะกำราบจริง ๆ ยังต้องตามง้องอนเอาใจอีก

หลินซินเหยียนรู้ว่าตัวเองทำไม่ถูก เอื้อมมือไปดึงเขา “ฉันผิดไปแล้ว รีบมาทานข้าว เดี๋ยวคุณยังต้องไปบริษัทอีก

จงจิ่งห้าวนั่งลง “ไม่ช้าก็เร็วผมต้องถูกคุณยั่วโมโหจนตาย”

 หลินซินเหยียน “……”

เธอตักโจ๊กขึ้นมาหนึ่งช้อนแล้วป้อนไปที่ปากของเขา “ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปฉันจะปรับปรุง อย่าโกรธเลยนะ”

จงจิ่งห้าวทั้งรู้สึกโกรธทั้งรู้สึกขำ ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนเป็นคนที่ชอบทรมานคนตั้งแต่เมื่อไหร่

จวงจื่อจิ่นเห็นแล้วยิ้ม จากนั้นก็ปิดประตู

จงจิ่งห้าวปัดมือของเธอออก “อย่ามา วิธีนี้ใช้กับผมไม่ได้”

หลินซินเหยียนไม่ยอม และก็ยัดเข้าไปในริมฝีปากของเขาสองคำ โจ๊กบนช้อนเลอะติดที่ริมฝีปากของเขา “ไม่หายโกรธไม่เป็นไร แต่ต้องทานข้าว คุณจะท้องว่างไปทำงานไม่ได้”

จงจิ่งห้าว “……”