กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 778

หลินซินเหยียนปลดกระดุมเสื้อผ้า พลางพูดว่า " คุณเอาเสื้อผ้าฉันมาสิ "

จงจิ่งห้าวเงยหน้าขึ้นมองเธอ นอกจากชุดผู้ป่วยแล้วข้างในก็ไม่ได้ใส่อะไรเลย หลังจากที่ปลดกระดุมเสื้อออกแล้วก็เผยให้เห็นผิวที่ดูเนียนขาวราวกับก็เนย

พอรู้ว่าเขากำลังมองตัวเองอยู่ หลินซินเหยียนก็รีบปิดหน้าอกตัวเอง " คุณมองอะไรอ่ะ? "

จงจิ่งห้าวกลับทำทีนิ่งเฉย " คุณไง "

หลินซินเหยียนหลุบตาลงแล้วบ่นอุบอิบว่าน่าเกลียด จงจิ่งห้าวฟังไม่ชัดก็ถามเธอ " คุณพูดอะไรนะ? "

" ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย " หลินซินเหยียนพูดเร่งเขา " คุณรีบไปหยิบเสื้อผ้ามาสิ "

จงจิ่งห้าวจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้ามา

หลินซินเหยียนให้เขาวางเสื้อผ้าลงบนเตียง " คุณออกไปก่อน ฉันจะเช็ดตัวเอง "

จงจิ่งห้าวทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูด ก่อนจะเอาผ้าขนหนูที่จุ่มน้ำบิดจนเกือบแห้งโดยไม่หืออือ แล้วพูดขึ้นมาว่า " ถ้าคุณไม่ถอด ผมจะช่วยคุณถอดเอง "

จริงๆ แล้วหลินซินเหยียนได้ปลดกระดุมเสื้อออกทั้งหมดแล้ว แต่แค่ไม่ได้ถอดมันออกต่อหน้าจงจิ่งห้าวก็เท่านั้นเอง เธอไม่ได้อาย แต่แค่ไม่อยากให้เขาเห็นสภาพของตัวเองในตอนนี้

" คุณไม่รังเกียจที่ตัวฉันเหม็นเหรอ? " หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ดูเหมือนผมดำนั้นจะยุ่งเหยิงเล็กน้อย จงจิ่งห้าวจึงยกมือขึ้นเอาผมทัดไว้ข้างหูของเธอ " ในสายตาของผม คุณหอมตลอดแหละ "

หลินซินเหยียนพูด " คนโกหก "

เป็นเพราะเธอคัดเต้ามาก ทำให้น้ำนมไหลออกมา บนเสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยกินนม มันจะหอมได้ยังไง?

จงจิ่งห้าวโน้มตัวเข้าหาเธอ " ถ้าคนยังยืดยาดอยู่ เดี๋ยวก็มีคนกลับมาพอดี " พูดจบเขาก็ยกมือขึ้นถอดเสื้อผ้าของเธอ หลินซินเหยียนจึงเบือนหน้าหนีไม่มองเขา

จงจิ่งห้าวก้มหน้าลงแล้วกระซิบข้างหูเธอ ด้วยเสียงต่ำ " บนตัวคนมีแต่เป็นนม หอมจะตาย "

หลินซินเหยียน " ...... "

เธอผลักเขาออก " น่าเกลียด "

จงจิ่งห้าวยิ้มอ่อนๆ จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูหมาดๆ ที่มีน้ำอยู่นิดหน่อยขึ้นมาเช็กร่างกายของเธอ

เป็นเพราะน้ำนมมาก หน้าอกของเธอในเต่งขึ้นมาเป็นพิเศษ ดูราวกับภูเขาน้อยๆ สองลูก จงจิ่งห้าวระวังมือมาก พอไม่ระวังแล้วเผลอไปกระทบเข้าเธอก็ร้องซี๊ด ตกลงเธอไม่สามารถโดนได้ แม้จะสัมผัสเบาๆ ก็ทำให้รู้สึกเจ็บได้ทั้งนั้น

จงจิ่งห้าวเก็บมือ ไม่กล้าโดนตัวเธอ

หลินซินเหยียนจับผ้าขนหนูในมือเขา " เดี๋ยวฉันทำเอง "

จงจิ่งห้าวพูด " เดี๋ยวผมเบามือหน่อยก็ได้ เพราะว่าคุณคงเช็คหลังตัวเองไม่ได้หรอก เดี๋ยวผมช่วย "

หลินซินเหยียนมองเขา " ฉันทำเองดีกว่า คุณออกไปสูดอากาศเถอะ "

พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันมานานแล้ว เขาจึงมีท่าทีดูกระสับกระส่าย นี่เป็นปฏิกิริยาทางร่างกายโดยปกติ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ร่างกายของเธอจะไม่อนุญาต

คุณหมอเคยกำชับเอาไว้ว่า ในระยะสามเดือนนี้ไม่อนุญาตให้มีกิจกรรมทางเพศกัน

จงจิ่งห้าวยืนไม่ขยับ เขาเอาแต่มองไปที่เธอ

หลินซินเหยียนกำลังลากผ้าห่มเตรียมที่จะปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเอง แต่จงจิ่งห้าวก็ยื้อผ้าเอาไว้ ไม่ให้เธอปิด

" คุณจะทำอะไร? " หลินซินเหยียนพูดเตือนไม่ให้เขารุ่มร่าม

จงจิ่งห้าวพูด " คุณก็รู้ว่าผมอยากทำอะไร "

" แต่ว่าฉัน...... "

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ จงจิ่งห้าวก็เอามือของเธอวางไว้ที่จุดสำคัญของเขา หลินซินเหยียนสมองแทบระเบิด ไม่หัวว่างเปล่าไปหมด ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว

" คุณ...... "

จงจิ่งห้าวจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน" ผมรู้ แต่ผมคิดถึงคุณมาก คุณใช้มือช่วยผมหน่อยได้ไหม "

เธอจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว แก้มทั้งสองข้างแดงราวกับถูกไฟแผดเผา ในใจทั้งโกรธและโมโห เลยตะคอกใส่เขาเสียงต่ำ" จงจิ่งห้าว! "

" เรียกให้มันนุ่มนวลกว่านี้สิ " เขายิ้ม

หลินซินเหยียนกัดปาก แต่ก็อย่าลำบากใจ จึงยอมเขา แค่หวังว่าเขาคงจะเสร็จเร็วสักหน่อย แต่การกระทำของเธอทำให้เขาเสียจังหวะ

เธอก็ได้ยินเสียงเขาคว่ำหน้าลงข้างหูเธอแล้วร้องครางออกมา จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงของแล้วพรั่งพรูออกมาจนเต็มมือ เป็นระยะๆ นานถึงสิบกว่าวินาที

หลินซินเหยียนผลักเขาออก จากนั้นก็คว้ากระดาษทิชชูมา จงจิ่งห้าวจับมือของเธอไว้แล้วพูดว่า " เดี๋ยวผมเช็ดให้ "

เขาลุกขึ้นมาแล้วจัดการตัวเองจะสะอาด จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียงแล้วใช้กระดาษเช็ดมือเธอ เช็ดทุกซอกทุกมุมบนนิ้วเธอ ตั้งแต่ข้อต่อนิ้ว มือดีขาวเนียนนั้น ขออ่อนโยนมาก หลังจากเช็ดมือเธอจนสะอาดแล้ว เขาก็จูบลงบนมือของเธอ " ลำบากก็เธอเลยนะ "

หลินซินเหยียนชักมือกลับ จงจิ่งห้าวก็ยิ้ม แล้วออกไปเปลี่ยนน้ำมาใหม่ เพื่อที่จะเช็ดกลิ่นเหงื่อบนร่างกายของเธอ เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดใหม่แล้ว เขาก็เอาน้ำไปเท แล้วเปิดผ้าม่านให้เหมือนเดิม

ตอนนี้ห้องก็สว่างไสวขึ้นในพริบตา

เขาจึงไปเปิดประตู จวงจื่อจิ่นที่กำลังเก็บกวาดนอก เมื่อเห็นว่าประตูเปิดแล้วก็ยิ้มแล้วถาม " เหยียนเหยียนเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ? "

จงจิ่งห้าวตอบอืมไปสั้นๆ " ถ้างั้นก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่เถอะ "

จวงจื่อจิ่นตอบรับ " ได้สิ คุณอุ้มเธอขึ้นแล้วกัน "

จงจิ่งห้าวกลับเข้าไปในห้องแล้วพอจะอุ้มเธอ เธอก็ไม่ยอมให้อุ้ม " คุณประคองฉันก็พอแล้ว "

จวงจื่อจิ่นเอาผ้าปูที่นอนกับปลอกผ้าห่มสะอาดออกมา แล้วพูดว่า " แผลยังไม่หายดีทั้งหมดไม่ใช่เหรอ? "

" หมอบอกว่าให้เดินเยอะๆ ค่ะ " เมื่อเท้าทั้งสองของหลินซินเหยียนลงพื้น จงจิ่งห้าวก็คงตัวถอดรองเท้าวางไว้ข้างเท้าเธอ " ผมพยุงคุณเอง "

หลินซินเหยียนโกรธก็เลยถีบเขา แต่มือเขาไวกว่าเลยจับข้อเท้าเธอไว้ได้ " รอให้ร่างกายดีขึ้นก่อน ค่อยอัดผม แต่ตอนนี้เชื่อฟังหน่อยสิ "

จวงจื่อจิ่นที่ยืนอยู่อีกฝั่งไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไร ก็พูดขึ้นมาว่า " เหยียนเหยียน จิ่งห้าวดีกับเธอมากแล้วนะ อย่าเอาแต่ใจนักเลย"