กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 779

หลินซินเหยียนก้มหน้าพลางมองค้อนเขา

จงจิ่งห้าวกลับทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย

พอพวกเขาเดินออกมาจากในห้อง ก็เห็นพวกคนที่ไปดูเด็กกลับมาพอดี

" ยินดีด้วยยินดีด้วย มีสมาชิกใหม่สักที " เสิ่นเผยซวนกับซูจ้านพูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน พูดจบต่างคนต่างมองหน้ากันจากนั้นก็ทำเสียงชิชะแล้วผลักกันไปมา

อาการบาดเจ็บของซูจ้านดีขึ้นมาพอสมควรแล้ว ผ้า พันแผลบนหัวก็ถอดออกมาแล้ว แต่ไม่มีเคล้าขอทรงผมเดิมที่ดูดีเหมือนเมื่อก่อน

แต่ไม่ได้ทำให้หน้าตาเขาดูหล่อน้อยลงเลย

ซางหยูกับฉินยาก็เดินมาอยู่ใกล้ๆ หลินซินเหยียน ฉินยาเดินเข้าไปรับหลินซินเหยียนมาจากมือของหลินซินเหยียน " ให้พวกเราพยุงพี่เถอะค่ะ "

จงจิ่งห้าวพูดต่อ " พวกเธอก็ระวังหน่อย "

ฉินยาจุ๊ปากสองที ในใจทำเป็นอวดเก่ง แต่เธอก็มีนิสัยอวดเก่งมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มีลูกชายออกมาทั้งคนไม่น่าดีใจหรือไง?

ตอนนี้ต้องระมัดระวังคนสำคัญสุดๆ ของเขามันก็เป็นเรื่องที่ควรอยู่แล้ว

หลินซินเหยียนมองซางหยูแล้วก็มองฉินยา รู้สึกเหมือนกับว่าสีหน้าของฉินยาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หน้าซางหยูจะออกขาวๆ แล้วก็ดูเหมือนจะดูอวบกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย

เธอจับมือของฉินยาแล้วนั่งลงบนโซฟา เพราะว่าบริเวณท้องยังคงปวดอยู่ เธอค่อยๆ ทิ้งตัวลงไปข้างหลัง

" มีอะไรในใจหรือเปล่า " หลินซินเหยียนถามเธอ

ฉินยาหลบตา " ไม่มีนี่คะ "

แต่ความเป็นจริงแล้วหลายวันมานี้เธออยู่ด้วยความอึดอัด และไม่มีความสุข

พอซูจ้านหายแล้ว ท่านย่าก็เริ่มให้เธอกับซูจ้านไปโรงพยาบาล แล้วก็ไปตรวจร่างกาย

ผลตรวจออกมาคือ คุณภาพของไข่เธอไม่ค่อยดีนัก จำเป็นต้องฉีดยาและกินยาบำรุงร่างกาย ทุกวันฉีดหกเข็ม นี่ก็เพิ่งจะฉีดได้แค่สามวัน ทั้งที่เอวและที่มือ ตอนนี้ก็ปาเข้าไปสิบกว่าเข็มแล้วเห็นจะได้

ดูเหมือนว่าต่อไปก็อาจจะทุกข์ทรมานกว่านี้ ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอพยายามเอาชนะมันอย่างสุดความสามารถ

" ตกลงยังไง ทะเลาะกับซูจ้านอีกแล้วเหรอ " ซางหยูมองเธอ

ฉินยาไม่ได้พูดอะไร ซูจ้านก็พูดแทรกขึ้นมา " นี่เธอแช่งพวกเราเหรอ? เธอกับเสิ่นเผยซวนต่างหากที่ต้องทะเลาะกันน่ะ "

ซางหยูปะทะคารมใส่เขา " ไม่ได้ทะเลาะก็ไม่ได้ทะเลาะสิ จะโกรธทำไม หรือใครเหยียบหางนายหรือยังไง? "

" เธออยู่กับเสิ่นเผยซวน เรื่องดีๆ ไม่เรียนรู้ ทีเรื่องด่ากราดคนอื่นดันพัฒนาเสียไม่น้อยเลยนะ "

" ตอนเผยซวนอยู่กับนาย นายก็คงเอาแต่รังแกคนอื่นเขาน่ะสิ "

" เฮ้ย ไอ้เจ้าเด็กคนนี้..... "

" เรียกอะไรน่ะ? " เสิ่นเผยซวนที่อยู่ใกล้ๆ ซูจ้าน ก็ใช้แขนกระทุ้งเขาหนึ่งที รอยแผลบนตัวซูจ้านก็ยังไม่ได้หายดีทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรแล้ว เขาจึงแสร้งว่าทำเป็นเจ็บมาก " เสิ่นเผยซวน นายอยากให้ฉันเข้าโรงพยาบาลอีกใช่ไหมล่ะ? "

เสิ่นเผยซวนมองเขา " นายอย่ามาพาลฉันหน่อยเลย นายหายหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? "

" ใครบอกว่าฉันหายหมดแล้ว? ฉันไม่สน นายต้องชดใช้ "

" จะใช้ยังไงล่ะ? " เสิ่นเผยซวนก็พูดส่วนเขาไป แล้วก็มองเขาที่กำลังเสแสร้งอยู่

ซูจ้านตอบโดยไม่คิด " ฉันอยากได้ซองแดงซองใหญ่ๆ จัง "

" นายฝันไปเถอะ! " เสิ่นเผยซวนโอบตัวเขา แล้วพูดข้างหู " รอหน่อยได้ลูก แล้วฉันจะให้ซองใหญ่เลย "

แถมเขายังวาดไม้วาดมือเป็นรูปถุงเงินอันใหญ่อีกต่างหาก