กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 8

หลินซินเหยียนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นหน้าผู้ชายชัดแล้วได้พูดอย่างประหลาดใจ “หมอเหอ”

ข้างหลังเขามีคนยืนอยู่เป็นโขยง หลินซินเหยียนยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ “คุณ คุณมานี่ได้ยังไงคะ?”

น้องชายป่วยเป็นโรคออทิสติก ล้วนเป็นเหอรุ่ยเจ๋อที่มาดูอาการ ไปๆมาๆทั้งสองก็เลยรู้จักกัน

เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มอย่างละมุน ยังไม่ได้อ้าปาก ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ได้เปิดปากพูดแล้ว “หมอเหอมาเป็นวิทยากรที่โรงพยาบาลของผมครับ”

เหอรุ่ยเจ๋อเป็นจิตแพทย์ที่มีชื่อเสียง โดยเฉพาะมีความรู้ความสามารถด้านโรคออทิสติกอย่างลึกซึ้ง

“คุณล่ะครับ ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ ไม่สบายเหรอครับ?” เหอรุ่ยเจ๋อถาม

คิดถึงท่าทีที่เฉียบขาดของแม่ หลินซินเหยียนก็สั่นไปทั้งตัว

“เหยียนเหยียน!” ในมือของจวงจื่อจิ่นถือผลตรวจไว้ เธอวิ่งมาจากอีกฝ่างของริมทางเดินอย่างเร่งรีบ ตอนที่เธอกลับมาก็ได้ยินพยาบาลบอกว่าลูกสาวได้วิ่งไปแล้ว จวงจื่อจิ่นฟังแล้วตกใจ พอเห็นเธอจึงได้เรียกด้วยความใจร้อน

หลินซินเหยียนเม้มปาก รู้สึกคัดจมูกอย่างแรง “แม่คะ——”

เหอรุ่ยเจ๋อพูดกับผู้อำนวยการที่ยืนอยู่ข้างๆ “พวกคุณกลับไปก่อนเลยครับ ผมมีธุระนิดหน่อย”

“หมอเหอมีธุระ งั้นพวกเราก็ไม่รบกวนแล้ว แต่ผมเรียนเชิญหมอเหอมาทำงานที่โรงพยาบาลผมอย่างจริงใจ มีข้อเรียกร้องอะไรหมอเหอก็พูดมาเต็มที่เลย ผมจะพยายามทำให้พึงพอใจแน่นอนครับ”

เหอรุ่ยเจ๋อพูดอย่างอ่อนโยน “ผมจะพิจารณาดูครับ”

“คุณป้าครับ มีอะไรเราไปคุยที่ข้างนอกดีกว่าครับ ที่นี่ไม่เหมาะสม” โรงพยาบาลมีคนพลุกพล่านไปมาเยอะแยะ ไม่เหมาะที่จะพูดคุยกัน

จวงจื่อจิ่นก็รู้จักเหอรุ่ยเจ๋ออยู่ ตอนที่พาลูกชายไปหาหมอ บางครั้งไม่มีเงินจริงๆ ล้วนเป็นหมอเหอที่ช่วยออกค่าใช้จ่ายให้

จวงจื่อจิ่นเคารพนับถือในตัวเขามาก

เธอได้จับข้อมือของหลินซินเหยียนไว้แน่น กลัวว่าเธอจะหนีอีก

เพิ่งเดินออกมาจากประตูใหญ่ของโรงพยาบาล หลินซินเหยียนก็คุกเข่าลงมาที่ตรงหน้าของจวงจื่อจิ่น “แม่คะ หนูขอร้องแม่ล่ะ เราเสียซินฉีไปแล้ว ให้หนูเก็บลูกคนนี้ไว้ได้มั้ยคะ?”

เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิ้ว หมายความว่ายังไง? ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับมา สายตาหยุดอยู่ที่หน้าท้องของเธอ

เห็นผลตรวจในมือของจวงจื่อจิ่นชัดแล้ว แทบจะรู้อย่างแจ่มแจ้งเลยว่าเธอท้อง

ช็อก เหลือเชื่อ

เขาอยากรู้จังเลยว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่เวลาถาม

น้อยมากที่หลินซินเหยียนจะร้องไห้ต่อหน้าจวงจื่อจิ่น ถึงตอนที่น้องชายตาย เธอก็แค่แอบร้องไห้ ไม่เคยน้ำตาไหลต่อหน้าจวงจื่อจิ่นเลย

ไม่ใช่ว่าจวงจื่อจิ่นบังคับเธอ แต่ว่าเธอคลอดลูกคนนี้ออกมา ยังจะมีอนาคตอีกเหรอ?

ต่างก็บอกว่าคนเป็นแม่เข้มแข็ง ดูท่าทางเธอแล้ว อยากให้เธอทำแท้งคงจะยากมาก จวงจื่อจิ่นได้ถอนหายใจยาวๆ “แล้วแต่ลูกเถอะ”

พูดจบเธอก็ได้หันหลังจากไปโดยตรง เธอเสียใจ ไม่รู้จะเผชิญหน้าลูกสาวยังไง

หลินซินเหยียนค่อยๆนั่งลง คนกำลังฝืน น้ำตากลับกำลังยอมจำนน เธอไม่อยากร้องไห้ แต่กลับทนไม่ไหว ความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจกำลังกัดเซาะหัวใจของเธอ

ก่อนกลับประเทศเขาเคยไปหาพวกเธอ ถึงรู้ว่าพวกเธอกลับประเทศแล้ว น้องชายเธอจากไปด้วยอุบัติเหตุ

ในระหว่างนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาไม่สามารถรู้ได้เลย

เหอรุ่ยเจ๋อนั่งลงมาลูบหลังเธอ ตอนที่เขารู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอเพิ่งจะอายุสิบกว่าปีเอง แต่กลับมีความเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว คอยดูแลน้องชายและแม่

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาเห็นกับตาว่าเงินของเธอพอซื้อข้าวแค่สองชุด เธอเอาข้าวให้แม่และน้องชายกิน ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้กินข้าวเลย แต่กลับบอกจวงจื่อจิ่นว่าตัวเองกินข้าวเรียบร้อยแล้ว

มีความเป็นผู้ใหญ่จนทำให้คนสงสาร

เหอรุ่ยเจ๋อยื่นมืออยากจะลูบศีรษะเธอ ปลอบโยนเธอสักหน่อย แต่มือยังไม่ได้หล่นลงมา ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขา “ขอบคุณที่เมื่อก่อนคุณคอยช่วยเหลือฉันนะคะ ต่อไปถ้าฉันมีเงินแล้ว จะคืนให้คุณแน่นอนค่ะ”

มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยุดอยู่ที่บนศีรษะเธอ ฝ่ามือค่อยๆกุมไว้ เขาดึงมือกลับแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เด็กโง่ ผมสมัครใจช่วยเหลือเอง ไม่ต้องคืนผม”

หลินซินเหยียนส่ายหัว “คุณเป็นคนจิตใจดีงาม แต่ว่าฉันจำได้ค่ะ”

ถ้ามีปัญญาแล้วจะคืนให้แน่นอน

เหอรุ่ยเจ๋อพยุงเธอขึ้นมา “คุณพักที่ไหนครับ ผมไปส่งคุณ”

เวลานี้หลินซินเหยียนเป็นห่วงจวงจื่อจิ่น จึงได้พยักหน้าแล้วบอกที่อยู่ให้กับเขา

มาถึงที่พัก หลินซินเหยียนเปิดประตูลงจากรถ เหอรุ่ยเจ๋อถามเธอ “ต่อไปยังจะกลับไปอีกมั้ยครับ?”