กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 800

ฉินยาเห็นแล้วแต่ไม่พูดอะไร เพราะในใจเธอรู้ว่าที่ท่านย่าโทรมาหาซูจ้านนั้นเพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับลูก

ฉับพลันจิตใจของเธอหน่วงขึ้น ลูกช่างเป็นปัญหาที่ยากจะแก้ไข

เดิมทีคิดว่ารับปากอุ้มบุญแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ผลที่ได้กลับไม่ราบรื่น

ซูจ้านเก็บโทรศัพท์ขึ้นแล้วกล่าว “เป็นสายของพวกที่ชอบเสนอขายสินค้าน่ะ”

ฉินยาแกล้งทำเป็นไม่เห็น ยิ้มแล้วกล่าว “ตอนนี้พวกที่ชอบเสนอสินค้านี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ ขายประกันบ้างล่ะ สินเชื่อจำนองบ้านก็เริ่มมีการโทรมาถึงบ้านเพื่อดึงธุรกิจแล้ว”

ซูจ้านกล่าว “นั่นนะสิ น่ารำคาญจริง ๆ” เขามองเธอ “ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษไหม”

ฉินยาส่ายหน้า 

“พักนี้มีหนังหนึ่งเรื่องกำลังเข้าฉาย ว่ากันว่าค่อนข้างดี พวกเราไปดูกันไหม”

ฉินยากล่าว “เอาสิ”

เธอนั้นไปไหนก็ได้ เพราะว่าไม่มีที่ที่อยากจะไปเป็นพิเศษ

ซูจ้านหยิบโทรศัพท์ออกมา เริ่มเช็คดูเวลาตั๋วหนังที่ใกล้ที่สุด

เวลาที่ใกล้ที่สุดก็อีกสองชั่วโมง เขากล่าว “พวกเราไปหาอะไรทานกันก่อน ทานเสร็จแล้วค่อยไป”

ฉินยากล่าว “ตามใจคุณแล้วกัน”

พวกเขาออกจากสำนักงานกฎหมายและขึ้นรถไป ซูจ้านขับรถ เพิ่งจะสตาร์ทรถและกำลังจะขับออกไป โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นอีก ยังคงเป็นหมายเลขของที่บ้าน ซูจ้านกดสายทิ้งไปด้วยใบหน้าที่เฉยชา

เขากำลังจะปิดเครื่อง ฉินยากล่าว “ส่งฉันกลับไปที่พักแล้วคุณกลับไปดูคุณย่า”

ซูจ้านอธิบาย “ฉินยา……”

“การหลบไม่ใช่วิธีในการแก้ปัญหา คุณอาจจะไม่ไปเจอเธอได้ชั่วคราว แต่คุณจะไม่ไปเจอเธอตลอดไปไม่ได้ เธออายุมากแล้ว ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้น คุณอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต”

ซูจ้านอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับฉินยา แต่พบว่าตัวเองนั้นไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ จะพูดอะไรนะ ขอโทษ ขออภัยเหรอ คำพูดเหล่านี้เป็นแค่เพียงลมปาก จะช่วยบรรเทาฉินยาอย่างไร

ในที่สุดเขาก็พูดออกมาหนึ่งประโยค “ขอบคุณนะ”

ขอบคุณที่เธอเข้าใจ ขอบคุณความใจดีของเธอ ขอบคุณความใจกว้างของเธอ ขอบคุณการให้อภัยของเธอ

ฉินยาเอนศีรษะพิงหน้าต่างรถ สายตามองจอดจ่อสักที่อย่างเหม่อลอย ราวกับไม่ยินคำพูดของเขา ไม่พูดไม่จา เพียงแค่เอนตัวพิงอย่างเงียบๆ ไม่ส่งเสียงใด ๆ

ซูจ้านนำรถมาจอดในย่านเขตที่พักของพวกเขาพักชั่วคราว ฉินยาที่ใจลอยไปไกล ไม่รู้ตัวว่ารถได้มาจอดที่ที่พวกเขาอาศัยแล้ว เมื่อรถจอดเธอก็ยงไม่เปิดประตูลงจากรถ ซูจ้านจึงเอื้อมมือมาแตะที่ผมข้างใบหูแล้วกล่าวเบาๆ “คิดอะไรอยู่”

“หือ” ฉินยารู้สึกตัว พบว่ารถได้จอดสนิทแล้ว เธอจึงอ้างเหตุผลเรื่อยเปื่อย “เมื่อกี้ฉันง่วงนอน ก็เลยไม่ทันสังเกต”

เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วผลักประตูลงจากรถ

ซูจ้านลดกระจกลงแล้วคุยกับเขา “ผมไปไม่นานก็จะกลับมา”

ฉินยายกริมฝีปากขึ้น แล้วเผยรอยยิ้มจางๆออกมา “ฉันจะรอคุณกลับมา”

ซูจ้านบอกว่าเข้าไปเถอะ มองแผ่นหลังของเธอเดินเข้าไปในตึกและหายลับไปจากสายตา เขาถึงได้ขับรถออกไป

ระหว่างทางเขาได้โทรกลับหมายเลขที่บ้าน