กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 801

【ทำไมไม่ดีใจล่ะ? ซูจ้านรังแกคุณเหรอ?】

ฉินยามองที่โทรศัพท์มือถือ นิ่งเงียบไปสักพักใหญ่ค่อยพูด【ไม่มีอะไร】

ความไม่สบายใจของเธอ ไม่ใช่เพราะซูจ้าน แต่ก่อเกิดจากสภาพแวดล้อม ถึงแม้ว่าจะห่างออกมาจากท่านย่าแล้ว แต่ในที่สุดก็เป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ที่กั้นระหว่างเธอกับซูจ้าน

ลูกยังไงก็ตัดกันกับพวกเขาไม่ขาด

ช่าวหยุนส่งท่าทางไม่มีทางเลือกมาให้

สักพักช่าวหยุนก็ส่งเสียงพูดสั้นๆมาให้ ฉินยารู้สึกดีขึ้นมาหน่อย คิดว่าช่าวหยุนอยากจะพูดอะไรกับเธอ จากนั้นนึกไม่ถึงว่าจะเป็นเพลง

ท่อนเพลงหลักมาจากบางส่วนของเพลงคลาสสิคที่ตือโป๊ยก่ายแบกภรรยาในเรื่อง Journey to the west

เวลานั้นฉินยาหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ออก

หน้าจอก็มีข้อความแสดงขึ้นมาอีกหนึ่งข้อความ【ตือโป๊ยก่ายแบกซุนหงอคงออกจะดีใจขนาดนั้น คุณมีสามีสุดหล่อขนาดนี้ยังจะไม่มีความสุขอยู่อีกได้ยังไง】

ฉินยาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ【คำพูดปลอบคนของอารองกับคนอื่นนั้นแตกต่างจริงๆ】

【นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันยังไงก็เป็นฉัน ฉันผู้เป็นหนึ่งเดียวไม่เป็นสองรองใคร】

ฉินยายิ้มและรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว 【ชมคุณว่ายังไง คุณก็ยังจะยอมรับอีกนะ?】

【ฮิฮิ อารองไม่ใช่เพราะว่าอยากจะแกล้งคุณให้ดีใจเล่นอย่างนั้นเหรอ?】

ฉินยาพูดตอบ【ฉันรู้】

【รู้แล้วก็ดูแลตัวเองดีๆ โกรธจะยิ่งแก่ไว ต้องหัวเราะเยอะๆ พอมีตีนกาบนใบหน้าเหมือนกับฉัน คุณจะไม่อยากส่องกระจก】

【บนหน้าของอารองไม่มีตีนกา ก็แค่รอยบางๆตามกาลเวลาเท่านั้นเอง】

【คุณนี่ช่างพูดเอาใจนะ】

【ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง 】

【ไม่เจอกันไม่กี่วัน วาทศิลป์ดีขึ้นมากเลยนะ】

【ทั้งหมดเป็นสิ่งที่อารองสอน】

【ฮาฮา ที่ฉันสอนไปนี่มันดีหรือเปล่า?】

“คุยกับใครอยู่เหรอ อารมณ์ดีขนาดนี้?”ซูจ้านพิงประตูจ้องมองเธอ

เขากลับมาสักพักแล้ว จากนั้นเห็นฉินยาดูโทรศัพท์ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ด้วยความประหลาดใจเขาเลยไม่ส่งเสียงรบกวน เธอเลยไม่รู้ตัวว่าเขากลับมาแล้ว

ฉินยาหันศีรษะมามองเขาอย่างสงสัย “คุณ ไม่ใช่ว่าคุณกลับบ้านไปแล้วเหรอ?”

ซูจ้านเดินเข้ามาพูด “ฉันกลัวคุณจะเบื่อก็เลยกลับมา” ขณะกำลังพูดกันอยู่สายตาของเขาก็ก้มลงมามองบนหน้าจอโทรศัพท์ของฉินยา

ฉินยาสังเกตเห็นสายตาของเขาจึงเก็บโทรศัพท์ขึ้น ลุกลงมาจากเก้าอี้ พูด “ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปดูหนังกันไหม?”

ซูจ้านมองเธอไม่พูดอะไร

ฉินยาขมวดคิ้ว “คุณจะมาจ้องฉันทำไม?”

ซูจ้านพูดพร้อมกับหลบตาลง “ไม่มีอะไร”

ความจริงแล้วเขาอยากจะพูด คุณอยู่ด้วยกันกับฉันไม่มีความสุขอย่างนั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมอยู่ต่อหน้าฉันไม่เคยหัวเราะมีความสุขแบบนั้นเลย?

แต่ว่าพอจะเปิดปากออกไป เขาเองก็ตระหนักได้ว่าที่ฉินยาไม่มีความสุขนั้น มาจากความกดดันที่ครอบครัวของเขาเองให้กับเธอ

คิดในทางกลับกัน ถ้าเป็นเขา เขาเองก็คงไม่มีความสุขเหมือนกัน

ดังนั้นเขาเลยไม่เอ่ยปากถามออกไป

เขามองออกว่าฉินยากับเขาอยู่ด้วยกันนั้นมีความกดดันเป็นอย่างมาก และเขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอเลย

“เสี่ยวยา ถ้าคุณรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมากเกินไป ฉัน......”ฉันจะให้อิสระแก่คุณประโยคนี้ เขาหยุดชะงัก คิดในใจมันง่าย แต่พอจะเอ่ยปากออกมาจริงๆ ถึงจะรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายเลย เขาเงยหน้าขึ้น “ฉันตัดใจให้คุณจากฉันไปไม่ได้”

ฉินยาเหมือนว่าจะสังเกตเห็นความขัดแย้งในใจของเขา จ้องมองไปที่ดวงตาของเขาพร้อมกับพูดว่า “ฉันรู้”

“จากนี้ไปฉันจะทำบุญตักบาตร หวังว่าสวรรค์จะเมตตาเห็นใจกับพวกเรา ให้พวกเรามีลูกของตัวเองได้อย่างราบรื่น และอย่างกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเรื่องลูกอีก”ซูจ้านยื่นมือไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

ฉินยาถือโอกาสแอบอิงในอ้อมกอดของเขา “พวกเราออกไปข้างนอกกันเถอะ”

พูดจบก็เริ่มวิ่งหนีทันที ซูจ้านไล่ตาม “อย่าหนีนะ”

“ไม่เอาหรอก” ฉินยาวิ่งหนีไปหันกลับมามองเขา

ซูจ้านวิ่งตามอย่างรวดเร็วจนจับเธอได้

อ่า……

ซูจ้านโอบกอดเธอจากด้านหลัง “หนีไม่พ้นแล้วนะ?” พูดไปก็เอาริมฝีปากเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ ฉินยาผลักหน้าของเขาออก พูด “นี่มันบนถนนนะ”

“พวกเราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

ซูจ้านโอบเอวของเธอ “พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

ฉินยาพูด “พวกเราเดินกลับกันเธอ ฉันอยากจะเดินเล่นสักหน่อย”

ซูจ้านตอบรับอย่างยินดี ยังไงซะก็ไม่ไกลจากบ้านมาก

เดินประมาณสามสิบกว่านาทีก็ถึงประตูทางเข้าหมู่บ้านคอนโดที่พวกเขาอาศัยอยู่แล้ว ไกลๆนั้นเห็นใบหน้าที่ค่อนข้างคุ้นเคยอยู่สองคนที่ประตูทางเข้าหมู่บ้านคอนโดที่มีคนเดินไปมาขวักไขว่

ฉินยาประชิดติดซูจ้าน ชี้ไปทางประตูทางเข้าหมู่บ้านคอนโดแล้วถาม “คุณมองที่ประตูทางเข้าหมู่บ้านคอนโดนั่นใช่สองคนนั้นหรือเปล่า?”

ซูจ้านมองตามไปทางที่ฉินยาชี้ คนที่เดินไปเดินมาอยู่ที่ทางประตูทางเข้าหมู่บ้านคอนโดเหมือนว่าเป็นคู่ความของเขาเอง เขารับคดีนี้ ปัจจุบันมารดาและน้องชายของผู้ตายคือคู่ความของเขา

ฉินยามองไปที่เขา “ไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าถึงมาตามหาคุณ?”

“น่าจะใช่นะ”ซูจ้านคว้ามือของฉินยามาจับ และจูงเดินมาตามถนน

“ทนายซู” มารดามองเห็นซูจ้านและลูกชายก็เดินตรงมาทางเขา

“มาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” ซูจ้านถาม

สีหน้าของมารดาดูไม่ค่อยดี สีหน้าของลูกชายเองก็ไม่ค่อยดีเช่นกัน มองมาที่ซูจ้านเหมือนมีบางอย่างที่ยากจะเอ่ยปากออกมา

“คือว่า......ทนายซู เรื่องมันเป็นแบบนี้......”