กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 809

แกร๊ก เวลานี้ประตูห้องเปิดออก จงฉีเฟิงพาเด็กสองคนกลับมา ในมือจงเหยียนซีถือลูกโป่งเป่าลมเป็นรูปผีเสื้อ ขณะที่เธอวิ่งเข้ามานั้น ผีเสื้อในมือของเธอแกว่งไปมาเหมือนกับกำลังกระพือปีกบิน

เข้ามาพร้อมกับถาม “น้องชายล่ะ?”

เธออยากจะเอาลูกโป่งส่งให้น้องชาย

มือทั้งสองข้างของจงเหยียนเฉินโอบกอดไว้ที่อก ในใจก็คิดว่าน้องชายเป็นผู้ชาย คงจะไม่ชอบของแบบนี้

จวงจื่อจิ่นออกมาจากในห้องแล้วพูดว่า “ทารกน้อยกำลังหลับอยู่ คุณอย่าไปรบกวนเขาเลย”

จงเหยียนซีเบะปาก โถมตัวเข้าหาจงจิ่งห้าว ตะโกนออกมาอย่างสนิทสนม “คุณพ่อ”

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอมานั่งบนตักของตัวเอง เอาผมพวกนั้นของเธอที่วิ่งเล่นข้างนอกจนยุ่งเหยิงไปหมดมัดไว้หลังหู ถามเสียงเบา “วันนี้ทำอะไรมาบ้าง?”

จากนั้นจงเหยียนซีก็พูดสถานที่ที่ได้ไปมาแล้วอีกหนึ่งรอบ

จงฉีเฟิงกับเสิ่นเผยซวนทักทายกันแล้วเดินเข้าไปในห้อง เขาอายุมากแล้ว พาเด็กทั้งสองไปเที่ยวทั้งวันจึงค่อนข้างเหนื่อย

จงเหยียนเฉินนั่งลงด้านข้าง นั่งหลังตรงเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย มองน้องสาวที่กำลังนั่งอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ

เสิ่นเผยซวนตีจงเหยียนเฉินไปทีหนึ่ง “ฉันรู้สึกว่าเธอเงียบขึ้นเรื่อยๆ”

จงเหยียนเฉินตอบอย่างสงบเสงี่ยม “หรือว่าฉันจะต้องทำแบบนั้นเหมือนน้องสาว ให้พ่ออุ้มเอาไว้? ฉันโตขนาดนี้แล้ว น่าอายหรือเปล่า?”

เสิ่นเผยซวนหัวเราะ

จากนั้นจงเหยียนซีถลึงตาใส่เขา พูดว่า “พี่ชายคุณอิจฉาที่ฉันถูกพ่ออุ้มอย่างนั้นเหรอ?”

“เหอะๆ! อ่อนหัด!” พูดจบก็ไถลตัวลงจากโซฟาเข้าไปในห้อง

เสิ่นเผยซวนหัวเราะกับจงจิ่งห้าว “ เหยียนเฉินเด็กคนนี้ตอนนี้เหมือนคุณเข้าไปทุกวัน”

“ฉันเองก็เหมือนคุณพ่อเหมือนกัน”จงเหยียนซีโอบคอของจงจิ่งห้าว ถามเขา “คุณพ่อค่ะ ฉันเหมือนคุณใช่หรือเปล่า?”

จงจิ่งห้าวหยิกแก้มรูปไข่ของเธอแล้วตอบว่าใช่

ทั้งจงเหยียนซีและจงเหยียนเฉินเหมือนเขา ตอนนี้ใบหน้าที่เติบโตมีความคล้ายกับเขาถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

ตอนเด็กนั้นยังเหมือนหลินซินเหยียนมากกว่านี้อยู่นิดหน่อย

“ฉันจะไปดูน้องชาย”จงเหยียนซีดิ้นลงมาจากจงจิ่งห้าว

“เบาหน่อยอย่างทำเขาตื่น”จงจิ่งห้าวอธิบาย

“ฉันทำได้”พูดจบหยิบผีเสื้อตรงเข้าไปในห้อง

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงก็เริ่มทานอาหาร

ซางหยูช่วยป้าหยูเสิร์ฟอาหารที่ทำ หลินซินเหยียนเองก็ช่วยอยู่ในห้องครัว ตอนนี้ทารกน้อยยังหลับอยู่จวงจื่อจิ่นเองก็มาแล้วลูกมือเพียงพอ เธอล้างมือเดินออกมาจากห้องครัวไปยังประตูห้องของจงฉีเฟิง ขณะที่ยกมือขึ้นมาเคาะประตูนั้นเองก็พบว่าประตูไม่ได้ปิด มีแสงกะพริบไปมาบริเวณช่องว่างขนาดใหญ่ คลับคล้ายเหมือนกับว่าเห็นจงฉีเฟิงยืนไออยู่ที่ระเบียง

ระเบียงที่ดึงประตูและหน้าต่างออกจากกัน เหมือนกับว่ากลัวคนจะได้ยิน

หลินซินเหยียนเคาะประตู จงฉีเฟิงพบว่าเธอนั้นดึงเปิดประตูระเบียงเดินเข้ามาแล้ว

“พ่อค่ะ คุณไม่สบายหรือเปล่า?” หลินซินเหยียนถามอย่างเป็นห่วง สีหน้าของเขามองแล้วไม่ค่อยดีเลย

จงฉีเฟิงตะลึงไปสักพัก โบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่เป็นหวัดนิดหน่อย”

หลินซินเหยียนพยักหน้า “ที่บ้านมียา รอสักครู่ฉันจะไปหยิบมาให้คุณ”

หลินซินเหยียนยื่นมือไปลูบศีรษะของลูกชาย เอากุ้งวางกลับเข้าไปในชามของเขา “กำลังโต คุณต้องกินเยอะๆ”

“เหยียนเฉินจะตัวสูงขึ้น” ซางหยูพูด “ฉันเห็นเด็กหลายคนที่อายุเท่านี้ไม่มีใครสูงเท่าเขาเลย”

หลินซินเหยียนเองก็รู้สึกว่าลูกชายนั้นสูงขึ้นอย่างชัดเจนตามจงจิ่งห้าว

เธอมองออกไป แอบมองเสิ่นเผยซวนและซางหยู ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะนั่งข้างกันอย่างสงบนิ่ง แต่ว่าก็ทำให้คนอื่นรู้สึกได้ถึงความอึดอัด

หลินซินเหยียนนั้นเข้าใจนิสัยของเสิ่นเผยซวนอยู่ไม่น้อย จงใจเปิดปากถามซางหยู “ซางหยู ผู้ชายที่โรงเรียนของพวกคุณเยอะหรือเปล่า?”

เสิ่นเผยซวนหันไปมองซางหยูด้วยจิตใต้สำนึกทันที

ซางหยูพยักหน้า “เยอะมากทีเดียว”

“มีคนหน้าตาดีไหม?”หลินซินเหยียนยังถามต่อ

ครั้งนี้จงจิ่งห้าวหันศีรษะมามองหลินซินเหยียน

เหมือนกับว่ามีสามีแบบฉันคนนี้แล้วยังไม่พอ ยังจะไปถามซางหยูว่าที่ผู้ชายหล่อไหม นี่คุณจะทำอะไรกันแน่?

“มีคนหล่อหน้าตาดี เป็นผู้ชายที่ดีและประวัติดีตามจีบคุณบ้างไหม?”หลินซินเหยียนขยิบตาส่งไปให้ซางหยู

ตอนแรกซางหยูไม่เข้าใจความหมายของหลินซินเหยียน พอเข้าใจแล้วก็เลยพูดออกมาว่า “มี”

พูดจบก็ยื่นมือออกมาลูบสร้อยคอที่อยู่บนคอ พูดว่า “นี่ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นผู้ชายที่หล่อและประวัติดีมากซื้อให้กับฉัน”

พูดพร้อมกับจงใจแสดงให้เสิ่นเผยซวนได้เห็น “เผยซวน คุณคิดว่าสวยหรือเปล่า?”

เสิ่นเผยซวน “……”