กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 809

แกร๊ก เวลานี้ประตูห้องเปิดออก จงฉีเฟิงพาเด็กสองคนกลับมา ในมือจงเหยียนซีถือลูกโป่งเป่าลมเป็นรูปผีเสื้อ ขณะที่เธอวิ่งเข้ามานั้น ผีเสื้อในมือของเธอแกว่งไปมาเหมือนกับกำลังกระพือปีกบิน

เข้ามาพร้อมกับถาม “น้องชายล่ะ?”

เธออยากจะเอาลูกโป่งส่งให้น้องชาย

มือทั้งสองข้างของจงเหยียนเฉินโอบกอดไว้ที่อก ในใจก็คิดว่าน้องชายเป็นผู้ชาย คงจะไม่ชอบของแบบนี้

จวงจื่อจิ่นออกมาจากในห้องแล้วพูดว่า “ทารกน้อยกำลังหลับอยู่ คุณอย่าไปรบกวนเขาเลย”

จงเหยียนซีเบะปาก โถมตัวเข้าหาจงจิ่งห้าว ตะโกนออกมาอย่างสนิทสนม “คุณพ่อ”

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอมานั่งบนตักของตัวเอง เอาผมพวกนั้นของเธอที่วิ่งเล่นข้างนอกจนยุ่งเหยิงไปหมดมัดไว้หลังหู ถามเสียงเบา “วันนี้ทำอะไรมาบ้าง?”

จากนั้นจงเหยียนซีก็พูดสถานที่ที่ได้ไปมาแล้วอีกหนึ่งรอบ

จงฉีเฟิงกับเสิ่นเผยซวนทักทายกันแล้วเดินเข้าไปในห้อง เขาอายุมากแล้ว พาเด็กทั้งสองไปเที่ยวทั้งวันจึงค่อนข้างเหนื่อย

จงเหยียนเฉินนั่งลงด้านข้าง นั่งหลังตรงเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย มองน้องสาวที่กำลังนั่งอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ

เสิ่นเผยซวนตีจงเหยียนเฉินไปทีหนึ่ง “ฉันรู้สึกว่าเธอเงียบขึ้นเรื่อยๆ”

จงเหยียนเฉินตอบอย่างสงบเสงี่ยม “หรือว่าฉันจะต้องทำแบบนั้นเหมือนน้องสาว ให้พ่ออุ้มเอาไว้? ฉันโตขนาดนี้แล้ว น่าอายหรือเปล่า?”

เสิ่นเผยซวนหัวเราะ

จากนั้นจงเหยียนซีถลึงตาใส่เขา พูดว่า “พี่ชายคุณอิจฉาที่ฉันถูกพ่ออุ้มอย่างนั้นเหรอ?”

“เหอะๆ! อ่อนหัด!” พูดจบก็ไถลตัวลงจากโซฟาเข้าไปในห้อง

เสิ่นเผยซวนหัวเราะกับจงจิ่งห้าว “ เหยียนเฉินเด็กคนนี้ตอนนี้เหมือนคุณเข้าไปทุกวัน”

“ฉันเองก็เหมือนคุณพ่อเหมือนกัน”จงเหยียนซีโอบคอของจงจิ่งห้าว ถามเขา “คุณพ่อค่ะ ฉันเหมือนคุณใช่หรือเปล่า?”

จงจิ่งห้าวหยิกแก้มรูปไข่ของเธอแล้วตอบว่าใช่

ทั้งจงเหยียนซีและจงเหยียนเฉินเหมือนเขา ตอนนี้ใบหน้าที่เติบโตมีความคล้ายกับเขาถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

ตอนเด็กนั้นยังเหมือนหลินซินเหยียนมากกว่านี้อยู่นิดหน่อย

“ฉันจะไปดูน้องชาย”จงเหยียนซีดิ้นลงมาจากจงจิ่งห้าว

“เบาหน่อยอย่างทำเขาตื่น”จงจิ่งห้าวอธิบาย

“ฉันทำได้”พูดจบหยิบผีเสื้อตรงเข้าไปในห้อง

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงก็เริ่มทานอาหาร

ซางหยูช่วยป้าหยูเสิร์ฟอาหารที่ทำ หลินซินเหยียนเองก็ช่วยอยู่ในห้องครัว ตอนนี้ทารกน้อยยังหลับอยู่จวงจื่อจิ่นเองก็มาแล้วลูกมือเพียงพอ เธอล้างมือเดินออกมาจากห้องครัวไปยังประตูห้องของจงฉีเฟิง ขณะที่ยกมือขึ้นมาเคาะประตูนั้นเองก็พบว่าประตูไม่ได้ปิด มีแสงกะพริบไปมาบริเวณช่องว่างขนาดใหญ่ คลับคล้ายเหมือนกับว่าเห็นจงฉีเฟิงยืนไออยู่ที่ระเบียง

ระเบียงที่ดึงประตูและหน้าต่างออกจากกัน เหมือนกับว่ากลัวคนจะได้ยิน

หลินซินเหยียนเคาะประตู จงฉีเฟิงพบว่าเธอนั้นดึงเปิดประตูระเบียงเดินเข้ามาแล้ว

“พ่อค่ะ คุณไม่สบายหรือเปล่า?” หลินซินเหยียนถามอย่างเป็นห่วง สีหน้าของเขามองแล้วไม่ค่อยดีเลย

จงฉีเฟิงตะลึงไปสักพัก โบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่เป็นหวัดนิดหน่อย”

หลินซินเหยียนพยักหน้า “ที่บ้านมียา รอสักครู่ฉันจะไปหยิบมาให้คุณ”