กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 808

“อืม พวกเรามาแล้ว”หวางทิงเสว่ดึงซางหยูให้รีบเดินเข้าไป

หลินซินเหยียนมองพวกเขาสองคน ยิ้มและถาม “แอบคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ?”

ซางหยูหัวเราะ “ทิงเสว่เห็นคุณซื้อเสื้อผ้าเด็กเล็ก เลยมาถามฉันมาคุณคลอดลูกแล้วเหรอ ฉันเลยบอกว่าคุณเป็นคุณแม่ลูกสามแล้ว เธอบอกว่าดูแล้วคุณยังสาวมาก”

“และยังสวย คุณหน้าตาดีมาก” หวางทิงเสว่รีบพูดเสริม

หลินซินเหยียนหยิบบาง เธอเองก็เป็นคนปกติ ถูกชมว่าสวย หน้าอาจจะไม่ได้แสดงออกมา แต่ในใจนั้นดีใจมาก

“ลูกชายหรือเปล่า?” ”หวางทิงเสว่มองเสื้อกันหนาวเด็กสีแดงที่อยู่ในมือของหลินซินเหยียนดูแล้วเหมือนจะเป็นชุดเด็กชาย

หลินซินเหยียนพยักหน้า

พนักงานในร้านพูด “เสื้อหนาวตัวนี้ใส่คู่กับกางเกงลำลองสีดำหรือกางเกงยีนก็ดูดี”

เรื่องการจับคู่สีสำหรับหลินซินเหยียนนั้นไม่จำเป็นจะต้องได้รับคำแนะนำจากพนักงาน ลูกของเธอนั้นสวมเสื้อผ้าแฟชั่นมาโดยตลอด เธอผู้เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าจุดนี้ค่อนข้างมีความคิดเห็นไม่เหมือนใครและเป็นตัวของตัวเองอย่างมาก

เรียกพวกเธอมาช่วยดูนั่นก็เพราะว่าพวกเธอนั้นยังเด็กอยู่ น่าจะมีสายตาที่แตกต่าง เธอต้องการที่จะสัมผัสกับสิ่งแปลกใหม่เพื่อเพิ่มศักยภาพตัวเองให้สูงขึ้น

หวางทิงเสว่มองไปที่ชุดที่อยู่บนนายแบบ ดูเท่มากๆเมื่อคู่กับกางเกงลำลองสีดำ

“น่าจะดูดีมาก”

ซางหยูเองก็พูด “คู่กับรองเท้าผ้าใบสีขาวยิ่งดูเท่จริงๆ”

หวางทิงเสว่ชี้ไปที่รองเท้ากีฬารุ่นคุณพ่อคู่หนึ่งและพูด “คู่กับรองเท้านี้ดูเหมาะมาก”

“เข้ากับรองเท้าผ้าใบสีขาว”

สองคนถกเถียงกันไปมา หลินซินเหยียนเห็นพวกเขาหัวเราะ รู้สึกสนุกมาก

วัยรุ่นนี่ช่างดีเหลือเกิน

เธอดูยังอ่อนวัย แต่จิตใจนั้นมีความเป็นผู้ใหญ่สูงมากเมื่อเทียบกับพวกเธอ

หลินซินเหยียนซื้อสองชุดที่ร้านนี้ จากนั้นไปร้านอื่น สุดท้ายหมดให้กับเด็กสองคนไปสองสามชุด

หลินซินเหยียนให้คนขับไปส่งหวางทิงเสว่กลับโรงเรียน เธอและซางหยูถึงกลับมาที่บ้าน

ทารกน้อยยังคงตื่นอยู่ จับจองด้วยดวงตากลมโต ซางหยูล้างมือเพื่อมาอุ้ม หลินซินเหยียนเอาเสื้อผ้าเข้าไปเก็บในห้อง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเสิ่นเผยซวน 【มากินข้าวเย็นที่บ้าน】

เสิ่นเผยซวนกำลังดูทีวีอยู่ที่บ้านคนเดียว คอลัมน์สังคมและกฎหมาย ซางหยูไม่อยู่บ้าน เขาอยู่คนเดียวค่อนข้างน่าเบื่อ

ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นมาเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเป็นครั้งแรก คิดว่าเป็นซางหยู สุดท้ายกลับกลายเป็นหลินซินเหยียน เขาค่อนข้างผิดหวัง เขาไม่อยากจะออกไป ตอบกลับไปว่า 【ฉันไม่ไป】

ข้อความของหลินซินเหยียนก็เข้ามาอีกอย่างรวดเร็ว【ซางหยูอยู่ที่นี่ จะมาไม่มาแล้วแต่คุณ】

พอส่งข้อความนี้เรียบร้อยแล้วหลินซินเหยียนก็วางโทรศัพท์มือถือเดินออกไป ซางหยูนั่งอยู่ที่โซฟาหยอกล้อกับทารกน้อย เห็นว่าหลินซินเหยียนออกมาก็เลยพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าเขายิ่งโตยิ่งเหมือนคุณ”

หลินซินเหยียนพูด “จริงหรือเปล่า?”

“จริงสิ เด็กผู้ชายเหมือนแม่ถือว่ามีโชค เด็กผู้หญิงเหมือนพ่อถือว่ามีโชค ท่าทางเขาจะเป็นคนที่มีโชคทีเดียว”ซางหยูเคยได้ยินคำพูดเหล่านี้มาจากคนเฒ่าคนแก่พูดกัน ไม่มีทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์รับรอง แต่ว่าเป็นมงคลอย่างมาก ถึงอย่างไรเด็กไม่เหมือนแม่ก็ต้องเหมือนพ่อ

หลินซินเหยียนนั่งลงมา ยื่นมือไปลูบแก้มของลูกชาย ถามซางหยู “วันนี้เดินทั้งวันเหนื่อยหรือเปล่า?”

ซางหยูส่ายศีรษะบอกว่าไม่เหนื่อย

เธอไม่ได้รู้สึกเหนื่อยจริงๆ ทุกครั้งที่ไปร้านจะมีคนรินน้ำและให้นั่งที่โซฟา ที่จริงแล้วไม่ได้เยอะแยะอะไรเลย

หลินซินเหยียนให้ป้าหยูเตรียมกับข้าวมาหน่อย ป้าหยูพูดว่ารับทราบ