กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 818

“ผมมีวิธีหลากหลาย คุณจะลองดูก็ได้” แววตาเรียบนิ่งแต่แน่วแน่ของซูจ้าน ทำให้เฉินเสว่รู้สึกไม่มั่นใจ ในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรอีก เธอก็นึกขึ้นได้ ว่าซูจ้านเป็นทนายความ เขาคุ้นเคยกับกฎหมายเป็นอย่างดี ถ้าเขาคิดยัดข้อหาขโมยของหรือข้อหาอื่นให้กับเธอ ก็มีความเป็นไปได้ที่จะส่งเธอเข้าไปได้จริงๆ

“ฉันไปก็ได้ค่ะ แต่ต้องจ่ายเงินเดือนให้ฉันก่อน” เฉินเสว่ไม่พอใจเล็กน้อย เดิมทีเธอแค่อยากได้เงินก้อนหนึ่ง แต่กลับต้องเสียงานไปด้วย

ซูจ้านหยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วหยิบธนบัตรใบหนึ่งร้อยปึกเล็กๆ ออกมา แล้วโยนลงบนพื้น

“นี่มันดูถูกกันชัดๆ” สีหน้าของเฉินเสว่แดงก่ำอย่าอับอาย

ซูจ้านสีหน้าเรียบนิ่ง “คุณเป็นคนสูงส่งมากเลยหรือไง?”

“ซูจ้าน เสี่ยวเสว่ เป็นเด็กดี หลานจะทำอะไร ไล่เธอออกไป แล้วย่าจะทำยังไง” ท่านย่าจับมือซูจ้านไว้ “ไม่เล่นแบบนี้นะ...”

ซูจ้านดึงมือของเขาออก แล้วผลักรถเข็น “ผมจะหาผู้ดูแลให้ใหม่ครับ ไม่ให้ใช้คนนี้อีกอย่างแน่นอน”

“ซูจ้าน…”

“คุณย่าเลือกจากหนึ่งในสองครับ คุณย่าจะให้ผมกลับบ้านหรือต้องการเธอ” ซูจ้านถามคำถามตายตัวให้แก่ท่านย่าโดยตรง

ท่านย่ารีบพูด “นี่มันไม่ใช่ทางเลือกเลยสักนิด...”

“แต่คุณย่าเลือกได้เพียงหนึ่งในสองเท่านั้นครับ” ท่าทีของซูจ้านดูแน่วแน่มาก “ถ้าคุณย่าต้องการเก็บเธอไว้ ผมจะไม่ก้าวเข้าไปในบ้านหลังนั้นอีก”

เฉินเสว่ก้มลงไปเก็บเงินขึ้นมา เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถอยู่ในบ้านหลังนี้ได้อีกต่อไป จึงเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“เสี่ยวเสว่ ” ท่านย่ายังคงรู้สึกเสียดายมาก เด็กสาวคนหนึ่ง ที่สามารถคุยกับตัวเองได้ และทำงานเก่งหาได้ยากมากจริงๆ

เฉินเสว่เหลือบมองไปที่ท่านย่า ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์โดยไม่หันหลังกลับมาอีก

“นี่หลานจะทำอะไรกันแน่?” ท่านย่าไม่รู้ว่าซูจ้านหมายความว่ายังไง

ซูจ้านเอ่ยพูด “กลับบ้าน”

พอพูดจบเขาก็หยุดพูด แล้วพาท่านย่ากลับไป

พอกลับไปถึงบ้าน สิ่งของต่างๆ ที่ท่านย่าเชิญนักบุญมาทำพิธีแล้ววางไว้ในบ้าน หรือแขวนไว้บนผนังทั้งหมดก็ถูกโยนทิ้งลงในถังขยะทั้งหมด

“ซูจ้าน” ท่านย่าตกใจมาก

“ผมรักษาลูกของตัวเองไว้ไม่ได้ ชะตาของผมถูกกำหนดให้ไม่มีลูกหลานไปตลอดชีวิต” ซูจ้านโยนเจ้าแม่กวนอิมอุ้มเด็กที่วางอยู่ในห้องนอนทิ้งลงในถังขยะ

ท่านย่าตื่นตกใจกลัว “ซูจ้านอันนี้ทิ้งไม่ได้นะ มันไม่มงคล…”

ซูจ้านเพิกเฉยต่อโหวกเหวกโวยวายในบ้าน แล้วโยนทุกอย่างทิ้งจนสะอาด

จากนั้นเขาก็พาท่านย่าไปที่โซฟา เขานั่งลง แล้วพูดกับท่านย่า “ตลอดชีวิตของผมมันไม่คู่ควรจะมีพ่อแม่ ไม่ควรจะมีลูกหรือคนรัก ดังนั้นพ่อแม่ของผมก็เลยเสียชีวิตไป ลูก ๆ ของฉันก็ต้องตาย ตอนนี้คนรักของผมก็ต้องการจะจากไป ตามที่คุณย่าต้องการ ผมยอมปล่อยเธอไป แต่อย่าหวังว่าผมจะแต่งงานใหม่อีก ผมไม่มีทางที่จะมีลูกได้อีก ผม ซูจ้านคนนี้ ชะตาชีวิตของผมถูกกำหนดให้ไม่มีลูก!”

“ซูจ้าน...” ท่านย่าตกใจมากจริงๆ

ซูจ้านนิ่งมาก “ผมยังพูดไม่จบ ฉินยาอยู่กับผมแล้วต้องเสียใจ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณย่าบีบบังคับเธอได้อีก ผมจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ไม่ใช่ว่าผมทำใจได้แล้ว แต่ผมไม่อยากให้เธออยู่กับผมแล้วถูกรังแก โดยที่ผมปกป้องเธอไม่ได้ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมทำให้คุณย่าพอใจไม่ได้ มันก็เป็นความผิดของผมเช่นกัน ต่อไปนี้ผมจะอยู่กับคุณย่า ครอบครัวนี้จะมีแค่เราสองคน อย่าคิดเรื่องทายาทสืบสกุลอีก ถ้าคุณย่าจะใช้ชีวิตตัวเองมาข่มขู่ผม ข้าก็จะไม่ห้ามคุณย่า ถ้าคุณย่าตายผมก็จะตายตาม ทุกคนจะได้เป็นอิสระสักที”

หลังจากพูดจบ ซูจ้านก็ลุกขึ้นยืน “สิ่งที่ควรจะพูดผมก็พูดทุกอย่างแล้ว เดี๋ยวผมจะออกไปหาคนดูแลคนใหม่มาให้”

หลังจากพูดจบ ซูจ้านก็ออกไป

“ซูจ้าน ซูจ้าน” ท่านย่าต้องการเรียกซูจ้านให้หยุด แต่ซูจ้านเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

ท่านย่ามึนงงเล็กน้อย เธอนั่งอยู่ที่เดิมไม่รู้ว่าจะเข้าไปในห้อง หรือจะนั่งที่เดิม

ในบ้านพัก หลินซินเหยียนพาฉินยากลับมา เธอรู้ว่าฉินยากำลังเสียใจมาก พอเข้ามาถึงในบ้านหลินซินเหยียนก็ช่วยพยุงเธอเข้าไปในห้อง

หลินซินเหยียนบอกให้เธอพักผ่อนก่อน ฉินยาคว้ามือเธอไว้ “ฉันตัดสินใจแล้ว”

“ตัดสินใจอะไร?” หลินซินเหยียนหันกลับมา แล้วเข้าใจอย่างรวดเร็วว่าเธอหมายถึงอะไร จึงถามออกไป “เธอตัดสินใจจะหย่ากับซูจ้านเหรอ”

ฉินยาพยักหน้า “ใช่”

หลินซินเหยียนนั่งลงข้างเตียงแล้วพูด “ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจยังไงฉันก็จะสนับสนุนเธอ”

ฉินยายิ้มให้เธอ “ฉันชอบทำผิดอยู่เรื่อยเลย”

“ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย เราประเมินความยึดติดและความไม่มีเหตุผลของคุณย่าต่ำเกินไป” หลินซินเหยียนพูดปลอบโยนเธอ “อยู่ที่นี่ทำตัวให้สบาย”

ฉินยาตอบกลับเบา ๆ

หลินซินเหยียนให้ฉินยาพักผ่อน ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอมาก เธอเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูลง ก่อนจะบอกกับป้าหยูกับ จวงจื่อจิ่นว่าอย่าเข้าไปรบกวนฉินยา หรือถามคำถามอื่นกับเธอ

จวงจื่อจิ่นกับป้าหยูต่างก็เป็นฉลาด พอได้ยินหลินซินเหยียนพูดแบบนี้พวกเธอก็ข้าใจในทันที

หลังอาหารเย็น ทุกคนก็ให้การต้อนรับอย่างอบอุ่นและไม่ได้ถามอะไร

หลังจากทานอาหารเสร็จ ฉินยาก็เดินกลับไปที่ห้อง หลินซินเหยียนได้รับข้อความจากซูจ้าน ขอให้เธอออกไปเจอเขา เขาอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

หลินซินเหยียนเดินออกมา แล้วเห็นซูจ้านยืนอยู่ข้างถนนและไม่มีทีท่าว่าจะเดินเข้ามาข้างใน เธอจึงเดินออกไป

“ฉินหยาเป็นยังไงบ้างครับ” ซูจ้านเอ่ยถาม

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ?” หลินซินเหยียนรู้ว่าเธอไม่ควรพูดกับซูจ้านแบบนี้ แต่พอเห็นฉินยาเป็นแบบนี้ เธอรู้สึกปวดใจมาก “คุณจะทำยังไงต่อไปคะ?”

ซูจ้านก้มหน้าลง “ถ้าคุณย่ายังมีชีวิตอยู่ ก็จะกั้นกลางระหว่างผมกับเธอ... ผมทำอะไรไม่ได้มาก ถ้าเธอต้องการมีชีวิตอิสระ ผมจะให้เธอได้สมหวัง”

“ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมคะ?” หลอนซินเหยียนเอ่ยถาม

“ผมฟังเธอครับ ผมจะทำตามที่เธอต้องการ” ซูจ้านเอ่ยพูด