กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 823

เสิ่นเผยซวนหลุบตาต่ำลง ไม่ขยับไปชั่วขณะ

ซางหยูทอดถอนหายใจออกมา “ไม่ยินดีก็ช่างมัน”

เธอยื่นมือออกไปเพื่อเอายาลงมา แต่ผลสุดท้ายจู่ๆเสิ่นเผยซวนก็โน้มตัวลงมา สายตาสบเข้ากับเธอ ซางหยูกลืนน้ำเข้าไปคำแล้วคำเล่า “เอ่อ ฉันก็แค่ล้อคุณเล่นอุ๊บ——“

เธอเพิ่งจะอ้าปากริมฝีปากของเสิ่นเผยซวนก็แนบเข้ามา เม็ดยาติดอยู่ที่บนริมฝีปาก เสิ่นเผยซวนใช้ปลายลิ้นกดมันเข้าไปในปากของเธอ

ท่าทางการกินยาไปอย่างนี้กลืนลงไปได้ยาก ละลายในปากของซางหยูในช่วงเวลาสั้นๆ ความขมนั้นนะ ทำใบหน้าเล็กของเธอย่นเข้าด้วยกัน ใช้แรงผลักเสิ่นเผยซวนออกไป “รีบเอาน้ำมาให้ฉันเร็ว ขมจะตายอยู่แล้ว”

เสิ่นเผยซวนส่งน้ำไปให้เธอ ซางหยูกรอกน้ำไปสองอึกใหญ่เพื่อให้เม็ดยาที่ละลายอยู่ในช่องปากไหลลงไป

เห็นสภาพเธอย่นคิ้วออกมา เสิ่นเผยซวนก็คิดว่ามันน่ารักมาก ยื่นมือออกไปไล้ปลายจมูกของเธอ “หลังจากนี้ยังจะซนอีกมั้ย?”

ซางหยูยู่ปากออกมา ถลึงตาใส่เขาไป “บ้า!”

พูดจบก็คลุมผ้าห่มนอน เสิ่นเผยซวนดึงผ้าห่มพลางเอ่ยออกมาว่า “อย่างนี้มันจะทำให้รู้สึกอุดอู้”

“ใครใช้ให้คุณมายุ่งกัน” ซางหยูยังคงไม่เลิกผ้าห่มออก แต่ได้ส่งเสียงอู้อี้ออกมา

เสิ่นเผยซวนไม่ได้ฝืนบังคับเธอ ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ตอนที่ออกมาซางหยูเหมือนจะนอนหลับไปแล้ว พอที่จะได้ยินเสียงการหายใจที่แผ่วเบาได้รางๆ เขาค่อยๆย่องไปยังข้างเตียงนอนแล้วก้มตัวลงไปดึงผ้าห่มที่เธอคลุมไปถึงหัวมา

“อืม——“

ซางหยูนอนหลับไปเหมือนกับได้ยินการเคลื่อนไหวจึงได้พลิกตัวไปอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก หน้าหันมาทางเสิ่นเผยซวนพอดี เธอกินยาลดไข้ไปและยังคลุมอยู่ในผ้าห่มด้วยอีก บนร่างก็เลยมีเหงื่อออกมา

เส้นผมสีดำติดอยู่บนใบหน้า เสิ่นเผยซวนยื่นมือออกไปปัดผมที่อยู่บนหน้าของเธอออก แตะไปที่หน้าผากของเธอก็สามารถรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ลดลงไปแล้ว

เขาไปเอาผ้าขนหนูที่แช่น้ำอุ่นบิดเอาน้ำออกมาผืนนึง เช็ดหน้าให้เธอ สายตาสัมผัสได้ถึงผิวบนลำคอของเธอ ด้านบนก็มีเหงื่อไหลซึมออกมาด้วย เสิ่นเผยซวนหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดให้เธอ ไม่รู้ว่ามีสาเหตุเพราะเธอเหงื่อออกหรือเปล่า ผิวถึงได้ดูอมชมพูออกมา

ด้านล่างกระดูกไหปลาร้าที่วับๆแวมๆออกมาเพียงพอที่จะสามารถสอดส่องเห็นทิวทัศน์ที่ได้ใช้ผ้าห่มปิดเอาไว้ได้พอดี

ลูกกระเดือกของเสิ่นเผยซวนขยับขึ้นลง เพียงไม่นานก็ได้เก็บสายตากลับไป เขาไปวางผ้าขนหนูลงไป ถือโอกาสใช้น้ำเย็นล้างหน้าไปสักหน่อย เมื่อได้สติมาบ้างแล้วก็ได้เดินออกไป เขาหยิบเอาผ้าห่มผืนบางมาผืนนึง นอนลงไปข้างๆซางหยู ไม่ได้เลิกผ้าห่มของซางหยูขึ้น

บนร่างของเธอไม่มีเสื้อผ้า กับอีแค่ผ้าห่มผืนนึงของเธอไม่ใช่ว่ากำลังหาเรื่องให้ตนไม่สบอารมณ์อยู่หรือไง?

ซางหยูในตอนนี้นอนหลับไปแล้วแต่ยังป่วยอยู่ ตนเองก็ไม่อาจทำอะไรลงไปโดยไม่สนร่างกายของเธอได้

ในใจทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่ก็ยังคงกระสับกระส่ายอยู่ พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ เห็นหน้าของเธอ มักจะสามารถทำให้นึกไปถึงภาพที่เธอฝ่าฝนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตนอยู่เสมอ มุมปากก็ได้แสยะขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เข้าไปประทับจูบลงไปบนหน้าผากของเธอ พลางเอ่ยออกไปเบาๆ “คุณมาได้ ผมคิดไม่ถึงเลย และยังมีความสุขมากเหมือนกัน”

อย่างน้อยๆก็พิสูจน์ได้ว่าผู้หญิงคนนี้ชอบเขา ถ่อมาเยี่ยมเขาเพียงลำพัง กระเป๋าตังค์หายตากฝน ตอนนี้ก็ยังป่วยอีก แท้จริงเพียงแค่จะมาเยี่ยมเขาเพียงเท่านั้นเอง

ใจของเสิ่นเผยซวนอ่อนปวกเปียกไปหมด ล้วนแล้วแต่จะเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ทั้งนั้น

เขาโอบซางหยูอยู่ในอ้อมแขนโดยมีผ้าห่มกั้นอยู่ ในใจคิดว่าเขาจะต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้ให้ดีให้ได้

เสิ่นเผยซวนส่ายหน้าออกไปทันที “เปล่า”

ซางหยูยิ้มออกมา “งั้นลำบากคุณแล้ว ฉันหิวแล้วคุณไปซื้อของกินมาให้ฉันด้วย”

เสิ่นเผยซวนดึงผ้าห่มขึ้นไปบนร่างของเธอ “อืม คุณนอนอีกสักพักนึง”

ซางหยูพยักหน้าออกมา เสิ่นเผยซวนหยิบกุญแจรถออกจากห้องไป ฟ้าโปร่งขึ้นมาแล้ว บนพื้นถนนไม่มีน้ำท่วมขังอยู่แล้ว เพียงแต่พื้นถนนยังเปียกชื้นอยู่เท่านั้น

ซางหยูนอนไม่หลับก็ลุกตื่นขึ้นมาหาเสื้อเชิ๊ตของเสิ่นเผยซวนมาตัวนึงมาสวมเอาไว้ก่อน เธอไปเอาเสื้อผ้าเปียกที่ตนถอดเอาไว้เมื่อวานมาซักให้สะอาด เห็นผ้าของเสิ่นเผยซวนก็ได้ถือโอกาสเอามาซักไปด้วยเลย

เสิ่นเผยซวนกลับมาซางหยูก็ซักผ้าเสร็จพอดี ยกออกไปตากที่ระเบียงเล็กๆที่อยู่ในห้องนอน

เสิ่นเผยซวนวางของในมือลงแล้วเดินเข้ามา “ให้ผมตากเองดีกว่า”

ซางหยูพูดออกมา “ฉันดีขึ้นแล้ว...”

เสิ่นเผยซวนคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ในมือของเธอไปโดยที่ไม่ปล่อยให้เธอได้อธิบายอะไร ดึงเธอเข้าห้องนอนไป แล้วยังดึงผ้าห่มผืนบางที่ตนห่มไปเมื่อคืนผืนนั้นมาห่อหุ้มร่างของเธอเอาไว้ ซางหยูมีใบหน้างงงวยออกมา “ฉันดีขึ้นแล้ว คุณห่อตัวฉันเสียแน่นขนาดนี้ก็ร้อนแย่สิ”

เธอดิ้นพยายามที่จะสลัดผ้าห่มออกไป เสิ่นเผยซวนก็ไม่ยอม

ซางหยูเงยหน้าขึ้นมองเขา “ทำไมอ่ะ?”