กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 833

จากนั้นอารมณ์ของฉินยาก็ยังคงจริงจัง ซูจ้านมองไม่ออกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

สีหน้าท่าทางของฉินยาสงบนิ่งมาก ทำให้คนแยกไม่ออกว่าอารมณ์ดีหรือร้าย พูดด้วยเสียงเบาๆว่า　“ได้”

ความเข้มแข็งที่ซูจ้านแกล้งทำก็พังครืนลงทันที เธอปล่อยวางได้อย่างไร้เยื่อใยขนาดนี้เลยเหรอ

ความเศร้าเสียใจพลุ่งพล่านขึ้นภายในใจชั่วครู่  เขาฝืนยิ้ม  “งั้นก็ดี”

เขาล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา รับสายอย่างรวดเร็ว “เมื่อวานผมร่างสัญญาหย่าให้คุณแล้ว คุณส่งมาที่ร้านกาแฟตรงข้าม”

ทางนั้นตอบรับ เขาก็วางสายเลย

ฉินยามองเห็นนัยน์ตาเขาเหมือนมีอารมณ์แปลกๆบางอย่างฉายวาบออกมา แต่ตอนที่ซูจ้านวางโทรศัพท์มือถือลง ก็กลับมาเป็นสงบนิ่ง

“ท่านย่าท่านป่วยเหรอ” สีหน้าท่าทางของท่านย่าเมื่อครู่แปลกประหลาดมากจริงๆ

เธอไม่เคยเรียกท่านย่าว่าคุณย่าเลย ในใจรู้สึกผิด วิตกกังวลอย่างมาก

ซูจ้านส่งเสียงตอบอืมเบาๆ “โรคอัลไซเมอร์”

ในน้ำเสียงเขาแฝงด้วยความอับจนหนทางเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ก็แค่ต้องใช้เวลาดูแลมากหน่อย”

ฉินยาตกใจ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้”

เมื่อก่อนเห็นท่านก็มีสภาพจิตใจดีมาก พอจะป่วยขึ้นมาก็ป่วยเลย ดูแล้วท่าทางอาการจะหนักมากทีเดียว

ซูจ้านพูดว่า “ท่านอายุมากแล้ว  ก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์”

“ลำบากคุณแล้ว” ผู้สูงอายุแบบนี้ ต้องการดูแลเอาใจใส่  อีกทั้งท่านย่าก็เป็นญาติคนเดียวของซูจ้าน ไม่มีใครช่วยแบ่งเบาภาระเขาได้

ซูจ้านขยับริมฝีปากบาง “เธอเลี้ยงผมตอนเด็กๆ ผมเลี้ยงเธอตอนแก่ เป็นเรื่องที่ผมควรจะทำอยู่แล้ว คุณปู่ก็เสียไปนานแล้ว พ่อแม่ก็ยังยากลำบากอีกความจริงเป็นเธอก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเข้าใจทั้งหมด และรู้ดี ดังนั้นจึงเคารพเชื่อฟังเธอมาตลอด แต่ว่า  ทำให้คุณได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจ”

อาจจะเป็นเพราะว่าเดินมาถึงจุดนี้ทั้งสองต่างก็ปลงแล้ว ฉินยาเองก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงอะไร “ทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว”

“แต่ว่าบาดแผลที่ผมสร้างไว้กับคุณไม่มีทางสลายหายไป ผมขอโทษคุณแทนท่านด้วย” ซูจ้านมองไปยังดวงตาที่ลึกล้ำดำดิ่งของเธอ

ตอนนี้พนักงานนำกาแฟมาเสิร์ฟ ฉินยาอยากจะบอกว่าพวกเราก็เลิกกันแล้ว แน่นอนว่าก็ไม่ได้โกรธเธอ มีคนมาก็เลยกลืนคำพูดลงไป เขายกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม

ซูจ้านคิดอยู่นานจึงพูดว่า “หลังจากพวกเราหย่ากันแล้ว  ถ้าคุณเจอให้ที่เหมาะสม สามารถดูแลคุณได้……”

“ฉันจะพิจารณา” ฉินยาตัดบทเขา

ซูจ้านก้มหน้า “สุดท้ายแล้วผมก็ทำผิดกับคุณ”

“ฉันไม่อยากได้ยินประโยคนี้อีก” ฉินยาหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง “คนที่จะมาส่งเอกสารให้คุณทำไมยังไม่มา”

ซูจ้านพูดว่า “ไม่รู้ ผมโทรไปอีกทีแล้วกัน” พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กำลังจะกดโทรออก โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงดังขึ้นมา เขากดปุ่มรับสาย ทางนั้นพูดอย่างตื่นตกใจว่า “แย่แล้ว แย่แล้ว  ท่านย่ากลิ้งตกบันไดลงไปแล้ว”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ซูจ้านลุกขึ้นยืนทันที

“เธอบอกว่าเธอหิวน้ำ ให้ฉันไปเอาน้ำให้เธอ ก็แค่ไปเทน้ำไม่รู้ว่าเธอไปที่ทางลงบันไดได้ยังไง  แล้วก็ตกลงมาจากด้านบน”

“ผมเข้าใจแล้ว” ซูจ้านวางสาย

“เกิดเรื่องอะไร” ฉินยาได้ยินเหมือนมีใครล้ม