กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 842

ช่าวหยุนมองตรงไม่ชำเลืองมองข้างแม้แต่นิดเดียว ต่อหน้าของซูจ้านเขาไม่กล้ามองฉินยาเลย กลัวว่าจะถูกซูจ้านสังเกตเห็นเข้า

ช่วงอายุแบบเขา การที่ชอบหญิงสาวสักคน ถ้ามีคนรู้เข้าจะอับอายขายขี้หน้าเอาได้

“ไม่เห็นแปลกอะไรเลย”ช่าวหยุนพยายามใช้สมองคิดอธิบายอย่างสุดความสามารถ“มีคนที่เมื่อก่อนไม่ชอบกินเผ็ด ต่อมาก็ชอบแล้ว รสชาติที่ชอบมันเปลี่ยนแปลงกันได้ ความชื่นชมในความงดงามก็เปลี่ยนแปลงไปได้เหมือนกัน”

เขาไม่ได้ชอบการเปลี่ยนแปลง เพราะว่าฉินยาบอกว่าเขาใส่เสื้อลายดอกแล้วดูไม่ดี เมื่อก่อนไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกออกมา พอรู้ว่าเธอกับซูจ้านหย่ากันแล้ว จึงคิดที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอ แต่ไม่คิดว่า……

ช่าวหยุนรู้สึกเสียใจและเสียดายอย่างมาก

“ให้ฉันไปส่งพวกเธอกลับไปไหม?”ช่าวหยุนถามขึ้น

“คุณบอกว่าจะต้อนรับพวกเราอย่างดีไม่ใช่เหรอ?”ฉินยาถาม

ช่าวหยุนหยุดไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความอึดอัด“ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันยังมีธุระอีก ถ้าเธอหิวล่ะก็ให้ซูจ้านพาไปก็แล้วกัน”

ซูจ้านไม่อยู่เขาก็พยายามดีกับฉินยา ดูแลเธอให้ถึงที่สุดอยู่แล้ว ตอนนี้ซูจ้านกลับมาแล้ว เรื่องพวกนี้เขาก็ไม่ควรจะมาทำแทนแล้วเหมือนกัน

ฉินยาพูดยิ้มๆ“ซูจ้านไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่ คุณรู้เยอะกว่า มีร้านอาหารไหนที่อร่อย คุณแนะนำพวกเราดีกว่า”

ช่าวหยุนพูดแนะนำชื่อร้านอาหารมาสองสามร้าน“ร้านอาหารพวกนี้รสชาติไม่เลวทั้งนั้นเลย”

“ขอบคุณอารองมากนะคะ”ฉินยาพูดขอบคุณ

ช่าวหยุนไม่ได้พูดอะไร

พาพวกเขาไปส่ง แล้วช่าวหยุนก็จากไป

ณ เมืองB

บ้านตระกูลจง

คนในครอบครัวย้ายจากวิลล่ามายังบ้านเก่า ครอบครัวใหญ่ทั้งครอบครัวยัดเข้าไปอยู่ในบ้านทั้งอย่างนี้ ห้องถูกใช้จนหมด ยังดีที่เพียงพอให้อยู่อาศัยพอดี

จงฉีเฟิงไม่ยอมเข้าโรงพยาบาล คนแก่แล้วมักจะหัวดื้อ หมอทำได้แค่มาตรวจร่างกายเขาที่บ้านทุกวัน

จงจิ่งห้าวสองวันนี้ไม่ได้ไปบริษัท หลินซินเหยียนก็ไม่ได้ถามเขาว่าวางแผนยังไง ในตอนนี้กลัวว่าเขาจะไม่มีกะจิตกะใจจัดการงานของบริษัทเหมือนกัน เขาจะต้องมีวิธีของตัวเองแน่นอน

หมอตรวจร่างกายให้จงฉีเฟิงเสร็จ จงจิ่งห้าวก็ออกไปจากห้องพร้อมกันกับเขา แถมส่งเขาออกไปด้วยตัวเองด้วย หมอพาออกมาแล้วก็พูดขึ้น“อาการของเขาร้ายแรงขึ้นเร็วมาก ตอนนี้ต่อให้เขาอยากจะผ่าตัด ก็ทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะแบบนี้ไม่ได้แล้ว ตอนนี้ทำได้แค่ใช้ฮอร์โมนบำบัดตามความเหมาะสมเท่านั้น พยายามยืดอายุให้กับผู้ป่วยให้ได้มากที่สุด”

จงจิ่งห้าวสีหน้าดูมืนมน“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลำบากคุณหน่อยแล้วล่ะ คนแก่แล้วดื้อรั้น ไม่ยอมไปโรงพยาบาล”

หมอพูด“ขอแค่เขามีความสุขสบายใจก็พอแล้ว ต่อให้มีเวลาอยู่ต่ออีกหลายเดือน แต่ถ้าเขาไม่มีความสุข ตายไปดีกว่าอยู่ต่อ ถ้าอย่างนั้นยังมีความอะไรอีกล่ะ?”

ในฐานะที่เป็นหมอเห็นการแยกจากทุกข์สุขมามากมาย จนนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรแล้ว เขารู้สึกว่าที่สำคัญที่สุดก็คือมีความสุข สำหรับเรื่องที่ว่าสามารถใช้ชีวิตต่อได้อีกนานเท่าไรนั้น แค่พยายามให้ถึงที่สุดก็พอแล้ว