กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 853

ซางหยูตกตะลึง ทำไมมีเงินมากมายขนาดนี้?

เธอตื่นตระหนกทันที

การได้รับเงินจำนวนมากโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

เธอบังคับตัวเองให้สงบลง คราวนี้เธอต้องบอกเรื่องนี้ให้เสิ่นเผยซวน เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า เพราะเธอตื่นตระหนกเกินไปโทรศัพท์ที่ถือไว้ในมือก็หลุดจากมือไป

เธอนั่งยองๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีรอยร้าวเล็กๆบนหน้าจอ เธอปัดหน้าจอ โทรศัพท์ไม่พัง เธอหาเบอร์ของเสิ่นเผยซวนและโทรออก แต่คำตอบคือปิดเครื่องไว้ เธอขมวดคิ้ว ทำไมโทรไม่ติด?

แล้วตอนนี้เธอควรทำอย่างไร?

หากเงินก้อนนี้นำปัญหามาให้เสิ่นเผยซวนจะทำอย่างไร?

เธอวิตกกังวล ทั้งตื่นตระหนกและโมโห เธอรู้สึกว่าเป็นเพราะความประมาทของเธอจึงทำให้เกิดเรื่องนี้ ถ้าทำให้เสิ่นเผยซวนมีปัญหาเพราะเรื่องนี้ เธอไม่กล้าคิดเกี่ยวกับมัน...

เธอทรุดตัวลงกับพื้น

เธอสามารถหาใครได้บ้างในเวลานี้?

เธอไม่กล้าทำอะไรอย่างรีบร้อน เธอต้องคุยกับใครสักคนเป็นการส่วนตัว หลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอโทรหาหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวฉลาดขนาดนั้นต้องรู้ว่าควรทำอย่างไร ดังนั้นเธอจึงกดหมายเลขของหลินซินเหยียน

วันนี้อากาศดี หลินซินเหยียนกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะพร้อมกับอุ้มลูกน้อยไว้ เฉิงยู่เวินพยุงจงฉีเฟิงไว้ พูดอย่างถอนหายใจว่าปีนี้ได้ผ่านไปมากกว่าครึ่งปีแล้ว “เทศกาลไหว้พระจันทร์ใกล้เข้ามาแล้ว”

จงฉีเฟิงเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าตอนนี้ใบไม้สีเขียวในฤดูร้อนเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวจะมาถึง และปีหน้าก็เป็นฤดูใบไม้ผลิ มันก็ยังสามารถผลิใบสีเขียวได้ หากผู้คนตายไป พวกเขาก็จะจากโลกไปโดยสมบูรณ์

เขาไม่กลัวความตาย แต่หลังจากคิดดูดีๆแล้ว เขาก็ยังมีความกลัวในใจเล็กน้อย

เฉิงยู่เวินพึมพำ "ฤดูใบไม้ร่วงของต้นwutongเป็นสีเหลือง และม่านลูกปัดไม่ม้วนขึ้นในตอนกลางคืนที่มีน้ำค้างพัดมา"

หลินซินเหยียนกล่าว "ลุงต้องเพิ่มเสื้อผ้าแล้ว"

เฉิงยู่เวินยิ้ม

โทรศัพท์ที่เธอใส่ในกระเป๋าด้านหลังรถเข็นก็ดังขึ้น จวงจื่อจิ่นยื่นโทรศัพท์ให้เธอ "โทรศัพท์ของคุณดัง"

หลินซินเหยียนวางลูกน้อยไว้ในรถเข็นแล้วคลุมด้วยผ้าห่มบางๆ หยิบโทรศัพท์มือถือที่ จวงจื่อจิ่นส่งให้ มันแสดงหมายเลขของซางหยู ซางหยูโทรหาเธอทำไม?

เมื่อเธอรับสาย เสียงกังวลของซางหยูก็ดังขึ้นจากทางนั้น “พี่สะใภ้ ฉันทำผิดแล้ว”

คำพูดที่ไม่ประติดประต่อ หลินซินเหยียนฟังแล้วสับสนและถามว่า "คุณทำอะไรผิด? พูดช้าๆ"

ซางหยูระงับความตื่นตระหนกและกล่าวว่า “ตอนที่ฉันอยู่บนลิฟต์หลังจากเลิกงานเมื่อวานนี้ ฉันได้พบกับชายคนหนึ่งที่บอกว่าเขาหาเผยซวน เขาให้แอปเปิ้ลหนึ่งกล่องแก่ฉัน วันนี้ฉันเปิดมันออกมา ไม่มีแอปเปิ้ลอยู่ในนั้น แต่เป็นกล่องเงิน คุณคิดว่าฉันควรทำอย่างไร?ตอนนี้ฉันไม่กล้าทำอะไรเลย ฉันกลัวมาก”

หลินซินเหยียนเข้าใจความตื่นตระหนกของเธอ ให้เงิน? เสิ่นเผยซวนเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และขณะนี้มีคนส่งเงินมาให้เขา เห็นได้ชัดว่ามาเพราะเขา ถ้าจัดการได้ไม่ดีอาจส่งผลกระทบต่อเสิ่นเผยซวนอย่างแน่นอน

“คุณโทรหาเสิ่นเผยซวนหรือยัง เขาว่ายังไงบ้าง?”

“โทรศัพท์ปิดเครื่องอยู่ ฉันไม่สามารถติดต่อเขาได้ พี่สะใภ้ คุณช่วยคิดหน่อยสิ”

“คุณอย่ารีบร้อน” หลินซินเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”

"ฉันอยู่บ้าน"

“โอเค งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้ คุณรอฉันที่บ้านนะ”

เธอวางสายโทรศัพท์หลังจากอีกฝ่ายตอบกลับ

เธอมองไปที่จวงจื่อจิ่น "แม่ คุณช่วยฉันดูแลลูกน้อย"

จวงจื่อจิ่นพยักหน้าและถามว่า "คุณมีธุระหรือ?"

หลินซินเหยียนพยักหน้า เธอหันหลังและเดินออกไป จงฉีเฟิงเหลือบมองกลับมาที่เธอและเตือนว่า "รีบร้อนแค่ไหน ขับรถก็ต้องระวังนะ"

หลินซินเหยียนกล่าว ฉันเข้าใจแล้ว

เธอกลับบ้านและหยิบกุญแจรถไปหาซางหยู

ซางหยูนั่งบนโซฟาและเหลือบมองเงินในกล่อง หัวใจของเธอไม่ตื่นตระหนกเหมือนตอนแรก หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็ดังขึ้น และเธอก็เดินไปเปิดประตู

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา ซางหยูก็ชี้ไปที่กล่องเพื่อแสดงให้เธอเห็น "ตอนนั้นฉันไม่รู้ ฉันคิดว่ามันเป็นแค่กล่องแอปเปิ้ลที่ไร้ค่า ฉันจึง... คิดไม่ถึงว่า "