กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 86

“มีธุระทำให้ล่าช้า” หลินซินเหยียนอธิบาย

“ติดต่อทางโทรศัพท์” หยูโต้วโต้วทำท่าโทรศัพท์ให้หลินซินเหยียน “ต้องการใช้รถ ก็โทรศัพท์หาฉันได้”

อาจจะเพราะมีศัตรูเดียวกัน ความสัมพันธ์จึงใกล้ชิดอย่างประหลาด

หลินซินเหยียนพยักหน้า

“ได้ งั้นเธอทำงาน ฉันก็ต้องไปวิ่งรถแล้ว” หยูโต้วโต้วโบกมือ แล้วขับรถออกไป

ไม่ขับรถเขาก็ไม่มีรายได้

“พี่หลิน เขาคือใครเหรอ?” ฉินยาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แปลกใจที่เธอนั่งแท็กซี่ก็สามารถมีเพื่อนได้?

หลินซินเหยียนไม่อยากพูดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแค่ยิ้มบางๆ “ดูเธอรีบขนาดนี้ ใครหาฉันเหรอ?”

ฉินยาตบหน้าผาก “ฉันลืมเรื่องสำคัญเลย” เธอดึงหลินซินเหยียน “ฉันจัดให้อยู่ในห้องทำงานแล้ว ที่นี่ยุ่งไปหมด ห้องทำงานยังดีหน่อย”

ห้องทำงานเป็นของหลินซินเหยียน เธอเก็บกวาดล่วงหน้าแล้ว

มิฉะนั้นที่นี่ไม่มีที่รับแขก

หลินซินเหยียนสงสัยว่าใครหาเธอ

“ใครเหรอ ผู้ชายหรือผู้หญิง” นอกจากเหอรุ่ยเจ๋อเธอไม่มีเพื่อนในประเทศ

“เป็นคุณหญิงที่เรียกตัวเองว่าคุณนายจง หน้าตาสวย และมีออร่ามาก” ฉินยาแอบมองท่าทางของหลินซินเหยียน

สามีเก่าเธอคือจงจิ่งห้าว

คุณนายจงคนนี้ก็คือแม่สามีเก่าของเธอใช่หรือไม่?

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว คุณนายจง?

การแต่งงานของเธอและจงจิ่งห้าว ไม่มีงานแต่ง ไม่มีพิธี เธอยิ่งไม่เคยพบครอบครัวของจงจิ่งห้าว

คุณนายจง?

เท่าที่เธอรู้ คุณนายจงไม่อยู่ตั้งนานแล้ว หรือว่าเหมือนว่าหลินซินเหยียนจะเดาออก

เมื่อก่อนป้าหยูเคยพูด พ่อของจงจิ่งห้าวแต่งงานใหม่ หลังจากที่แม่ของจงจิ่งห้าวเสียชีวิตได้ไม่นาน

เธอจึงสามารถเรียกว่าคุณนายจงได้

แต่ว่าเธอมาหาตัวเองทำไม?

หลินซินเหยียนเต็มไปด้วยความสงสัย

“คนอยู่ข้างใน มีอะไรก็เรียกฉัน” ฉินยาพาหลินซินเหยียนไปถึงหน้าห้องทำงาน ไม่ได้มีความหมายว่าจะเข้าไป

หลินซินเหยียนพยักหน้า รอฉินยาจากไป เธอถึงจะยื่นมือไปเปิดประตู

ห้องทำงานเคยเก็บกวาด ก็แค่วางโต๊ะทำงาน มุมคุยงานก็วางโซฟา โต๊ะ เคยกวาดพื้น ห้องทำงานทั้งห้องว่างมาก ไม่มีน้ำชา

ผู้หญิงแต่งตัวหรูหรายืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง หลินซินเหยียนไม่เห็นใบหน้าของเธอ เห็นว่าหุ่นเธอได้รับการดูแลอย่างดี ผมยาวปล่อยลง

เธอน่าจะได้ยินเสียง หมุนตัวมาก็พบหลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าประตู ลองถาม “เธอคือหลินซินเหยียนใช่ไหม?”

ขณะที่เธอหมุนตัว หลินซินเหยียนเห็นหน้าตาของเธอชัดเจน แม้จะเคยผ่านการชำระล้างของกาลเวลา แต่ยังสามารถเห็นความสวยที่โดดเด่นของเธอ

เธอกุมมือไว้เหนือท้อง สวมนาฬิกาโอเมก้าที่ข้อมือ แขนขวามีกระเป๋าสีดำแขวนอยู่ เดรสลายสก๊อต สวมรองเท้าส้นสูงสีดำ

ไม่มีเครื่องประดับเสริม ง่ายมาก แต่ทั้งร่างก็เปล่งความงามทางปัญญา

“ฉันเองค่ะ” หลินซินเหยียนเดินมา “คุณหาฉันมีธุระอะไรเหรอคะ? ฉันไม่รู้จักคุณ”

ยู่ซิ่วยิ้มบางๆ “ตอนที่เธอเข้าตระกูลจง พวกเราควรพบกัน แต่ว่า...” เพราะความสัมพันธ์ระหว่างจงจิ่งห้าวกับพวกเขาไม่ดี ไม่ยอมพาหลินซินเหยียนกลับไป

หลังจากที่พวกเขาจดทะเบียนสมรสกัน จงฉีเฟิงเคยโทรศัพท์หาจงจิ่งห้าว ให้เขาพาหลินซินเหยียนกลับไป แต่ถูกจงจิ่งห้าวปฏิเสธ

หลังจากหย่ากัน ก็เป็นจงจิ่งห้าวที่ตัดสินใจเอง พวกเขาเพิ่งรู้หลังจากหย่ากันแล้ว

หลินซินเหยียนยิ้มอย่างเข้าใจ “ฉันรู้”

อย่างไรก็ตามจงจิ่งห้าวเป็นแต่งงานเพื่อธุรกิจ เขาไม่แนะนำตัวเองให้คนในครอบครัวก็ปกติมาก

“เชิญนั่งค่ะ” หลินซินเหยียนทำท่าเชิญให้ยู่ซิ่ว

ยู่ซิ่วพยักหน้าเบาๆ นั่งลงบนโซฟา