กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 862

เมื่อเปิดประตูห้องหนังสือเข้าไป เธอก็เห็นเงาดำที่อยู่หน้าโต๊ะหนังสือได้ในทันที

ภายในห้องมีไฟสีขาวดวงหนึ่งสว่างอยู่ กลิ่นอายแห่งความเศร้าเสียใจหนักอึ้ง กลางห้องกว้างมีโต๊ะหนังสือตัวใหญ่วางอยู่หนึ่งตัว

ด้านบนมีพู่กัน แท่งหมึก กระดาษ และที่ฝนหมึก จงฉีเฟิงชื่นชอบการเขียนตัวอักษรด้วยพู่กันจีน

แต่ในตอนนี้คนที่มักจะถือพู่กัน ก้มตัวเขียนตัวอักษรอยู่หน้าโต๊ะนั้นไม่อยู่อีกแล้ว

หลินซินเหยียนเดินเข้าไป แท่งหมึกในที่ฝนหมึกที่วางอยู่ด้านหนึ่งของโต๊ะนั้นแห้งกรัง กลิ่นหมึกค่อยๆอบอวลขึ้นมาอย่างช้าๆ เธอมองไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะ ลังเลอยู่หลายครั้งก็ยังไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดกับเขาอย่างไร จึงเดินเข้าไปแนบร่างโอบกอดเขาเอาไว้

ผ่านไปเนิ่นนาน ค่อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “เมื่อฟ้าสว่างก็จะมีคนมา คุณต้องรีบจัดการอารมณ์ให้เรียบร้อยนะคะ”

จงจิ่งห้าวมองไปยังสิ่งที่อยู่ในห้องทั้งหมด ทั้งคุ้นเคยและรู้สึกว่าแปลกตา ตอบด้วยน้ำเสียงแหบต่ำว่า “เหยียนเหยียน ผมสูญเสียญาติไปอีกคนหนึ่งแล้ว”

เขาไม่มีมารดา และในวันนี้ก็ไม่มีบิดาแล้วเช่นกัน

หลินซินเหยียนโพรงจมูกแสบร้อน กระชับแขนที่กอดเขาเอาไว้แน่นขึ้น เอ่ยเสียงสะอื้นว่า “คุณยังมีฉัน ยังมีลูกของพวกเรา พวกเราล้วนอยู่เป็นเพื่อนคุณนะคะ...”

จงจิ่งห้าวกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขน เขาใช้แรงมาก ร่างกายของหลินซินเหยียนเกือบจะกระแทกเข้ามา ใบหน้าของเขาซุกอยู่บริเวณหน้าอกเธอ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

หลินซินเหยียนหาคำพูดที่จะใช้ปลอบใจเขาไม่เจอ จึงทำได้เพียงแค่อยู่เป็นเพื่อนเขาเงียบๆ

ผ่านไปนานมากจนกระทั่งท้องฟ้าด้านนอกสว่างขึ้นเล็กน้อย จงจิ่งห้าวถึงได้ปล่อยเธอออก

หลินซินเหยียนเห็นใบหน้าเรียบนิ่งของเขา ก็รู้แล้วว่าตอนนี้เขาเก็บซ่อนความโศกเศร้าเอาไว้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเศร้าเสียใจ

คนจากไปแล้ว ก็ต้องให้เขาจากไปด้วยความสบายใจ เรื่องงานฌาปนกิจเป็นเรื่องที่ต้องจัดการก่อน

ก๊อกๆ......

ประตูห้องหนังสือถูกเคาะกะทันหัน

จงจิ่งห้าวเอ่ย “เข้ามาได้”

ป้าหยูผลักประตูเข้ามา เอ่ยว่า “มีคนมาที่บ้าน กำลังร้องไห้อยู่ในห้องค่ะ”

ก่อนหน้านี้ป้าหยูเคยเจอ ดูเหมือนว่าจะเป็นญาติร่วมแซ่เพียงของเดียวของตระกูลจง

“ผมรู้แล้ว” จงจิ่งห้าวลุกขึ้นยืน เมื่อคืนนี้เด็กทั้งสองคนก็ไม่ค่อยได้นอน เขาให้หลินซินเหยียนไปดูลูก ส่วนตัวเองก็ไปที่ห้อง

ยังไม่ทันจะเข้าไปในห้อง เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังขึ้น เสียงร้องไห้นั้นเป็นเพียงแค่เปลือกนอก เสียงดังแต่กลับไม่ได้ทำให้คนรู้สึกถึงความเศร้าเสียใจ

ยิ่งเหมือนกับการแสร้งทำมากกว่าเดิม

จงจิ่งห้าวเดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นชายสวมชุดสูทจงซานคนหนึ่งยืนอยู่ พาดตัวร้องไห้อย่างทนไม่ไหวที่หัวเตียง

แม้ว่าจงจิ่งห้าวจะไม่เคยพบหน้าเขา แต่ก็ยังมองออกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของจงฉีเฟิง

เขาต้องเรียกว่าคุณอา

เพราะว่าร่างกายบกพร่องจึงไม่ได้ไปมาหาสู่กับผู้อื่นเท่าไรนัก

ชายคนนี้รูปร่างผอมแห้ง ผมสีดำแซมขาวทรงโมฮ็อก ผิวค่อนข้างขาว กระเนื้อน้อย มองดูแล้วมีชีวิตชีวามาก

การที่มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่อย่างรวดเร็วในคราวนี้นั้นทำให้ผู้คนประหลาดใจจริงๆ

“จิ่งห้าวเอ๋ย ทำไมถึงไม่บอกกับอาสักคำว่าสุขภาพของพี่ใหญ่ไม่ดี? ทำให้อาไม่ได้พบหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย หลานเป็นลูกชายแบบไหนกัน”

เมื่อเอ่ยปากก็แฝงไปด้วยคำถาม