กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 864

“วันนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่บ้าน ทั้งยังให้ฉันเรียกเธอว่าอาสะใภ้ สรุปว่าคนคนนี้เป็นญาติฝ่ายไหนของพวกเรากันแน่คะ?” หลินซินเหยียนจงใจเอ่ยเรื่องในวันนี้ออกมา

เธอรู้ว่าตอนนี้จงจิ่งห้าวมีเรื่องในใจ จึงจงใจหาเรื่องอื่นมาเบี่ยงเบนความสนใจเขา

จงจิ่งห้าวเหลือบตาขึ้นมอง “ผู้หญิงที่ไหนหรือ”

“เธอบอกให้ฉันเรียกเธอว่าอาสะใภ้” หลินซินเหยียนเอ่ย

จงจิ่งห้าวเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว น่าจะเป็นผู้หญิงของจงหยุนเฉียง

เขาเอ่ยเล่าเรื่องราวให้กับหลินซินเหยียนฟัง “คนในครอบครัวของพวกเรานั้นมีไม่มาก ในรุ่นของคุณพ่อมีพี่น้องสองคน แต่ว่าคนหนึ่งนั้นไม่อยู่นานแล้ว พอมาถึงรุ่นผมก็มีแค่ผมแล้ว ถ้าพูดถึงจงหยุนเฉียง ก็ต้องย้อนไปในรุ่นที่แล้ว รุ่นคุณปู่ก็มีพี่น้องสองคนเช่นกัน คุณปู่เป็นคนโต เขามีน้องชายอีกคนหนึ่ง เขาไม่เชี่ยวชาญในเรื่องการทำธุรกิจ เปิดบริษัทไปสองแห่งล้วนล้มละลายหมด ในภายหลังเขาก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่จะทำธุรกิจได้ จึงไม่ทำแล้ว ในมือก็ถือหุ้นของว่านเยว่กรุ๊ปเอาไว้ เขามีลูกชายคนหนึ่ง เป็นรุ่นเดียวกับคุณพ่อ แต่ว่าไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเท่าไร”

“ในเมื่อมีนิสัยเก็บเนื้อเก็บตัว ปกติไม่ค่อยไปมาหาสู่กัน อย่างนั้นทำไมเขาถึงได้รู้ว่าคุณพ่อเสียแล้วเร็วขนาดนั้นกันคะ” หลินซินเหยียนรู้สึกสงสัย

จงจิ่งห้าวมีประกายมืดมนพาดผ่านก้นบึ้งนัยน์ตา ตอนที่จงฉีเฟิงยังอยู่ เขาสงบขนาดนั้น ในวันนี้ คนเพิ่งจะจากไป เขาก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ถ้าหากกล่าวว่าในนั้นไม่มีอะไรก็เป็นไปไม่ได้

หลินซินเหยียนเป็นฝ่ายจับมือเขาเอาไว้ “ไม่ว่าเขาคิดจะทำอะไร หลังจากนี้ค่อยว่ากันค่ะ”

ตอนนี้เรื่องสำคัญก็คือ จัดการพิธีฌาปนกิจของจงฉีเฟิงให้เรียบร้อยก่อน เธอถามเสียงเบา “อยู่ร่วมหลุมฝังศพเดียวกับคุณแม่ไหมคะ”

หลังจากที่เฉิงยู่ซิ่วเสียไป จงฉีเฟิงเศร้าเสียใจจนถึงขั้นที่แสดงออกว่ารู้สึกเสียใจในภายหลังที่ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้สารภาพความในใจกับเฉิงยู่ซิ่ว เป็นสามีภรรยากันชั่วชีวิต หลินซินเหยียนคิด แม้ว่าจะไม่ได้สารภาพความในใจกันทั้งสองฝ่าย แต่ทั้งสองฝ่ายจะต้องมีความรู้สึกต่อกันแน่นอน อยู่ใต้ชายคาบ้านเดียวกัน มีปฏิสัมพันธ์กันทั้งวัน จึงเป็นธรรมดาที่จะค่อยๆเกิดเป็นความรักขึ้นมา นี่คือเรื่องปกติมาก

ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่นอนร่วมเตียงเดียวกัน หลังจากตายไปแล้วได้นอนหลุมเดียวกันก็สมบูรณ์แบบเช่นกัน

จงจิ่งห้าวพยักหน้า

หลินซินเหยียนคิดว่าแบบนี้ก็ดี

จงเหยียนซีผลักประตูเข้ามา โผตัวเข้ามาในอ้อมแขนของหลินซินเหยียนกะทันหัน เธออุ้มลูกสาวขึ้นมา ให้เธอนั่งบนตักของตัวเอง ตบหลังเธอเบาๆ “หิวไหมจ๊ะ”

จงเหยียนซีพยักหน้า พิงตัวอยู่ในอ้อมแขนหลินซินเหยียน พลางเอ่ยว่า “หม่ามี๊ หนูคิดถึงคุณปู่”

หลินซินเหยียนกระชับอ้อมกอดลูกสาว ก้มหน้าจุมพิตบนหน้าผากเธอ

“ส่งเธอมาให้ผม” จงจิ่งห้าวยื่นมือมา

หลินซินเหยียนอุ้มลูกสาวให้เขา ตอนนี้ลูกสาวโตแล้ว เธอใกล้จะอุ้มไม่ไหวแล้ว

“คุณพ่อ” เป็นเพราะร้องไห้บวกกับพักผ่อนไม่ค่อยดี จึงทำให้จงเหยียนซีดวงตาบวมเล็กน้อย

หลินซินเหยียนลุกขึ้นจากที่ที่ทำให้สบายใจ ที่บ้านมีคน คงไม่ดีถ้าเธอจะอยู่กับจงจิ่งห้าวในห้องนี้ จะต้องมีคนหนึ่งอยู่ด้านนอกทักทายผู้คน