กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 893

เขาวางโทรศัพท์ลง“คุณหลินจากบ้านมาไกล คงอาจจะยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ผมในฐานะหุ้นส่วน แน่นอนว่าจะไม่ยอมปล่อยให้คุณได้รับความไม่ยุติธรรมแน่ๆ”

จงเหยียนซียืนอยู่ข้างประตูมองไปที่เขา“ไม่กลัวหล่อนมาโวยวายกับคุณเหรอ？”

“ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหล่อน”พูดจบเขาก็นึกได้ว่าจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวข้องกันเขาก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เธอฟัง

เขารู้สึกว่าตัวเองใช้อารมณ์มากเกินไปจึงขมวดคิ้วแน่นขึ้น เขาเกลียดความรู้สึกที่ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้

จงเหยียนซีเดินเข้ามาแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งลงอีกรอบ

ก๊อกก๊อก——

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น หลิงเวยอยู่ในชุดทำงาน ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางดูสวยงาม เมื่อได้รับสายจากเลขา เธอก็รู้สึกไม่พอใจมาก ทว่าขณะที่เปิดประตูออกไปบนใบหน้ากลับยังคงรอยยิ้มไว้อยู่ แต่พอเห็นว่าจงเหยียนซีก็อยู่ในห้องด้วย รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆหายไป

“ประธานเจียง”หล่อนเหลือบมองหลินลุ่ยซีแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปหาเจียงโม่หาน“เรียกฉันมีเรื่องอะไรเหรอคะ？”

“วันนี้คุณไปหาคุณหลินมาเหรอ？”เจียงโม่หานถามออกไปตรงๆ

หลิงเวยกำหมัดแน่น แล้วฝืนยิ้มออกมา “คือ……”

“ขอโทษคุณหลินซะ”

หล่อนยังไม่ทันได้ตอบ เจียงโม่หานก็ออกคำสั่งแล้ว

หลิงเวยไม่อยากจะเชื่อ เธอรู้สึกว่าตัวเองหูฝาดไป“โม่หาน นี่คุณกำลังพูดอะไรอยู่？ให้ฉันขอโทษหล่อนงั้นเหรอ？”

“วันนี้คุณมาหาฉันที่โรงแรมแถมยังปัดโทรศัพท์ฉันตกแตกอีก ฉันไม่ได้ใส่ร้ายคุณหรอกใช่ไหม คุณหลิง？”จงเหยียนซีนั่งไขว่ห้างอยู่ในท่วงท่าอันสง่างามแล้วมองหล่อนอย่างเฉยเมย

“ฉันไม่รู้ว่าคุณหลินกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

จงเหยียนซีฟุบลงบนโต๊ะแล้วมองเจียงโม่หานด้วยความสนใจ จากนั้นก็ยิ้มพูดขึ้น“ประธานเจียง ดูเหมือนผู้หญิงที่ชอบคุณคนนี้จะนิสัยไม่ค่อยดีนะ เพิ่งจะก่อเรื่องไปเมื่อกี้ ทว่าตอนนี้กลับไม่ยอมรับซะแล้ว คนแบบนี้ทำไมเป็นถึงหัวหน้าได้นะ？”

เจียงโม่หานสีหน้าแย่ลงทันที“มันไม่เกี่ยวกับการทำงาน”

เธอแสร้งทำเป็นเข้าใจขึ้นมาทันที“อ๋อ ที่แท้เหิงคังกรุ๊ปก็ให้ความสนใจแต่เรื่องความสามารถ ไม่ได้สนใจเรื่องนิสัยส่วนตัว ในเมื่อมีนิสัยต่ำๆแต่ก็ยังอยู่ตำแหน่งสูงๆได้ในเหิงคังกรุ๊ปฉันชื่นชมการบริหารการจัดการคนของประธานเจียงจริงๆเลย”

หลิงเวยที่อยู่ข้างๆทำหน้าบูดบึ้งไปตั้งนานแล้ว นี่ถ้าเจียงโม่หานไม่อยู่ที่นี่ เธอคงตะโกนลั่นใส่หลินลุ่ยซีไปแล้ว“มากไปแล้วนะ อย่ามาใส่ร้ายคนอื่นที่นี่ ฉันไปหาคุณเมื่อไหร่……”

“หลิงเวย！”เดิมเจียงโม่หานอยากจะให้เธอขอโทษเรื่องนี้ให้มันจบๆไป แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะปฏิเสธหัวเด็ดตีนขาด เขาสูดหายใจเข้าลึกเพื่อข่มอารมณ์โกรธที่กำลังจะปะทุออกมา“ขอโทษคุณหลินซะ”

หลิงเวยยืนนิ่ง แข็งทื่อไปทั้งตัว“ฉันไม่ขอโทษ ฉันไม่ผิด”

จงเหยียนซีเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วทำท่าเหมือนกับกำลังดูละคร“คุณหลิงทำแบบนี้กับเจ้านายไม่กลัวว่าจะโดนไล่ออกเหรอ？หรือว่าเพราะว่าคิดว่าตัวเองสำคัญและมีคนหนุนหลังอยู่ก็เลยไม่กลัว？”

เจียงโม่หานมองหลินลุ่ยซี“คุณหลินอยากเห็นผมเป็นตัวตลกเหรอ？”

“ไม่ใช่ฉันนะ คุณหลิงต่างหากที่อยากจะแสดงให้ฉันดู เพราะงั้นฉันก็เลยจำเป็นต้องดู”เธอดูท่าทางผ่อนคลายสบายอารมณ์ สีหน้ามีความสุขราวกับว่ากำลังดูละครดีๆเรื่องหนึ่งเลย

“หลิงเวย ถ้าหล่อนไม่มีหลักฐาน ผมจะสั่งให้คุณขอโทษหล่อนโดยไม่มีเหตุผลไหม？”เจียงโม่หานไม่ได้ชอบหลิงเวย แต่ก็ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะเป็นพวกโกหก แถมยังไม่ยอมรับเรื่องที่ตัวเองทำอีก

นี่มันทำให้เขาผิดหวังซะยิ่งกว่าการไปทำเรื่องอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าคนอื่นซะอีก

“ฉัน……”

หลิงเวยอยากจะอธิบาย ทว่าจงเหยียนซีก็พูดขัดขึ้น“เร็วๆหน่อยเถอะคุณหลิง ฉันไม่มีเวลาให้คุณมากหรอกนะ”

หลิงเวยรู้สึกว่าเลือดในตัวกำลังเดือดพล่านไปทั่วร่าง ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีสติอยู่ หล่อนคงจะปรี่เข้าไปตบฉาดลงบนหน้าของหลินลุ่ยซีเป็นแน่

หล่อนไม่คิดเลยว่าเธอจะมาหาเจียงโม่หาน！

“โม่หาน……”

หลิงเวยโผเข้าไปกอดเอวเขาไว้“กับอีแค่คนตายคนเดียว ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้？”

เจียงโม่หานดึงมือของเธอออกแล้วผลักเธอออกไป จากนั้นก็ตะโกนออกไปดังลั่น“อย่ามายั่วโมโหผม！”

หลิงเวยเซถอยหลังแล้วล้มลงบนพื้น น้ำตาไหลทะลักออกมา หล่อนมองเขาด้วยความเศร้า“ฉันรักคุณ ฉันผิดด้วยเหรอ？”

 เจียงโม่หานไม่สนใจ เขาเปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินออกไปทันที

เสียงอันแหบพร่าของหลิงเวยดังขึ้นตามมาจากข้างหลัง“เจียงโม่หาน นี่เป็นความเมตตาที่คุณมีต่อหล่อนเหรอ？คุณแย่งสมบัติของครอบครัวหล่อนไป แถมยังทำให้หล่อนต้องตาย คุณรังแกหล่อน โกหกหลอกลวงหล่อน หลอกใช้หล่อน ถ้าเกิดหล่อนรู้ความจริงทั้งหมดจะเป็นยังไง？หล่อนจะให้อภัยคุณเหรอ？มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ？ฉันว่าหล่อนคงจะเกลียดคุณมากกว่า หล่อนจะไม่มีวันยกโทษให้คุณตลอดชีวิต？！ 

เจียงโม่หานหยุดกึก ทั้งร่างยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาใจลอยอยู่นาน หล่อนจะเกลียดเขาไปตลอดทั้งชีวิตและไม่มีวันยกโทษให้เขาจริงๆเหรอ？”

เขากำหมัดแน่น หล่อนจะต้องสิ้นหวังขนาดไหนถึงได้ใช้วิธีแบบนั้นเพื่อจบชีวิตของตัวเอง？

“ประธานเจียง”เลขาเดินเข้ามา“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า？”

เจียงโม่หานรู้สึกตัวแล้วเอ่ยขึ้น“ไม่มีไร”

พูดจบเขาก็เดินจ้ำอ้าวออกไป คนขับรถยืนรอเขาอยู่ที่ประตูด้านล่างตึก เมื่อเห็นเขาออกมาก็รีบเปิดประตูด้านหลังให้ เจียงโม่หานก้มตัวเข้าไปนั่ง คบขับรถปิดประตูลง จากนั้นก็วิ่งไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้วสตาร์ทรถขึ้น“ประธานเจียงจะไปที่ไหนครับ？”

เจียงโม่หานขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดออกไป“กลับบ้าน”

คนขับรถอึ้งไปครู่หนึ่ง นานมากแล้วที่เขาไม่ได้พูดคำนี้ แล้วบ้านที่เขาหมายถึงคือบ้านหลังไหน？

ที่ๆเป็นที่อยู่อาศัยของเขา หรือว่าคฤหาสน์หลังเก่า หรือว่าตระกูลเจียง？