กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 894

“ช่างเถอะ”เขายังคงไม่กล้าพอที่จะไปบ้านของพวกเขา ที่นั่นมีเรื่องราวความทรงจำมากมายที่เขาไม่กล้านึกถึง

คนขับรถรู้ว่าเมื่อกี้เขาคงตัดสินใจวู่วามไป สักพักเขานิ่งลง คนขับรถจึงถามออกไปอีกครั้งว่าจะไปไหน ตอนนี้คนขับรถกำลังขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย ได้แต่ขับไปตามถนนในเมือง

เจียงโม่หานหลับตาลงพร้อมกับเอนกายพิงเก้าอี้เบาะหลัง ไม่นานเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกไปที่เบอร์ๆหนึ่ง

ไม่นานปลายสายก็กดรับ เขาพูดขึ้น“หนานเฉิง”

“ครับ”ตอนนี้หนานเฉิงยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงาน เขาเอาเอกสารมาส่งให้เจียงโม่หาน ทว่ามาถึงกลับเห็นหลิงเวยนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นในห้องทำงานแทน

ทำงานร่วมกันมาตั้งนาน ในขณะเดียวกันก็ติดตามเจียงโม่หานมาพร้อมๆกัน แม้บางครั้งจะรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำมันไม่เหมาะสม แต่ยังไงมักจะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน

เขาเดินเขามาประคองหลิงเวยลุกขึ้น

ภายในรถ เจียงโม่หานหันมองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถแล้วพูดกับปลายสาย“ช่วยสืบเรื่องหลินลุ่ยซีให้หน่อย”

เขาไม่ชอบที่ตัวเองมักจะเห็นเธอเป็นจงเหยียนซี และยิ่งไม่ชอบที่ตัวเองเป็นเพราะเธอเลยทำสิ่งที่มันดูไม่เป็นตัวของเขาเอง

เขาต้องการรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเธอ

ว่าเธอเป็นใครกันแน่？

ทำไมตัวเองถึงมักจะคิดว่าเธอเป็นใครอีกคน？

หนานเฉิงที่อยู่อีกด้านได้แต่อึ้ง ไม่นึกเลยว่าเจียงโม่หานจะให้เขาสืบเรื่องหลินลุ่ยซีอย่างไม่มีเหตุผล“หาว่าหล่อนเข้ามาอยู่ในบริษัทรุ่นเหม่ยได้ยังไงเหรอ？”

“ใช่”

หนานเฉิงพูดเสียงเบา“รับทราบครับ”

เจียงโม่หานกดวางสาย

หลิงเวยมองไปที่หนานเฉิง“โม่หานสั่งให้นายสืบเรื่องหลินลุ่ยซีเหรอ？”

หนานเฉิงพยักหน้าแล้วเอ่ยถามขึ้น“เธอทะเลาะกับโม่หานเหรอ？”

เพราะไม่งั้นทำไมถึงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ที่นี่คือบริษัท แล้วเธอก็เป็นถึงหัวหน้าแผนกนักวางแผนด้วย ถ้าเกิดใครมาเห็นว่าอยู่ในสภาพนี้จะเป็นยังไง？

หลิงเวยเม้มปากแน่น“นายรู้สึกบ้างไหมว่าโม่หานเปลี่ยนไป？”

หนานเฉิงส่ายหน้า“ไม่นะ”

หลิงเวยพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เขาเปลี่ยนไปแล้ว เขาสั่งให้ฉันขอโทษหลินลุ่ยซีนั่น แถมตอนนี้ยังให้นายสืบเรื่องหล่อนอีก นี่มันหมายความว่ายังไง？”

สนใจหล่อนงั้นเหรอ？

“พวกเราเป็นลูกน้องเขา พวกเราต่างก็รู้นิสัยของเขาดี เขาไม่ทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงคนไหน จะมีก็แต่ตอนแก้แค้นเท่านั้นแหละที่ไปอยู่ด้วยกันกับจงเหยียนซี ซึ่งตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอีกเลย ทว่าวันนี้กลับมาเสียเวลากับหลินลุ่ยซี นี่เขาชอบหล่อนเหรอ？”หลิงเวยได้แต่รู้สึกอึดอัดในใจ กว่าจะกำจัดจงเหยียนซีได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แล้วตอนนี้ดันมีหลินลุ่ยซีเข้ามาอีก！

หนานเฉิงเม้มปากลงแล้วเอ่ยขึ้น“หลิงเวย หลังจากที่โม่หานกับภรรยาได้แต่งงานกัน ไม่สิ หลังจากแต่งงานกันก็ไม่เห็นจะมีผู้หญิงคนอื่นเลย จากผมดู ที่เขาไม่ไปหาผู้หญิงคนอื่น ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง แต่เป็นเพราะเขารักภรรยาของเขา เขาถึงได้ไม่สนใจใคร”

หลิงเวยเบิกตาโตจ้องหนานเฉิงเขม็ง“เขาจะชอบจงเหยียนซีได้ยังไง？นั่นเป็นศัตรูของเขา อีกอย่างพวกเขาก็หย่ากันแล้วด้วย ทำไมนายถึงยังเรียกหล่อนว่าเป็นภรรยาของเขากันล่ะ？！”

หนานเฉิงรู้ว่าหลิงเวยชอบเจียงโม่หานก็เลยทำเรื่องเกินกว่าเหตุและไม่ยอมรับความจริง

ก็เหมือนกับเจียงโม่หานที่เป็นเพราะความแค้นก็เลยไม่รู้ใจและความรู้สึกของตัวเอง 

ตลอดทั้งปีที่ผ่านมาเขาทำตัวเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็ไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลย นี่ไม่ใช่เพราะจงเหยียนซีเหรอ？

เขาถอนหายใจออกมา มันยากที่จะใช้เหตุผลคุยกับคนที่จิตใจและความคิดคับแคบ

“หลิงเวย เธอดูแลตัวเองได้ใช่ไหม”หนานเฉิงพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

จู่ๆหลิงเวยก็พุ่งเข้ามาคว้าแขนหนานเฉิงเอาไว้ แล้วมองเขาด้วยสายอ้อนวอน“หนานเฉิง พวกเราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม？”

เมื่อปลายสายตอบอือออกมา เธอจึงกดวางสายลง

จงเหยียนซีเดินออกไปจากเหิงคังกรุ๊ป ทว่าไม่ได้กลับไปที่โรงแรมทันที แต่กลับไปหากู้เสียนที่บริษัทของเขา แต่เขาไม่อยู่

เมื่ิอก่อนเธอรู้ว่าคนที่อยู่รอบเจียงโม่หาน นอกจากจะมีหลิงเวยที่เป็นเพื่อน เธอก็ไม่เคยไปมาหาสู่กับใครเลย เพราะงั้นกลับมาวันนี้ก็เลยไม่มีเพื่อนให้เจอเลยสักคน

เธออดหัวเราะเยาะตัวเองออกมาอย่างอดไม่ได้ คนที่เธอเชื่อใจในตอนแรก คนที่เธอรักด้วยใจจริง ทุกคนล้วนคิดแต่จะทำร้ายเธอทั้งนั้น

“จงเหยียนซีหนอจงเหยียนซี เธอนี่ล้มเหลวในการใช้ชีวิตจริงๆเลย”

เธอส่ายหัวไปมาเพื่อสลัดเอาความวุ่นวายในหัวออก แล้วก็เรียกรถกลับโรงแรม

หลังจากที่เข้าไปเธอก็ถอดรองเท้าออกแล้วเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะผ้าฝ้ายที่ใส่สบาย ทันทีที่นั่งพักลงบนโซฟา เสียงกริ่งประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น

เธอเดินไปเปิดประตู ที่หน้าประตูมีคนส่งพัสดุยืนอยู่“ใช่คุณหลินไหมครับ？”

จงเหยียนซีพยักหน้าตอบ“ฉันเอง”

“นี่พัสดุของคุณครับ”พนักงานส่งของยื่นกล่องกระดาษให้กล่องหนึ่ง

“พัสดุของฉันเหรอ？ใครส่งมา？”เหมือนว่าเธอจะไม่ได้สั่งของออนไลน์นะ มาอยู่ที่จีนก็ยังไม่นานแล้วทำไมถึงมีพัสดุมาส่งได้ล่ะ？

“ผมก็ไม่ทราบว่าใครส่งมาครับ ผมแค่ทำหน้าที่ส่งของ รบกวนเซ็นรับด้วยครับ”พนักงานส่งของยื่นใบเซ็นรับของให้เธอ

จงเหยียนซีได้แต่งง แต่เธอก็ไม่อยากให้พนักงานขนส่งลำบากใจจึงหยิบปากกามาเซ็นชื่อรับของ

เธอหยิบกล่องกระดาษมา มันเบามาก เธอเขย่าไปมา มีเสียงของเลื่อนไปมาอยู่ในกล่องดังขึ้น คงจะเป็นของชิ้นเล็ก เธอปิดประตูลงแล้วหาอะไรบางอย่างมากรีดเทปออก ด้านในมีแค่แฟลชไดร์ฟอย่างเดียว

เธอหยิบมันขึ้นมาดู มันเป็นแฟลชไดร์ฟธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษ เธอเอากล่องกระดาษทิ้งลงไปในถังขยะแล้วหยิบแฟลชไดร์ฟไปเสียบเปิดดูในคอมพิวเตอร์

เธอสันนิษฐานว่าคนที่ส่งแฟลชไดร์ฟมาให้เธอคงจะอยากให้เธอเห็นสิ่งที่อยู่ในแฟลชไดร์ฟอันนี้