กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 897

“คุณทำธุรกิจกับหลิงเวยสองครั้ง ครั้งแรกคือหนึ่งปีก่อน ครั้งที่สองคือเมื่อวาน ซึ่งครั้งก่อนคุณสูญเสียลูกน้องไปถึงสองคนเลยใช่ไหมล่ะ？”จงเหยียนซีทวนสิ่งที่เธอได้ยินมาออกไป

เพียงแต่เธอไม่ได้ระบุว่าเธอได้ยินมา เธอจงใจให้ชายตรงหน้าติดว่าหลิงเวยเป็นคนหลุดปากบอกให้เธอรู้เอง

เธอทำให้เขารู้สึกว่าหลิงเวยเป็นคนปากโป้ง

ถ้าร่วมงานกับหล่อนอีกครั้งจะต้องพิจารณาไตร่ตรองให้ดีๆ แต่ว่านี่ไม่ใช่จุดประสงค์ของเธอ

“ครั้งนี้หลิงเวยให้คุณหนึ่งล้าน ฉันให้คุณสองเท่าเลย”จงเหยียนซีเลื่อนเก้าอี้ที่โต๊ะออกมานั่ง“จะคุยไหม？”

กู้เสียนเหลือบมองเธอ จากนั้นก็เขยิบมายืนอยู่ข้างเธอ ทำท่าเป็นเหมือนลูกน้อง

ตอนนี้เธอต้องมีมีบริวารไว้เพื่อจะได้ดูมีอำนาจบารมี

ชายตรงหน้าสังเกตเธออย่างละเอียด ผู้หญิงคนนี้ดูๆแล้วก็ไม่ได้มีอายุเยอะ ทว่ากลับฝีปากกล้าเหลือเกิน

“คุณอยากให้ผมทำอะไร？”ชายตรงหน้ายังคงสีหน้าเดิมไว้พร้อมกับน้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่ว่าจงเหยียนซีมั่นใจว่าเขาต้องสนใจแน่ๆ

“สิ่งที่ฉันต้องการมันง่ายมาก มันไม่ทำให้คุณเสียหายอะไรเลย ฉันต้องการเพียงคำพูดแค่ไม่กี่ประโยค”

ชายตรงหน้าหรี่ตาลง“บางครั้งผมก็ไม่ได้มองแค่เรื่องเงิน”

จงเหยียนซียิ้มออกมา“ถ้างั้นคุณมองที่อะไรล่ะ？”

“การจะทำธุรกิจด้วยรึเปล่ามันขึ้นอยู่กับความสมัครใจของผม”ผู้ชายคนนี้อาศัยลางสังหรณ์ของตัวเอง เขารู้สึกว่าเธอกับหลิงเวยแตกต่างกันอย่างลิบลับ และเห็นได้ชัดว่าเธอพุ่งประเด็นตรงมาที่หลิงเวย

ดูจากคำพูดเป็นนัยของเธอ แม้เธอจะไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่ว่าความหมายในคำพูดของเธอมันกลับสื่ออยู่ตลอดว่าหลิงเวยไม่น่าเชื่อถือ ปากพล่อย เก็บความลับไว้ไม่ได้

แต่ไม่ว่ายังไง เขาทำงานกับหลิงเวยมาสองครั้งแล้ว ส่วนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เขาแทบไม่รู้จักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

ทั้งตัวตนและภูมิหลัง

เขาแอบสืบเรื่องหลิงเวยมาแล้ว ที่หล่อนทำทุกวิถีทางก็เพราะบ้าผู้ชาย ไม่ได้มีอันตรายใดๆกับเขา ไม่งั้นเขาคงไม่ร่วมมือด้วยตั้งหลายครั้งหรอก

จงเหยียนซีขมวดคิ้วขึ้น ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะพูดเกลี้ยกล่อมได้ยาก แต่คุณพ่อเคยบอกว่าการที่จะเจรจากับใครสักคน จะต้องทำให้ฝ่ายตรงข้ามเดาทางไม่ออกว่าเรารู้อะไรบ้าง

ถึงแม้จะไม่รู้อะไรเลย ก็ต้องทำให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจว่าเรารู้ทุกอย่าง

ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเดาไม่ออกว่าที่จริงเรารู้มากแค่ไหน

เธอเอนหลังพิงกับเก้าอี้ด้วยท่าทางผ่อนคลายสบายใจ จากนั้นก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาวางพาดบนโต๊ะ“คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？”

ชายตรงหน้ายิ้มถามขึ้น“คุณเป็นใครล่ะ？”

“ครั้งแรกที่คุณร่วมงานกับหลิงเวยหล่อนฆ่าคนไปหนึ่งคน คุณคงรู้อยู่แล้วใช่ไหม？”เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

รอยยิ้มบนหน้าของผู้ชายแข็งทื่อไปอย่างเห็นได้ชัด เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนคนหนึ่ง

แค่ไม่ระวังนิดเดียวก็อาจต้องไปอยู่ในคุกแล้ว พอเวลาผ่านไปหนึ่งปี เขาถึงได้โล่งใจได้นิดหน่อย แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้หยิบมันขึ้นมาพูดอีก

“คุณเป็นใคร？อย่าบอกนะว่า คุณคือคนที่ตายไปแล้วคนนั้น”ชายตรงหน้ามองจ้องเธออย่างเคร่งขรึม

จงเหยียนซียักไหล่ขึ้นมา“ถ้าบอกว่าใช่ คุณจะเชื่อไหม？”

“ไม่เชื่อ ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว ถ้าเดาไม่ผิดตอนนี้แม้แต่กระดูกคงกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้วล่ะ”ตอนนั้นเขาตรวจสอบดูแล้วว่าหล่อนตายไปแล้วจริงๆ

“แน่ใจเหรอว่าหล่อนตายแล้ว？”จงเหยียนซียิ้มพลางถามขึ้น

ที่จริงเธอก็ไม่รู้หรอกว่าคนที่ตายอยู่ในกองไฟนั้นเป็นผู้หญิง ผู้ชายหรือว่าเป็นใคร และก็ไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายที่ทำร้ายเธอสองคนนั้นทำไมถึงหายตัวไป

แต่ว่าบทสนทนาระหว่างหลิงเวยกับเขาในวันนั้น พวกเขาไม่รู้หรอก

พอเป็นแบบนี้ เธอจึงพูดอะไรออกไปก็ได้ไม่ใช่เหรอ？

พอตอนนี้มาย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ในตอนแรกมันก็มีหลายอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ การตายของเธอถูกปิดไว้อย่างมิดชิด ดังนั้นทุกคนต่างก็คิดว่าเธอตายไปแล้ว

ส่วนคนที่ทำร้ายเธอ นอกจากหลิงเวย คนที่ร่วมลงมืออีกสองคนนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เธอก็ไม่รู้แน่ชัดหรอกว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ว่าตอนนี้เธอต้องใช้ประโยชน์จากมัน