กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 920

ขณะที่เขากลับมาได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

เพราะเกี่ยวข้องกับหลิงเวย เขาจึงไม่รู้ว่าต้องบอกเจียงโม่หานหรือไม่

เจียงโม่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีเรื่องอะไรก็พูดมา”

ในที่สุดหนานเฉิงก็พูดตามความจริง “หลิงเวยบอกว่ามีเรื่องจะบอกคุณครับ” เมื่อสิ้นเสียง เขาก็เพิ่มอีกสองสามประโยค “ผมรับโทรศัพท์สายหนึ่ง หลิงเวยคงจะตกลงให้ผลประโยชน์ คนคนนี้ถึงได้ยินยอมโทรหาผมครับ”

“จะบอกอะไรกับฉัน” เจียงโม่หานน้ำเสียงเย็นชา

“บอกว่าต้องการบอกคุณเองครับ” หนานเฉิงพูดตามความจริง

เขาคิดว่าหลิงเวยให้คนโทรหาเขา แทนที่จะโทรหาเจียงโม่หานโดยตรง แน่นอนว่ากลัวเจียงโม่หานไม่ให้โอกาสพูด แล้วตัดสายทิ้งเลย ดังนั้นถึงได้บอกเบอร์ของตน

“ฉันจะไม่ไป” เจียงโม่หานไม่อยากเห็นเธอแม้แต่นิดเดียว ผู้หญิงโหดเหี้ยมใจทมิฬคนนั้น

เขาเสียใจที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้เลย จนเป็นโอกาสให้เธอกระทำการชั่วช้า

เจียงโม่หานเข้าใจดี เธอพยายามทุกวิถีทางติดต่อเขา ไม่กลัวตายงั้นเหรอ หรือว่าอยากมีชีวิตอยู่

หนานเฉิงพูดตะกุกตะกัก “เอ่อ...คนที่ส่งข่าวมา บอกว่าเกี่ยวข้องกับนายหญิงครับ”

นับว่าหลิงเวยรู้จักเจียงโม่หานดีอย่างแท้จริง รู้ว่าเขาจะไม่พบตัวเองง่ายๆ ดังนั้นจึงทิ้งเรื่องที่เขาสนใจที่สุดให้ เพื่อนำเขาไปพบตัวเอง

เจียงโม่หานหรี่ตา

หนานเฉิงพยายามเกลี้ยกล่อม ไม่ใช่เพื่อหลิงเวย เพียงแต่อยู่ด้วยกันมาหลายปี เลี้ยงสุนัขหลายปียังมีความรู้สึกบ้าง นับประสาอะไรกับคน “ไม่ใช่ว่ามีคำกล่าวที่ว่า คนใกล้ตายมักพูดความจริงหรอกเหรอครับ”

“หึหึ” เจียงโม่หานหัวเราะน้ำเสียงเย็นชา “เธอน่ะต่อให้ตาย ก็จะไม่มีจิตสำนึกหรอก”

คนที่สามารถฆ่าคนได้ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่หลงเหลือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไปนานแล้ว ถ้ายังมีความเป็นมนุษย์อยู่ ก็คงไม่มีครั้งที่สอง

และหลังจากฆ่าจงเหยียนซีแล้ว ก็ไร้ซึ่งความสำนึกผิด ยังทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

ผู้หญิงแบบนี้ ยังจะมีสิ่งที่เรียกว่าความเมตตาอีกเหรอ

“งั้นก็ไม่ไปนะครับ” หนานเฉิงเปลี่ยนการพูดอย่างรวดเร็ว

เจียงโม่หานบอกว่าไม่ “ฉันอยากดูว่าเธอจะสร้างเรื่องอะไรได้อีก”

หนานเฉิงกะพริบตาปริบๆ แล้วพูดว่า “งั้นผมจะไปจัดการครับ”

เจียงโม่หานเหลือบมองเขา รู้สึกว่าเขาอยากไปหาหลิงเวยด้วยตัวเอง “หนานเฉิง คนที่นายชอบ คงจะไม่ใช่หลิงเวยหรอกนะ”

หนานเฉิง “???”

หัวข้อเรื่องเปลี่ยนไปค่อนข้างรวดเร็ว

รวดเร็วจนเขาดึงสติไม่ทัน

“ผม...ผมจะชอบเธอได้ยังไงครับ” หนานเฉิงปฏิเสธอย่างหนัก “ผมแค่รู้สึกว่าเราทำงานด้วยกันมานาน สุดท้ายแล้วก็ให้โอกาสเธอได้พูดสักคำ เพื่อความรักที่ไม่มีอยู่จริง”

เจียงโม่หานเอามือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง มองเขาแบบไม่จริงจัง “จริงเหรอ”

“แน่นอนครับ” หนานเฉิงอธิบาย “ผมคิดว่าเธอเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ไม่มีความรู้สึกเป็นอื่นครับ”

“ดูนายลนลานนะ ฉันแค่ถามไปอย่างนั้นเอง” เจียงโม่หานนั่งลงบนเก้าอี้ “นายออกไปได้แล้ว”