กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 921

หลิงเวยลืมตาด้วยความสิ้นหวัง “คุณ คุณจะใจร้ายใจดำไร้ความรู้สึกแบบนี้ได้จริงหรือ”

เจียงโม่หานไม่ต้องการจะพูดกับเธอต่อแม้แต่คำเดียว ได้สาวเท้าเดินจากไป

“เจียงโม่หาน!” หลิงเวยร้องเรียกด้วยใจแตกที่สลาย “เห็นคนตายต่อหน้าคุณจะไม่ช่วยจริง ๆ เหรอ”

เจียงโม่หานเดินจากไปดื้อๆ ไม่มีท่าทีว่าจะใจอ่อน

และก็ยิ่งไม่ความคิดที่ต้องการจะช่วยเธอ

หนานเฉิงยืนมองเธออยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจเบาๆ เขารู้จักนิสัยของเจียงโม่หานดี ความผิดที่หลิงเวยกระทำคือการฆ่าคน และคนที่ถูกกระทำยังเป็นจงเหยียนซีอีก นี่คือเส้นความอดทนสุดท้ายของเขา

ดังนั้น ต่อให้หลิงเวยจะร้องไห้รู้สึกผิดเพียงใด เจียงโม่หานก็ไม่มีทางจะช่วยเธอ

“หนานเฉิง……” หลิงเวยลนลาน ตอนนี้คิดอยากจะรั้งทุกคนที่อาจจะเต็มใจช่วยเธอ ตอนนี้หนานเฉิงคือฟางสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตของเธอได้ “คุณช่วยๆฉันเถอะนะ”

“เห็นแก่การร่วมทำงานกันมานาน อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกัน คุณจะเห็นฉันตายต่อหน้าได้ลงจริง ๆ เหรอ”

หนานเฉิงชะงักเท้าหยุด “เรื่องที่คุณกระทำ คุณจะต้องรับผิดชอบ ไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้”

เมื่อพูดจบเขาก็รีบสาวเท้าเดินตามเจียงโม่หานออกไป

อากาศวันนี้ช่างดีเป็นพิเศษ อาทิตย์สาดแสง แต่กลับไม่มีใครสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

กลับรู้สึกถึงความหนาวเหน็บแทน

หนานเฉิงขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์ “พวกเรากลับไปบริษัท?”

เจียงโม่หานพยักหน้า

หนานเฉิงกลับรถที่โรงจอดรถแล้วมุ่งหน้าขับไปยังทิศทางของบริษัท

ผ่านไปสักพัก ยังอยู่ห่างจากบริษัทอีกสักระยะหนึ่ง หนานเฉิงก็เห็นหน้าประตูมีผู้คนมากมาย

“ประธานเจียง” หนานเฉิงหันหน้ามา “ท่านดูที่ประตู”

เจียงโม่หานจึงเห็นภาพนั้น 

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนเหล่านั้นดูเหมือนจะเป็นนักข่าวของสื่อต่าง ๆ” หนานเฉิงจึงจอดรถเข้าข้างทาง “เดี๋ยวผมจะเข้าไปดูครับ”

โดยปกติแล้วเรื่องแบบนี้จะไม่ใช่เป็นเรื่องที่ดี แล้วยังเป็นที่หน้าประตูบริษัทอีก จะต้องมาหาเขาอย่างแน่นอน

เจียงโม่หานกล่าว “ขับรถผ่านเข้าไป”

เขาก็อยากจะรู้ว่าเป็นใครกันที่บังอาจมาก่อกวนวุ่นวายหน้าที่บริษัท

หนานเฉิงลังเล “หรือว่าท่านหลบไปก่อนไหม เผื่อ……”

“ไปเถอะ” เจียงโม่หานยืนกรานในความคิด หนานเฉิงห้ามอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

เขาจึงได้แต่ขับรถผ่านเข้าไป

สักพักรถก็จอดลง

มีคนในฝูงชนนั้นได้รองตะโกนขึ้น “นี่เป็นรถของเจียงโม่หาน”

สักพักรถก็ถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน

หนานเฉิงลงจากรถด้วยใบหน้าเยือกเย็น “พวกคุณทำอะไร”