กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 929

“ความรักกับอายุมันเกี่ยวข้องกันด้วยเหรอ” จงเหยียนซีย้อนถาม อีกทั้งท่าทางยังแข็งกร้าว “ประธานเจียง หากคุณยังไม่ปล่อยฉัน ฉันจะฟ้องคุณในข้อหาคุกคาม”

เจียงโม่หานหัวเราะขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลลง “ท่าทางการกัดฟันของคุณช่างเหมือนกับเธอจริง ๆ”

จงเหยียนซีลนลานหลบสายตา “ประธานเจียงที่ดูดีที่แท้ก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย ชอบรักแกผู้หญิง”

เจียงโม่หานแนบริมฝีปากไปที่ใบหูของเธอ วินาทีที่ผิวสัมผัสกันนั้น จงเหยียนซีดวงตาเบิกกว้าง ขนตามร่างกายลุกซู่ขึ้น

เขายกริมฝีปากเบา น้ำเสียงนุ่มนวลเต็มไปด้วยความเย้ายวน “คุณหลิน หากอยากจะบรรลุถึงเป้าหมายก็ต้องมีการเสียสละบ้าง หากว่าคุณเต็มใจที่จะเป็นแฟนกับผม คุณอยากได้อะไร ผมก็จะประเคนให้คุณด้วยสองมือเลย”

จงเหยียนซีปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว "ฉันไม่มีทางทรยศแฟนของฉัน!”

“ผมไม่เชื่อ”

เมื่อพูดจบเขาก็ปล่อยตัวจงเหยียนซี

เขามั่นใจว่าเธอจะต้องมาหาเขาอย่างแน่นอน

จงเหยียนซีจ้องเขม็งเขาครู่หนึ่ง “ไร้ยางอาย!”

“คุณคิดแบบนี้ ผมก็ไม่คัดค้าน” เจียงโม่หานนั่งลงบนโซฟาและรินไวน์ให้ตัวเอง

เขาเงยหน้าขึ้นกระดกจดหมด วางแก้วไวน์ลงแล้วกล่าวขึ้น “อย่างนั้นผมก็จะรอโปรเจกต์งานใหม่ของ

คุณหลินแล้วกัน”

จงเหยียนซีกำมือแน่นด้วยความโกรธ และกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันจะทำให้สุดความสามารถจนกว่าประธานเจียงจะพอใจ!”

เมื่อกล่าวจบเธอก็สาวเท้าก้าวยาวเดินเข้าไปในห้องโดยสาร แล้วเหยียบบันไดเรือเดินออกมา เธอมองเห็นเถียนฉีเฟิงยืนอยู่ใต้แสงไฟข้างถนน พิงอยู่กับเสาไฟและดูเหมือนกำลังรอเธออยู่

“ฉันบอกให้นายกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังอยู่นี่” จงเหยียนซีขมวดคิ้ว

“ผมมีหน้าที่ปกป้องคุณ คุณให้ผมกลับ ผมก็ไม่สามารถที่จะกลับได้จริง ๆ ขึ้นรถเถอะ ผมจะพาคุณกลับโรงแรม” เถียนฉีเฟิงกดกุญแจปลดล็อกรถ แล้วเดินไปทางรถ จากนั้นเปิดประตูออก

จงเหยียนซีเดินเข้าไปขึ้นรถ ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องจัดการให้กวนจิ้งเจอกับกู้เสียน “กี่โมงแล้ว”

“สามทุ่มครับ” เถียนฉีเฟิงสตาร์ทรถแล้วตอบ

เมื่อสักครู่เขาเพิ่งดูนาฬิกาไป หากจงเหยียนซียังไม่ออกมา เขาก็จะเข้าไปหาเธอทันที

“สามทุ่มแล้วเหรอ!” จงเหยียนซีรีบล้วงโทรศัพท์ออกมา วันนี้นัดกับกวนจิ้งว่าจะทานข้าวด้วยกัน กู้เสียนเองก็คงจะลนลานแล้ว

“คุณจะโทรศัพท์หาประธานกวงเหรอครับ” เถียนฉีเฟิงมองเธอจากกระจกมองหลัง “ถ้าหากว่าใช่ อย่างนั้นผมจะบอกกับคุณว่า ประธานกวงจากไปแล้วครับ เขาโทรหาคุณไม่ติด ก็เลยฝากผมให้บอกกับคุณ”

“อะไรนะ จากไปแล้วเหรอ” ยามนี้เธอล้วงโทรศัพท์ออกมา กดอย่างไรหน้าจอก็ไม่ติด เป็นเพราะไม่มีแบตเตอรี่เครื่องจึงดับลงอย่างอัตโนมัติ ถึงว่าทำไมเธอไม่ได้รับสายจากกู้เสียน

บอกว่าจะให้เขาได้เจอกับกวนจิ้ง แต่ตัวเองนั้นกลับไม่รักษาคำพูด เขาติดต่อตัวเองไม่ได้คงต้องกระวนกระวายอย่างมากแน่ ๆ

เธอบอกที่อยู่ของกู้เสียนให้กับเถียนฉีเฟิง เธอจะต้องไปหากู้เสียนก่อน

แต่แล้วเมื่อเธอไที่ถึงที่อยู่ของกู้เสียน เขานั้นไม่อยู่ บริษัทก็เลิกงานแล้ว หน้าตึกอาคารนอกจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแล้ว ก็ไม่มีพนักงานคนอื่น

“หรือค่อยอธิบายให้เขาฟังพรุ่งนี้” เถียนฉีเฟิงกล่าว

หาคนไม่เจอ จงเหยียนซีเองก็จนปัญญา ตอนนี้กลับไปที่โรงแรมก่อน เมื่อชาร์จแบตโทรศัพท์แล้ว ค่อยโทรหาเขาแล้วกัน

รถได้ขับมาถึงหน้าประตูโรงแรม เธอผลักประตูแล้วลงจากรถ เห็นกู้เสียนนั่งอยู่ข้างๆบ่อน้ำพุหน้าประตูโรงแรมอย่างผิดหวังห่อเหี่ยว

เธอรีบเดินเข้าไปหา

“กู้เสียน”

กู้เสียนเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วยืนขึ้นอย่างดีใจ สักพักสีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้น “จงเหยียนซี  คุณหมายความว่าอยางไร ตกลงกันอย่างดิบดีว่าจะวางแผนให้ผมได้เจอกับเขา ผมอุตส่าห์เตรียมตัวตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย เพี่อจะมาดูว่าเขาใส่เสื้อผ้าแบบไหน จะพูดอย่างไรดี ผมตื่นเต้น ลังเล แต่ก็อยากจะมาเจอเขา พูดคุยกับเขา แต่พอถึงเวลาผมกลับติดต่อคุณไม่ได้ หากว่าคุณไม่อยากให้ผมได้เจอกับเขา คุณก็บอกตรง ๆก็ได้ ทำไมต้องหลอกผมครั้งแล้วครั้งเล่า”

เขาหาเธอ ติดต่อเธอ จนตอนที่ไม่สามารถติดต่อเธอได้นั้น เขาเป็นห่วงว่าเธอจะได้รับอันตราย เป็นห่วงเธอจนแทบจะบ้าตาย