กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 933

เจียงโม่หานคลิกเปิดที่อุปกรณ์กล้องวงจรปิดในบ้าน เพื่อเช็กดูว่ามีใครมาเข้ามาใช้งานหรือไม่ เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง อันดับแรกเขาเช็กดูภาพจากกล้องตอนที่เขาขอหย่า ซึ่งก็เป็นวันเดียวกันกับวันที่จงเหยียนซีเกิดเรื่อง เมื่อปรับเวลาแล้ว ก็คลิกเปิดดู ปรากฏว่า ภาพจากกล้องในวันนั้นกลับไม่มีแล้ว

เห็นได้ชัดว่ามีคนมาเข้ามาใช้งาน

เขาคิด คนที่เข้ามาใช้งานน่าจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่ให้USBนั้นแก่เขา เขาน่าจะคิดได้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ว่าพ่อแม่ของเธอไม่ควรจะสงบขนาดนั้น ถ้าหากว่าเธอเสียชีวิตจริง ๆ เกรงว่าเขาก็คงไม่สามารถมีชีวิตถึงตอนนี้ได้

หลักฐานสักนิดก็ไม่มี อาศัยการเดาล้วน ๆ เขามั่นใจว่าหลินลุ่ยซีจะต้องเป็นจงเหยียนซีอย่างแน่นอน

ยิ่งมั่นใจก็ยิ่งกลัว 

กลัววินาทีที่ความจริงนั้นปรากฏ เขาควรจะไปเผชิญหน้าอย่างไร

เมื่อคิดว่าเธอนั้นไม่ได้รักเขาอีกต่อไป หัวใจก็เจ็บปวดจนหายใจไม่ออก

เขาเลื่อนเมาส์จะไปปิดอุปกรณ์ แต่บังเอิญไปคลิกโดนประวัติ มีบันทึกหนึ่งเพิ่งจะเข้ามาดูเมื่อไม่นานเกี่ยวกับข้อมูลที่เขาเช็กดูเมื่อสักครู่

คือใครกันที่เข้ามาใช้งาน

เขาหรี่ตาลงฉับพลัน มีคนเคยมาที่นี่?

เพราะมีการล้างข้อมูล จึงไม่มีร่องรอยใด ๆให้หลงเหลือ

เขาตรวจเช็กดูเวลาบนประวัติ ไม่นานกล้องวงจรปิดหน้าประตูบ้าน เขาเห็นคนมีเดินเข้ามาจากหน้าประตู

เมื่อเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของผู้หญิงคนนั้น มือของเขาก็ถึงกับสั่นเทา 

เป็นเธอ เป็นเธอจริง ๆ ด้วย

เธอ——ยังไม่ตาย เธอกลับมาแล้ว

เลือดในตัวของเขาราวกับแข็งตัวขึ้นก็ไม่ปาน จ้องมองดูภาพคลิปตาไม่กะพริบ มองดูเธอเปิดประตูเข้ามา

เธอจำรหัสได้ คุ้นเคยกับทุกสิ่งในบ้านทั้งหมด

ดวงตาของเธอ……

มือของเจียงโม่หานที่วางอยู่บนโต๊ะได้กำแน่นขึ้น

ทำอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะระงับอารมณ์ในใจที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

ตึงตัง

ในภาพคลิปเธอผลักประตูห้องหนังสือ เพราะว่าเงียบสงบเกินไป การเคลื่อนไหวแต่ละก้าวของเธออย่างเบาๆ ก็สามารถทำให้ได้ยินอย่างชัดเจน

……

เห็นเธอตรวจเช็กกล้องวงจรปิดในวันนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอก็กำลังตรวจสอบเรื่องราวในวันนั้น ไม่นานก็พบว่าในวันนั้น  คลิปที่เธอถูกพาตัวไปนั้นหายไปแล้ว

ตอนที่เธอจะจากไปนั้น ได้กระแทกโดนหนังสือเล่มหนึ่งบนโต๊ะ 

นั่นเป็นหนังสือที่เจียงโม่หานคุ้นเคยเป็นอย่างดี 

เขาจ้องมองเธอที่มองดูรูปถ่ายในหนังสือ เห็นเธอตกใจมาก และฉับพลันก็เข้าใจทุกความเปลี่ยนแปลงของความเกลียดชังที่มีต่อเธอในทันที

เวลานี้เธอเจ็บปวดขนาดนั้น 

เธอเซทรุดนั่งลงบนโซฟา พึมพำกับตัวเอง แต่ว่าแต่ละคำนั้นกระทบเข้ามาในใบหูของเจียงโม่หานอย่างชัดเจน

“เจียงโม่หานนะเจียงโม่หาน คุณโกหกฉัน ฉันมันโง่แค่ไหน ถึงได้เชื่อคุณ ถึงได้อยากคิดมีลูกกับคุณ”

เธอพยายามกลั้นน้ำตาแต่กลับไม่สามารถกลั้นอยู่ได้ จึงค่อยๆร่วงหล่นลงมา “ฉันอยู่กับคุณมาร่วมสามปี คุณไม่รู้จักฉันสักนิดเลยเหรอ คุณรู้ไหมว่าฉันเองก็เกือบตายในอุบัติเหตุครั้งนั้น คุณอาเสิ่นก็หนีรอดจากความตายนั้น ทำไมคุณถึงได้คิดว่าพวกเราเป็นคนทำร้ายคุณแม่ของคุณล่ะ”

เธอกุมหัวใจเธอไว้ ทำอย่างไรก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกที่รู้ความจริงได้ เธอเจ็บปวด เจ็บปวดที่เขาไม่รู้จักตัวเองมากพอ เจ็บปวดที่เขาคิดว่าเธอเป็นแบบนั้น

ความเจ็บปวด ความเสียใจของเธอ ทุกคำที่เธอพูด ปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าของเจียงโม่หาน

ที่ที่จงเหยียนซีเคยนั่งร้องไห้จนไม่เหลือหยดน้ำตา