กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 935

เจียงโม่หานเอาแต่ใจ เอาแต่ใจจนชนิดที่จงเหยียนซีหมดคำจะพูด เธอเดินตามเขาอย่างเงียบ ๆ และเดินมายืนต่อคิวด้านหลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์

“เมื่อก่อนผมกับอดีตภรรยาผมก็เป็นแบบนี้ ผมเข็นรถเข็น เธอยืนอยู่ข้างๆผม”

เธอเกิดมาในพื้นฐานที่ดี เรื่องแบบนี้ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องทำ แต่เธอมักจะตื๊อให้เขามา บอกว่าอยากจะเหมือนคนปกติทั่วไป มีชีวิตที่เรียบง่าย จากนั้นก็ควงแขนของเขาแล้วกล่าวว่า “ความสุขที่เรียบง่ายต่างหากคือความสุขที่แท้จริง”

ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจความหมายประโยคนั้นด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาเพิ่งจะรู้ว่าเธอในตอนนั้นรักเขามากจากใจ

แต่เขากลับไม่รู้จักรักษา

ในหัวสมองมีแต่แม่ที่จากไป

“ประวัติความรักของประธานเจียงฉันไม่อยากจะสนใจ” จงเหยียนซีมองไปด้านหน้าด้วยจิตใจที่นิ่งสงบ เธอไม่มีการหลบเลี่ยงแต่อย่างใด

อาจเป็นเพราะว่าไม่แคร์แล้ว ก็เลยไม่รู้สึกกลัว ก่อนหน้านี้เพราะคำพูดเหล่านั้นของเขาทำให้กังวล เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ตัวตนของตัวเอง

เธอพบว่าการเอ่ยถึงอดีตภรรยาของเขานั้นเป็นเรื่องปกติ

บางทีต้องให้ตายจากกันก่อน ถึงจะทำให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่รู้ซึ้งถึงความดีของเธอ

ไม่นานก็ถึงคิวพวกเขา เจียงโม่หานนำสิ่งของจากรถเข็นมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ ผ่านไปครู่หนึ่งแคชเชียร์ก็ได้สแกนสินค้าเสร็จทั้งหมด

หลังจากที่เจียงโม่หานจ่ายเงินแล้ว พวกเขาก็เดินออกมา

มาถึงด้านหน้ารถ เขานำสิ่งของที่ซื้อมาไว้ด้านหลังกระโปรงรถ จากนั้นก็ขึ้นรถขับจากไป

ขับรถมาได้สักพัก จงเหยียนซีพบว่าทิศทางที่เขาขับไปนั้นเป็น……ทางไปบ้านคฤหาสน์ เธอถามขึ้น “ประธานเจียง นี่พวกเราจะไปไหนกันคะ”

“บ้านผม” เจียงโม่หานกล่าวโดยที่สายตาจดจ่ออยู่ด้านหน้า

บ้าน?

ตอนนี้จงเหยียนซีเริ่มสงสัยแล้วว่าเขาไปรู้อะไรมาหรือเปล่า ตามที่เธอรู้มา บ้านหลังนั้นถูกปล่อยให้‘รกร้าง’แล้วไม่ใช่เหรอ

ขณะที่กำลังครุ่นคิดรถก็ได้ขับมาถึงจุดหมาย แม้ว่าจะอยู่แค่หน้าประตู แต่จงเหยียนซีก็สังเกตเห็นว่าที่นี่ได้ถูกจัดการทำความสะอาดแล้ว ซึ่งแตกต่างจากครั้งก่อนที่เธอมาอย่างสิ้นเชิง

นี่……

เธอสงบสติไว้ แสร้งทำเป็นผ่อนคลายแล้วกล่าวขึ้น “ประธานเจียงที่นี่เป็นบ้านของคุณเหรอ”

หลังจากที่เจียงโม่หานตอบว่าใช่แล้ว ก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วเปิดกระโปรงรถเพื่อหยิบสิ่งของมาถือไว้ในมือ จากนั้นกล่าว “ไปกันเถอะ”

จงเหยียนซีเดินตามไป

ระหว่างทางเธอแกล้งทำเป็นเหมือนเป็นการมาครั้งแรก กวาดมองแล้วกล่าว “บ้านสวยดีนะคะ เพียงแต่การตกแต่งธรรมดาเกินไป”

ทุกอย่างที่นี่เกือบจะเป็นเธอที่จัดแจงตกแต่งทั้งหมด ทุกต้นไม้ต้นหญ้าล้วนมาจากความอุตสาหะของเธอ

ตอนนั้นเธอหวังว่าเธอกับเขาจะสามารถมีบ้านที่เรียบง่ายและอบอุ่น ไม่ใช่ที่ข้างนอกงดงามแต่ข้างในเป็นโพรง 

และความจริงได้พิสูจน์แล้ว บ้านที่เธอใช้ใจในการตกแต่งนั้น  ‘ด้านนอกงดงามแต่ด้านในเป็นโพรง’จริง ๆ คนอื่นต่างว่ากันว่าพวกเขานั้นหนุ่มก็หล่อสาวก็งาม ช่างเหมาะสมกันจริง ๆ

แต่แล้วทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่ภายนอก ความคิดของเขาลุ่มลึก ไม่เคยรักเธอไม่เคยเห็นที่นี่เป็นบ้านจริง ๆ คนอื่นคิดว่าพวกเขามีความสุข แต่ความจริงแล้วทั้งหมดล้วนเป็นหลุมพรางของเขาที่ใช้ในการแก้แค้น

และเธอก็ตกลงไปในหลุมพรางนั้นอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ โง่ๆอยู่อย่างนั้น และคิดว่านี่คือความรัก

เหอะๆ

น่าขำชะมัด

เจียงโม่หานมองเธอแล้วยิ้ม “ผมคิดว่าคุณจะชอบที่นี่เสียอีก”

“จะชอบได้อย่างไร ที่นี่ไม่ได้เป็นบ้านของฉัน”

“บางทีอาจจะใช่” เขาพูดน้ำเสียงเบาๆ

จงเหยียนซีได้ยินไม่ชัดเจน จึงกล่าวถามขึ้น “ประธานเจียง คุณพูดว่าอะไรนะ”

เจียงโม่หานกล่าว “ผมบอกว่าคุณหลินมาถึงบ้านผมไม่ต้องเกรงใจ คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกัน”

จงเหยียนซีจงใจลากแบ่งเส้นกั้นแล้วกล่าว “บ้านคือท่าเรือ บ้านคืออ้อมกอดของแม่ ที่นี่ไม่มีท่าเรือให้ฉันได้หลบภัยลมลมพายุ ไม่มีอ้อมกอดของแม่ จะเป็นบ้านได้อย่างไร ฉันคงไม่กล้าที่จะเห็นที่นี่เป็นบ้านหรอก”

เจียงโม่หานมองเธอย่างลุ่มลึกโดยไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่กล่าวประโยคเรียบง่าย “คุณหลินสามารถชมได้ตามสบายเลยนะครับ”