กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 944

จงเหยียนซีได้ยินเสียง เธอพอจะเดาได้ว่าเป็นเขา จึงไม่ได้หันกลับไปมอง

เจียงโม่หานจ้องมองไปที่ร่างนั้น ก่อนจะเดินเข้ามาช้าๆ ตอนที่เดินไปถึงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ เขาก็หันกลับไปมองเธออย่างควบคุมไม่ได้

 สิ่งที่เห็น คือใบหน้าที่เขาคุ้นเคย

เขาเรียกชื่อออกมาโดยไม่รู้ตัว “เหยียนซี”

จงเหยียนซีเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าของเธอไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ “สวัสดีค่ะประธานเจียง”

 เป็นคำเรียกที่ห่างเหิน และความเย็นชามาก

เจียงโม่หานนั่งลงตรงข้ามกับเธอ “ตอนนี้เราห่างเหินกันขนาดนี้เลยเหรอ?”

 เธอหัวเราะ “พวกเราเคยสนิทกันด้วยเหรอคะ ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมาสามปี คุณไม่เคยคิดจะทำความรู้จักฉันเลย และฉันก็เดินเข้าไปในหัวใจของคุณไม่ได้เลย พวกเราไม่ใช่ว่าไม่เคยสนิทกันเลยเหรอคะ?”

เจียงโม่หานมองใบหน้าของเธออย่างลุ่มหลง “เมื่อก่อน ... “

 “ที่ฉันมาพบคุณในวันนี้ ไม่ได้มาพูดถึงเรื่องในอดีตค่ะ เรามาพูดถึงเรื่องในปัจจุบันกันดีกว่า” เธอดึงโน๊ตบุ้คออกมาวาง แล้วหันไปให้เขาดู ข่าวที่ร้อนแรงที่สุดในวันนี้

 ในขณะที่เหิงคังลงทุนเงินก้อนสุดท้าย บริษัทหลักทรัพย์ซินไฮ่ประกาศล้มละลาย

 นั่นหมายความว่าเงินทั้งหมดที่ลงทุนก่อนหน้านี้ก็จะสูญเปล่า

 แน่นอนว่านี่เป็นเพียงภาพเบื้องหน้า

เงินจำนวนนี้จะกลับเข้ามาอยู่ในบัญชีของบริษัทรุ่นเหม่ยในรูปแบบอื่น

 ผลลัพธ์แบบนี้ ทั้งสองคนต่างก็รู้ดี เจียงโม่หานเองก็นิ่งสงบมาก เขาเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อย แล้วมองไปที่เธอ “นี่คือสิ่งที่ผมติดหนี้คุณไว้”

 ดวงตาที่สงบของจงเหยียนซี มีอารมณ์บางอย่างแฝงอยู่ เธอเริ่มเอ่ยพูด “สิ่งที่คุณติดหนี้ฉันไว้ มีแค่เงินอย่างนั้นเหรอคะ?”

เจียงโม่หานนิ่งเงียบ

 มือที่วางอยู่บนโต๊ะยังคงกำหมัดแน่น

จงเหยียนซีลุกขึ้นยืน “คุณยังติดหนี้ฉันอีกหนึ่งชีวิต ไม่ใช่สิ สองชีวิต อุบัติเหตุไฟไหม้ในครั้งนั้นเดิมทีควรจะคร่าชีวิตไปทั้งสองชีวิต แต่ฉันกลับยังมีชีวิตอยู่ เจียงโม่หานหนี้ที่คุณติดฉันไว้ใช้ทั้งชีวิตก็ชดใช้ไม่หมด”

 พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป พอเดินไปถึงประตู เธอก็หยุดเดิน แล้วพูดทั้งที่ยังหันหลังอยู่ “เจียงโม่หาน จากนี้ไปเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”

 หลังจากเธอพูดจบก็เดินออกไปทันที

 “เดี๋ยวก่อน” เขาเรียกตามหลังไป ข้อมือของจงเหยียนซีก็ถูกคว้าไว้ รูม่านตาของเขาเป็นสีเลือด กลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกขยับไปมาอย่างต่อเนื่อง “ทำไมคุณถึงไม่บอกผม”

จงเหยียนซีมองขึ้นไปที่เขา แล้วถาม “อะไรนะ?”

 “เรื่องลูก” น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง

จงเหยียนซียกยิ้ม ยิ้มทั้งที่ดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอถามเขา “คุณให้โอกาสฉันบอกไหม คุณลืมความโหดร้ายของคุณแล้วหรือไง คุณอยากจะให้ฉันรื้อฟื้นความทรงจำให้คุณหรือเปล่า”

เจียงโม่หานพูดไม่ออก รู้แต่ว่าหัวใจของเขาเจ็บปวดมาก

 มันเจ็บจนหายใจไม่ออก

 ที่ต้องเสียลูกไป เพราะเขาเอง

แต่เขาก็ยังมีความหวัง “คุณอยากจะแก้แค้นผม จึงโกหกผมใช่ไหม”

 “ถึงฉันจะเกลียดคุณ เกลียดมากจนอยากให้คุณตาย แต่ฉันจะไม่มีทางสาปแช่งลูกของฉัน เพราะคุณไม่คู่ควร!” ในตอนท้ายเธอพูดเน้นทีละคำ

เจียงโม่หานเฝ้าดูดวงตาของเธอที่สั่นเครืออยู่ตลอด ขนตางอนเต็มไปด้วยความเปียกชื้น “เป็นผมเอง ที่ฆ่าลูกของเรา?”

 ในตอนนี้เขาอยากจะให้เธอบอกว่าไม่ใช่เขา

 แต่ว่า ความจริงก็คือเขาฆ่าลูกของเขาจริงๆ

 “ขอโทษ—“

 เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้อีก

จงเหยียนซียกมือปัดมือเขาอย่างแรง “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษของคุณ ฉันขอสาปแช่งคุณให้ไม่มีความรักไปตลอดชีวิต ไม่รู้สึกถึงถึงความสุขของครอบครัว และใช้ชีวิตโดดเดี่ยวไปจนตาย!”

จงเหยียนซีเงยหน้าขึ้น แล้วมองย้อนกลับไป แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

 “อยากจะให้ผมหยุดรถไหม?” เถียนฉีเฟิงเอ่ยถาม

“ไม่ต้อง คุณทำดีแล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก”

เถียนฉีเฟิงพูดอย่างปลาบปลื้ม “ผมฉลาดขึ้นไหม”

 “เดิมทีเธอก็ไม่ได้โง่ไม่ใช่เหรอ?” จงเหยียนซีวางโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเธอแล้วพูด เธอหลับตาลง พูดอีกประโยคหนึ่ง ถึงหลับตาพักผ่อน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการพูดอะไรอีก

เถียนฉีเฟิงขับรถตรงไปที่สนามบินต่อ พอเห็นว่าเธอไม่ต้องการพูดคุย ดังนั้นเขาจึงไม่รบกวนเธออีก

 รถมาถึงที่สนามบินในครึ่งชั่วโมงต่อมา เถียนฉีเฟิงส่งเธอขึ้นเครื่องบิน “ครั้งนี้เราแยกทางกัน ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบคุณอีกไหม”

 เรื่องที่นี่จบลงแล้ว เขาและน้องชายก็จะจากไปเช่นกัน แต่เขากับจงเหยียนซีไม่ได้เดินทางไปที่เดียวกัน เธอกำลังจะเดินทางไปประเทศไทย ส่วนเขาจะไปที่ประเทศM ถึงที่นั่นแล้วค่อยโทรไปบอกกวนจิ้ง ถึงสถานการณ์ที่นี่ แล้วกลับไปที่กองทัพ

 เดิมทีพวกเขาก็ออกมาจากกองทัพ

จงเหยียนซีถือกระเป๋าเดินทางเรียบง่ายไว้ในมือ แล้วมองมาที่เขา “ถึงแม้เราจะรู้จักกันไม่นาน แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณพวกคุณสองคนพี่น้องมากที่ดูแลฉัน ขอบคุณจริงๆ”

 เธอโค้งตัวไปทางเถียนฉีเฟิง “บอกลาน้องชายของคุณแทนฉันดน้วยนะคะ”

เถียนฉีลั่งไม่ได้มากับพวกเธอด้วย

 “ผมจะบอกให้ครับ ผมเองก็ดีใจมากที่ได้รู้จักกับคุณ ในอนาคตถ้าคุณต้องการบอดี้การ์ดก็ติดต่อหาผมได้ คุณติดต่อไปทางคุณกวน ก็สามารถหาผมเจอแล้ว” เถียนฉีลั่งพูด

 “เข้าใจแล้ว” เธอจับมือกับเถียนฉีลั่ง “ลาก่อน”

 “ลาก่อน”

จงเหยียนซีเดินไปที่ประตูขึ้นเครื่องพร้อมกับกระเป๋า พอเธอเดินมาถึงทางเข้า เธอหันมองกลับมา มีคนเดินไปมาในห้องโถง บางคนยืนกอดกันท่ามกลางฝูงชน บางคนจับมือกันน้ำตาไหล บางคนยืนยิ้มส่ง

 บนโลกใบนี้ความรู้สึกทุกรูปแบบเกี่ยวพันกัน ความรัก มิตรภาพ ความผูกพันในครอบครัว

 เธอก้มหน้าลง แล้วหันหลังเดินเข้าไป