กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 961

ชิวหมิงเยี่ยนขยิบตา

เจียงจวิ้นปิดปาก

“พี่กลับมาอย่างยากลำบาก พวกเราก็ควรจะดีใจ” เจียงโย่เชียนหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหาร “พ่อ ซี่โครงย่างที่พ่อชอบครับ แม่ หน่อไม้น้ำที่แม่ชอบครับ พี่ นี่ผัดมะเขือที่พี่ชอบ”

“ขอบใจนะลูกชาย” ใบหน้าของชิวหมิงเยี่ยนแย้มยิ้ม เป็นเพราะลูกชายจึงยิ้มออกมาจากใจ ไม่ใช่รอยยิ้มที่เสแสร้งยิ้มออกมาตอนขอโทษขอโพยเมื่อครู่

“ไม่นึกว่าวันนี้จะนั่งกันพร้อมหน้า พวกเรามาดื่มสักแก้วเถอะ” ชิวหมิงเยี่ยนไปหยิบไวน์มาขวดหนึ่ง

หล่อนรินไวน์ให้เจียงโม่หาน “ก่อนนี้เป็นความผิดของฉันเอง ขอเธออย่าถือสาหาความกับฉันเลย”

“แม่ แผลที่ขาของพี่ยังไม่หายดีเลย ดื่มเหล้าไม่ได้หรอก?” เจียงโย่เชียนหยิบแก้วไวน์ออก “อย่าดื่มเลย”

สีหน้าของชิวหมิงเยี่ยนแข็งทื่อไปเล็กน้อยแล้วตำหนิลูกชาย “ทำไมลูกถึงหยาบคายขนาดนี้? นั่นเป็นไวน์ที่แม่รินให้พี่ชายลูกนะ”

“พี่ได้รับบาดเจ็บนะครับ” เจียงโย่เชียนพูดพลางมองไปยังชิวหมิงเยี่ยน

ชิวหมิงเยี่ยนมองลูกชาย ในใจคิดเจ้าโง่นี่!

ใบหน้าที่รักษารอยยิ้มเอาไว้เอ่ยอย่างไม่เต็มใจ “.....งั้นก็ไม่ต้องดื่มแล้วกัน”

เจียงโย่เชียนยกไวน์ที่ชิวหมิงเยี่ยนรินขึ้นมา “เทออกมาแล้วไม่ดื่มก็น่าเสียดาย ฉันดื่มแล้วกันจะได้ไม่เปลือง”

พูดดังนั้นเขาก็เทเขาไปในปาก ชิวหมิงเยี่ยนรีบยับยั้งเขาอย่างร้อนรน

“โย่เชียน！”

เจียงโย่เชียนถามอย่างงุนงง “ทำไมเหรอครับ?”

“ปะ เปล่า” ชิวหมิงเยี่ยนหยิบแก้วในมือของเขาออก “พี่ชายลูกไม่ดื่ม งั้นก็ไม่ต้องดื่มแล้ว”

เจียงโย่เชียนรู้สึกว่าหล่อนเข้าใจยาก “เทออกมาแล้วไม่ดื่ม ไม่น่าเสียดายเลยเหรอ?”

ชิวหมิงเยี่ยนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ลูกดื่มคนเดียวมันไม่ดี อย่าดื่มเลย”

หล่อนพูดพลางหยิบไวน์ออกไป

เจียงโย่เชียนไม่เข้าใจว่าชิวหมิงเยี่ยนทำแบบนั้นเพื่ออะไร แต่เจียงโม่หานที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดนั้นราวกับระแคะระคายอะไรขึ้นมา

ในไวน์นั้นคงจะมีอะไรบางอย่างสินะ? ไม่อย่างนั้นก็คงไม่กลัวว่าเจียงโย่เชียนจะดื่มขนาดนั้น

หัวใจพลันเย็นยะเยือก

ที่เรียกเขามาคราวนี้ น่ากลัวว่าคงไม่ได้คิดจะขอโทษและปรับความเข้าใจด้วยใจจริงสินะ?

พวกเขาคิดจะทำอะไรอีก?

เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

เจียงโย่เชียนดูไม่มีความสุข นั่นรู้สึกเสียดายไวน์นั่น

“กินข้าว กินข้าว” ชิวหมิงเยี่ยนมานั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง “ไม่ได้นั่งพร้อมหน้ากันนานมากแล้วนะ”

เจียงโย่เชียนทอดถอนใจ “ใช่แล้ว ครั้งก่อนคือเมื่อไหร่ฉันก็ลืมไปแล้ว”

นานเกินไป นานจนเขาก็จำไม่ได้แล้ว

“ตอนมาผมกินมาแล้วครับ พวกคุณกินเถอะ” พูดจบเจียงโม่หานก็ไถลรถเข็นออกไปจากโต๊ะอาหาร เขาไม่กล้ากินอาหารบนโต๊ะหรอก

เจียงจวิ้นขมวดคิ้ว “นายหมายความว่ายังไง? คำขอโทษก็พูดไปแล้ว ทุกคนอุตส่าห์มานั่งกันพร้อมหน้า นายต้องทำให้เสียบรรยากาศด้วยหรือไง?”

“โธ่ ไม่กินก็ไม่กิน โม่หานก็บอกว่าเขากินมาแล้วไม่ใช่เหรอ” ชิวหมิงเยี่ยนรีบลุกขึ้นตามหลังเจียงจวิ้น หล่อนปลอบสามีไปพลาง พูดกับเจียงโม่หานไปพลาง “โม่หานอย่าโกรธไปเลย พ่อของนายนั้นเป็นห่วง กลัวนายจะไม่ได้กินข้าว ไม่ได้มีเจตนาร้าย”

เจียงโม่หานมองใบหน้าโกรธเกรี้ยวของเจียงจวิ้น เห็นได้ชัดว่าเป็นอารมณ์โมโห จะมาเป็นห่วงได้ยังไง?

เจียงโย่เชียนรู้สึกว่าเรื่องราวดำเนินไปอย่างผิดปกติ ต้องการจะคืนดีแท้ ๆ ทำไมสถานการณ์ถึงได้ตึงเครียดขึ้นมาอีก?

เขาลุกขึ้น “ผมเองก็ไม่หิวแล้ว”

“จะกินไม่กินก็ตามใจแล้วกัน!” เจียงจวิ้นโยนตะเกียบแล้วไถลรถเข็นเข้าไปในห้อง

ในใจของชิวหมิงเยี่ยนโกรธเกรี้ยวอย่างมาก รู้สึกว่าเจียงจวิ้นไม่รู้จักข่มอารมณ์เอาเสียเลย

“เข้าไปนั่งในห้องผมเถอะ เดี๋ยวผมค่อยไปส่งพี่กลับ” เจียงโย่เชียนเข็นเจียงโม่หานเข้าไปในห้อง

เจียงโม่หานไม่ได้ปฏิเสธ

ในห้องของเขาไม่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อน ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น

เจียงโย่เชียนพูดกับเธออย่างไร้เดียงสา “แม่ต้องพยายามทำให้พี่ชายยกโทษให้นะครับ เขาไม่ใช่คนใจหิน ขอแค่แม่จริงใจ เจะต้องยอมยกโทษให้แม่แน่”

ชิวหมิงเยี่ยนหัวเราะอย่างขบขัน ในใจคิดว่าเขานั่นแหละคนใจหิน จะขอโทษขอโพยอีกก็ไร้ประโยชน์ ในใจของเขาจดจำไว้ว่าตัวเธอทำเรื่องพวกนั้นกับเขาตอนเด็ก

เธอรู้ตั้งแต่ที่โรงพยาบาลครั้งก่อน อยากจะขอการให้อภัยของเจียงโม่หานมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

ดังนั้น......

“แม่จะทำนะ ลูกรีบเข้าไปเถอะ ชาจะเย็นเอา” เธอเร่งรัดลูกชาย

เจียงโย่เชียนยกชาเข้ามาในห้อง

เมื่อเขาเข้ามาในห้อง เจียงโม่หานก็กลับมาแสดงท่าทีเรียบนิ่งแล้ว

เขาเทชาที่ชงแล้วลงในแก้วสองใบบนโต๊ะแล้วเดินเข้ามายื่นแก้วใบหนึ่งให้กับเจียงโม่หาน

“พี่กินข้าวแล้วจริง ๆ เหรอ?” ตอนที่เขาออกมาจากบริษัท ไม่ใช่เวลาเลิกงานพอดีหรอกเหรอ?

เจียงโม่หานไม่ได้มองตาเขา แล้วส่งเสียงอืมเรียบ ๆ

เจียงโย่เชียนดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง แล้วถอนหายใจเบา ๆ เขาก็ไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าในใขพวกเขายังเต็มไปด้วยความแสลงใจ อยากจะปรองดองกันในเวลาอันสั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก “เป็นความผิดของแม่ผมเอง ถ้าเลือกได้ ผมก็หวังว่าตัวเองจะเป็นเชื้อพระวงศ์”

พี่น้องกลมเกลียว ครอบครัวสมบูรณ์พูนสุข

เฮ้อ เป็นคำร้องขอที่มากไปเสียแล้ว

“นี่คงเป็นชีวิตสินะ” เจียงโย่เชียนทอดถอนใจ

เจียงโม่หานหลับตาลง ในชั่วขณะนั้นเขาราวกับรู้สึกถึงความจนใจของเจียงโย่เชียน

“พี่ทำไมไม่ดื่มน้ำล่ะ?”

เขาพบว่าเจียงโม่หานบอกว่าหิวน้ำ แต่กลับไม่ดื่ม กลับกันน้ำที่ตัวเขาเองเทไว้ครึ่งแก้วนั้นดื่มจนหมดแล้ว

เจียงโม่หานเงยหน้าขึ้นแล้วดื่มน้ำ ความจริงแล้วก็กระหายเล็กน้อยเหมือนกัน เสร็จแล้วก็ส่งแก้วว่างเปล่าให้เขา “ฉันควรจะกลับได้แล้วล่ะ”

“อื้ม ผมไปส่งนะ” เจียงโย่เชียนยืนขึ้นแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะ ในตอนที่เขาหันตัวกลับมาและกำลังจะเข็นรถเข็น ก็รู้สึกเวียนขึ้นมากะทันหัน