กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 980

เจียงโม่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ส่งเสียงตอบ รอฟังที่เขาจะพูด

ทางฝั่งเจียงโย่เชียนยังไม่ได้เรียบเรียงคำพูด คิดอยู่ว่าพูดยังไงถึงจะสามารถละมุนละไมหน่อย

เจียงโม่หานรอจนใกล้หมดความอดทน ในที่สุดเจียงโย่เชียนก็เอ่ยปาก “เอ่อคือ พี่ ผมอยู่ที่ประเทศไทย”

“นายไปทำอะไรที่นั่น?” เจียงโม่หานตระหนักถึงอะไรได้ในทันที “ใครอนุญาตให้นายไป?”

“ก็ผมอยากช่วยพี่ ผมเห็นพี่สะใภ้แล้ว” ตอนนี้เจียงโย่เชียนนั่งอยู่ที่ใต้ไฟถนนที่หน้าประใหญ่คฤหาสน์มูติชา

เจียงโม่หานจับมือถือ ตื่นเต้นโดยไม่มีเหตุผล เหมือนกำลังรอเขาพูดสภาพการณ์ปัจจุบันของจงเหยียนซีออกมา

“ข้างกายเธอมีผู้ชายคนหนึ่ง เป็นคนไทย ดูแล้วมีฐานะอยู่ วันนี้พวกเขาออกไปด้วยกัน พี่สะใภ้แต่งตัวสวยมาก ผมคิดว่าพวกเขา......”

เขาหยุดไปชั่วครู่ “พวกเขาอาจจะกำลังอยู่ด้วยกัน”

เจียงโม่หานหรี่ตา ข้างกายเธอเป็นกู้เสียนไม่ใช่เหรอ

มีผู้ชายคนไทยเมื่อไหร่กัน

“ถ้าหากพี่ยังอยากพลิกสถานการณ์ ก็รีบหน่อยเถอะ ท่าทีของพี่สะใภ้หนักแน่นมาก ถ้าพี่อยากจีบเธอใหม่อีกครั้ง น่าจะยากอยู่”

เขาเงยศีรษะมองในลานบ้าน ในเวลานี้นอกจากมีแสงไฟ ที่เหลือเขามองอะไรไม่เห็นเลย “พี่สะใภ้ฉันพักอยู่บ้านผู้ชายคนไหน”

จู่ ๆ เจียงโม่หานรู้สึกหน้าอกถูกคนเจาะจนเป็นโพรง เจ็บปวดมาก ๆ

“ผมว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา พี่ต้องระวัง” เจียงโย่เชียนพูดโดยสนใจตัวเอง ลืมว่าเจียงโม่หานในตอนนี้จะรู้สึกอะไร “เขายืนอยู่กับพี่สะใภ้ อันที่จริงก็ดูเหมาะสม......”

คราวนี้เขายังพูดไม่ทันจบ สายก็ถูกตัดไปแล้ว เขาจึงตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิดไป

อยากกดโทรหาไปอธิบาย โทรศัพท์ก็กำลังมีสายอยู่

เจียงโย่เชียนตบไปที่ปากของตัวเองฝ่ามือหนึ่ง ต่อให้มองดูว่าเหมาะสมก็ไม่สามารถพูดได้ จุดยืนของเขายืนอยู่ที่มุมของเจียงโม่หาน

ต่อให้ผู้ชายคนนั้นยอดเยี่ยมเหมือนกับเขาเหมือนกัน เขาก็ทำได้แต่สนับสนุนเจียงโม่หาน

คำพูดนี้ให้เขาพูด เจียงโม่หานย่อมต้องโกรธอย่างแน่นอนอยู่แล้ว?

เจียงโย่เชียนกลัดกลุ้มมาก เขาลุกขึ้นยืนเดินไปด้วยและโทรหาไปด้วย กลางดึกกลางดื่นแล้ว เขาต้องหาโรงแรมนอน

โทรศัพท์สายว่างแล้ว แต่ไม่มีคนรับ

เจียงโย่เชียนคิดอยู่ในใจ นี่คือโกรธแล้ว?

คิดอยู่เขาก็อยากโทรไปหาหนานเฉิง แต่ว่าพิจารณาถึงเวลาตอนนี้จึงเลิกล้มความคิดนี้ เตรียมฟ้าสว่างค่อยติดต่อเขาอีกครั้ง

ในห้อง

จงเหยียนซีนำเครื่องประดับวางให้เรียบร้อย ส่งคืนให้ซงเก้น พรุ่งนี้เธอต้องเตรียมไปแล้ว คืนของให้เขาวันนี้จะดีกว่า ของล้ำค่าขนาดนี้อยู่ในห้องเธอ หากทำหาย หรือว่าพัง คงจะไม่ดี

ซงเก้นยืนอยู่ที่ริมบ่อปลาคนเดียว สายตาจ้องมองปลาที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ ความจริงแล้วไม่ได้โฟกัส

จิตใจและความคิดล่องลอยไปนานแล้ว

จงเหยียนซีเดินมาอยู่ข้างกายเขา เขาก็ไม่รู้

“ดึกขนาดนี้ ยังไม่เตรียมตัวนอนอีกเหรอ?” จงเหยียนซีเดินถึงข้างกายเขา

ซงเก้นถึงได้คืนสติ หันศีรษะไปมองเธอ เธอเปลี่ยนชุดราตรีแล้ว สวมเสื้อชุดลำลองอยู่บ้านเรียบง่าย

จงเหยียนซียื่นกล่องเครื่องประดับให้เขา “กล่องนี้คืนให้คุณ”

ซงเก้นไม่ได้รับในทันที พูดว่า “อันที่จริงฉันจะ......”

“เอ่อคือ......” เธอขัดคำพูดของซงเก้นไปก่อนก้าวหนึ่ง ชี้ไปที่ปลาในบ่อปลาพลางถาม “ตัวนี้คือปลาอะไรเหรอ?”

ซงเก้นไม่ได้ถูกเธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เครื่องประดับชุดนี้คุณย่าส่งต่อให้คุณแม่ของฉัน ก่อนเธอจะเสีย บอกกับฉัน ให้นำไปให้คนที่ฉันชอบ ตอนนี้ฉันอยากนำมันมอบให้เธอ ”

รอยยิ้มบนใบหน้าจงเหยียนซีแข็งทื่อในทันที คำพูดของซงเก้นซื่อตรงมาก และตรงไปตรงมามาก

เธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดีชั่วขณะหนึ่ง