กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 985

" แต่ฉันคิด " จงเหยียนซีพูดขัดเขาขึ้นมา แต่ก็ขอโทษที่ตัวเองพูดแทรกเขาอย่างไม่มีมารยาท " ขอโทษนะ ฉัน....ฉัน.. "

" ไม่ต้องอธิบายหรอก ผมเข้าใจ " ซงเก้นก็ไม่อยากให้เธอต้องมารู้สึกลำบากใจกับตัวเขา ก็เลยพูดไปว่า " ในระหว่างนี้ผมก็ยินดีที่จะเป็นเกาะกำบังให้คุณ "

เมื่อพูดจบแล้วเขาก็ไม่ให้ช่องจงเหยียนซีได้ปฏิเสธ ก็หันตัวเข้าห้องไป ทิ้งให้เธอยืนอยู่ที่เดิม

ขนตาคู่สวยนั้นหลุบลง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเคาะประตู แล้วเธอก็ขึ้นลิฟท์แล้วลงมาชั้นล่าง ริมถนนนอกโรงแรม ภายในรถเสิ่นซินเหยาก็ใช้โอกาสที่เธอกับจวงเจียเหวินอยู่กันสองคน พูดขึ้นมาว่า" ฉันรู้สึกว่าซงเก้นก็เป็นคนดีนะ พ่อก็เคยชมเขามาก่อนด้วย "

เมื่อได้ยินดังนั้นจวงเจียเหวินก็หันขวับมาทันที จากนั้นก็หรี่ตา " คุณหมายความว่ายังไง? "

ทำไมถึงต้องพูดเรื่องพวกนี้?

" ฉันแค่รู้สึกว่าพี่สาวยังอายุน้อยอยู่..... "

จวงเจียเหวินเบิกตากว้าง และหน้าก็เปลี่ยนไปนิ่งสนิท เสิ่นซินเหยารับรู้ได้ว่าเขากำลังจะโกรธ จึงรีบปิดปากทันที แล้วยังหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับกำลังหลบสายตาของเขา

" เหยาเหยา " จวงเจียเหวินเรียกดำน้ำเสียงนิ่งขรึม เค้าทำให้ตัวเองใจเย็นก่อนจะพูดออกมา " ทีหลังอย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ "

เขาดึงเสิ่นซินเหยาเข้ามาในอ้อมกอด แล้วยังโอบไหล่ของเธอไว้แน่น ฝ่ามือของเขาคลอเคลียที่ไหล่ของเธอไปมา ครุ่นคิดอยู่นานจึงจะเปิดปาก " นอกจากตัวผมเองที่รับปากกับตัวเองว่าจะไม่ทำร้ายคุณ แต่ผมคงรับปากไม่ได้ว่าผู้ชายคนอื่นจะทำเหมือนผม พี่สาวของผมเหมือนคนที่เคยถูกใครบางคนทำร้ายมาก่อน จึงไม่เข้าใจถึงนิสัยที่แท้จริงของอีกฝ่าย ผมยอมให้พี่โสดเสียยังดีกว่า อีกหน่อยเธอแก่ไปผมเลี้ยงเองใครจะทำไม? "

เสิ่นซินเหยารู้ว่าเขาเป็นห่วงจงเหยียนซี

" เมื่อกี้เป็นเพราะฉันพลั้งปากไป "

" ไม่หรอก ผมรู้ว่าคุณก็หวังดีกับพี่สาวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? "เขาก้มหน้าลงมา

เสิ่นซินเหยาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา " แน่นอนสิ เธอเป็นพี่สาวของคุณนะ แล้วก็เป็นพี่สาวของฉันเช่นกัน ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุข คุณคิดถูกแล้วล่ะ ใช่ว่าพ่อทำความรู้จักคนคนนึงลึกๆ แล้ว จะยืนยันได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนดีจริงๆ ฉันเห็นด้วยกับที่คุณพูดนะ "

มือของจวงเจียเหวินโอบไปที่คอของเธอ แล้วอ้อมมาหยิกที่แก้ม " ทำไมเหยาเหยาถึงพูดง่ายขนาดนี้นะ? "

" เจ็บนะ " เสิ่นซินเหยาอ้อนเขาขณะที่อยู่ในอ้อมกอด แต่ก็ผลักเขาออกด้วยท่าทีที่น่ารักน่าเอ็นดู จวงเจียเหวินขยับตัวเข้ามา พลางเอาริมฝีปากปนบลงไปบนแก้มที่เขาพึ่งจะหยิก แล้วถามเสียงต่ำ " ยังเจ็บอยู่ไหม? "

เสิ่นซินเหยาหดตัวลงพลางบ่น " นี่มันข้างนอกนะ "

" ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย "

ทั้งสองจู๋จี๋กัน จนไม่ได้สังเกตว่าจงเหยียนซีกำลังเดินเข้ามา

รถติดฟิล์มกระจกสีดำ ข้างนอกจึงไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในรถ จงเหยียนซีไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังนัวเนียกันอยู่ เมื่อเปิดประตูจึงเห็นว่าทั้งสองกำลังกอดกัน เธอจึงรีบปิดประตูรถ แล้วหันหลังออกไป " พวกเธอต่อเลย ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น "

แก้มของเสิ่นซินเหยาร้อนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งเขินทั้งอึดอัดใจ ก่อนที่จะใช้แรงจวงเจียเหวิน แล้วพูดเสียงเข้ม " เพราะคุณหมดเลย "

จวงเจียเหวินยิ้ม " ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ไม่ล้อคุณหรอก "

เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เสิ่นซินเหยาก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจ เธอขมวดคิ้วแล้วพูดว่า " ฉันเกลียดคุณ "

" เกลียดแล้วยังมาแต่งงานกับผมน่ะเหรอ? " พูดจบเขาก็ตะโกนออกไปนอกหน้าต่าง " ขึ้นรถเถอะ ดึกแล้ว รบควรกลับไปได้แล้ว "

เสิ่นซินเหยาโกรธจนถลึงตามองเขา

ขณะที่มือทั้งสองของเธอกำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

หนึ่งปีมาแล้วทุกคนต่างตามใจเธอ คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ ท่าทีที่เป็นห่วงเธอเก็บไว้แค่ข้างหลัง ไม่กล้าเผยออกมาให้เธอเห็นต่อหน้า มันทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

ความเอาแต่ใจในตอนนั้น ทำให้เธอรับผลกรรมอย่างสาสม

ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจที่ตัวเองเป็นเช่นนั้น

ทำให้พ่อแม่ต้องมาโศกเศร้าเพราะตัวเอง ทำให้คนที่ห่วงใยเธอต้องกังวลใจ

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะตอนนั้นเธอเอาแต่ยึดมั่นในความคิดของตัวเอง

ตั้งแต่เด็กเธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของพ่อ ที่ได้รับความรักและความเอ็นดูมากที่สุด เพียงแค่เธออยากได้อะไร พ่อก็จะหาให้เธอเสมอ ซึ่งแม้แต่การแต่งงานเธอก็หัวแข็งจนประนีประนอมสำเร็จ

พอมาคิดดูดีๆ แล้ว เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเธอทำมันขึ้นมาเอง

พอถึงตอนนี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา เธอก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอ

ภายในรถเงียบสนิท บรรยากาศผ่อนคลายในรถเมื่อกี้ได้อัตรธานหายไป

จงเหยียนซีถามขึ้นมาว่า " พ่อแม่อยู่หรือเปล่า? "

" อื้ม ตอนกลางวันไปเยี่ยมคุณยายกับคุณตา สีหน้าแม่ดูไม่ค่อยดีนะ อาจจะเป็นเพราะว่าอาการป่วยของคุณตาด้วย "