กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 987

ความมืดครึ้มภายในห้อง ภาพด้านหลังประตูนั้นดูมืดมิด ต้องใช้แสงไฟจากห้องรับแขกที่สาดเข้ามาในห้องจึงทำให้เธอเห็นเงาดำของใครบางคน

มือที่จับลูกบิดประตูนั้นเกร็งไปหมด เดิมที่คิดว่าตัวเองจะสามารถทำตัวแข็งแกร่งได้ไม่สะทกสะท้าน แต่พอเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพ่อแม่จริงๆแล้ว อารมณ์ที่กดเอาไว้ก็พรั่งพรูออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่จะเปิดปากพูดขึ้น " พ่อ "

จงจิ่งห้าวไม่ได้อยากจะโทษอะไรเธอเลย ผ่านเรื่องราวมามากมายเธอก็คงจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และได้เติบโตขึ้นแล้ว

" พ่อ หนูผิดไปแล้ว " จงเหยียนซีโผตัวเขาไปกอดเขา จริงๆ แล้วเธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่ แต่อารมณ์ที่มีไม่เป็นใจเลย

เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ตลอดหนึ่งปีภาพความเจ็บปวดนั้นได้ย้อนเข้ามาวนอยู่ในหัวเธอซ้ำๆ ราวกับภาพยนตร์ฉากใดฉากหนึ่ง มันช่างชัดเจนและลึกซึ้ง

จงจิ่งห้าวลูบไปที่หลังของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "

ชีวิตนี้สิ่งที่เขาคาดการณ์ผิดที่สุดก็คือเจียงโม่หาน เขามั่นใจว่าการที่ลูกของเขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมันอาจจะทำให้เจียงโม่หานรักลูกเขาบ้าง แต่กลับเกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่นี้ขึ้นได้

" ไม่ใช่ ทางเดินหนูเป็นคนเลือกเอง " จงเหยียนซีเช็ดน้ำตา

เธอไม่สามารถโทษเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น เธอยอมรับว่าตัวเองผิด และยอมรับผลที่ตามมาทั้งหมด แล้วเธอจะไม่ยอมให้พ่อแม่ต้องโทษตัวเองเด็ดขาด

จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่ปรายตาของเธอ ในใจก็รู้สึกปีติยินดีที่ลูกยังปลอดภัย

หลินซินเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียงหันหน้าออกไปยังหน้าต่างและหันหลังให้กับประตู เธอยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนเลยด้วยซ้ำ จงจิ่งห้าวก็เช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่นอน เพราะกำลังรอเธออยู่

จริงๆ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูแล้วไม่ได้เปิดทันที เป็นเพราะพวกเขาโทษตัวเองที่ไม่ปกป้องลูกของตัวเองให้ดี จึงไม่กล้าที่จะเจอหน้าลูก และกลัวว่าเมื่อเจอหน้าแล้วจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

หลินซินเหยียนนั่งข้างเตียงเงียบๆ เป็นเงามืด ถึงแม้จะไม่ชัดเจน แต่ก็พอจะเห็นรางๆ ได้ว่า ไหล่ของเธอนั้นสั่นเครือ

ลูกสาวของเธอได้รับความทุกข์ระทมอันใหญ่หลวง มันยิ่งทำให้เธอปวดใจ

แต่ก็ไม่อยากให้ลูกสาวรู้ว่าอารมณ์ตอนนี้ของเธอเป็นเช่นไร

จงเหยียนซีโผเข้าไปกอดเธอและอยากจะพูดขอโทษ แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เพราะครั้งนี้ไม่ว่าจะพูดยังไงมันก็คือการสารภาพผิด

สิ่งเดียวที่จะสามารถระบายความกลัดกลุ้มในจิตใจระหว่างกันได้ก็คือการโอบกอด ให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน และร้องไห้ไปด้วยกันในครั้งนี้

ชั้นบน

เสิ่นซินเหยานอนไม่หลับ เกรงว่าคืนนี้คงไม่มีใครหลับลง เธอจึงลุกขึ้นและผลักประตูเข้าไปยังห้องนอนของจวงเจียเหวิน

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ แต่ผ้าม่านไม่ได้ถูกลากปิด แสงไฟนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง ทำให้ไม่รู้สึกว่าห้องมันมืดเกินไป

เธอกอดหมอนเอาไว้และยืนอยู่หน้าประตู " ฉันนอนไม่หลับ "

จวงเจียเหวินยังไม่นอน เมื่อประตูมีเสียงกระทบเขาก็พอจะรู้แล้ว จึงมองผ่านแสงไฟไปยังเธอ " นอนไม่หลับก็นับแกะสิ "

" นับแกะแล้วก็ยังนอนไม่หลับนี่ " เสิ่นซินเหยาทำเสียงออดอ้อน

จวงเจียเหวินขยับตัวเข้าไปข้างใน และเว้นที่ว่างบนเตียงไว้ให้กับเสิ่นซินเหยา " มานี่สิเดี๋ยว ผมกล่อมคุณนอนเอง "

เสิ่นซินเหยากอดหมอนแล้ววิ่งเข้ามา จากนั้นก็เลือกผ้าห่มแล้วเข้าไปนอนกกกับเขา หมอนที่ถือมาก็ไม่ใช้แล้ว จึงโยนไปไว้ปลายเตียง และใช้แขนของจวงเจียเหวินหนุนแทน

" ฉันเชื่อคุณได้อยู่แล้วล่ะ "เสิ่นซินเหยาเอียงตัวเข้าหาเขา " คุณว่าตอนพี่สาวเจอพ่อกับแม่จะร้องไห้ไหม? "

" ไม่รู้สิ " จวงเจียเหวินตบเธอเบาๆ " นี่ก็ดึกมากแล้ว นอนเถอะ "

" วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร รู้สึกไม่ง่วงเลย " เสิ่นซินเหยามองมาที่เขา " คุณหลับลงเหรอ? "

จวงเจียเหวิน " นอนไม่หลับหรอก "

" แล้วคุณยังจะให้ฉันนอนเนี่ยนะ " เสิ่นซินเหยาบ่น

จวงเจียเหวินขำ จากนั้นก็ยื่นมือไปลูบหัวเธอ " ตอนเช้าคุณออกจากห้องผมไป ไม่กลัวผู้ใหญ่เห็นเหรอ? "

เสิ่นซินเหยาถูกพ่อแม่สอนมาว่าให้รักตัวเอง แล้วเธอมาที่อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่เสมอ เธอจึงไม่ยอมทำตัวหรือประพฤติตนให้ออกมาดูไม่งามเป็นอันขาด

แล้วเธอก็ยังเป็นหญิงสาวที่กตัญญูและโอบอ้อมอารีอีกต่างหาก

เสิ่นซินเหยาจึงลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง " ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณหลับหรือยัง แล้วตอนนี้ฉันจะกลับห้องแล้ว "

จริงๆ แล้วเธอแค่อยากจะอยู่ใกล้ๆ จวงเจียเหวินเท่านั้น เพราะดูเหมือนคืนนี้เขาจะมีเรื่องในใจ อีกอย่างเรื่องที่เกิดก็เป็นพี่สาวแท้ๆ ของเขา ทุกวันนี้กลับมาบ้านอย่างปลอดภัยก็นับว่าเป็นโชคดี

ในช่วงเวลาแบบนี้ เธอแค่อยากจะอยู่ข้างกายเขาเท่านั้น

เธอกอดหมอนของตัวเองเตรียมที่จะไป แต่ปรากฏว่าถูกจวงเจียเหวินดึงชายเสื้อเอาไว้ " อย่าไป "