กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 996

" ผมไม่ได้ไปเจอเขา แต่ผมแค่ส่งคนตามไปปกป้องเหยียนซีเงียบๆ ก็เลยรู้ว่าก่อนหน้านั้นเขาอยู่ที่ไทยไม่ได้อยู่ที่ เมืองB "

จงจิ่งห้าวปิดบังเรื่องที่เจียงโม่หานมาที่ เมืองC

" แล้วเขาไปทำอะไรถึงที่ไทย " หลินซินเหยียนถามเสียงเย็น " ไม่กลัวว่าจะเจอฉันเหรอ? "

" ถึงเจอคุณ แล้วคุณจะทำยังไงกับเขา? ก่อนหน้านี้ผมก็อยากจะซัดมันเข้าไปสักหมัด คุณยังไม่ให้ทำเลย "

หลินซินเหยียนไม่ได้เสริมต่อ " ล้างมือล้างเท้าเข้านอนได้แล้ว "

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เกลียดเจียงโม่หาน ปล่อยเขาสักหมัดมันก็ไม่ได้คลายความเกลียดที่เธอมีต่อเขา เธอแค่เข้าใจว่า คนแบบนี้อยู่ให้ไกลจะดีที่สุด จนแก่ตายแล้วไม่ต้องเจอหน้ากันอีกก็ยิ่งดี

เธอจึงไปรองน้ำ จงจิ่งห้าวคว้าเอวเธอแล้วให้เธอนั่งลงบนเตียง

หลินซินเหยียนคิดแล้วก็พูดขึ้นมา " คุณคิดว่าลูกสาวของเราปล่อยวางได้แล้วจริงๆ หรือเปล่า? เพราะก่อนหน้านี้ แกชอบเจียงโม่หานมากจริงๆ คุณยังจำที่ลูกทะเลาะกับเราตอนนั้นได้ไหม? "

" ยังไงก็ปล่อยวางให้ได้ "จงจิ่งห้าวไม่อยากให้เธอคิดมาก " หลังจากนี้จะไม่เกิดเรื่องที่เป็นอันตรายแบบนี้ขึ้นอีก คุณวางใจเถอะ "

" ลูกชายลูกสาวต่างเป็นสมบัติของพ่อแม่ ไม่ว่าจะตอนไหนเราต่างร้อนใจแทนพวกเขาทุกเรื่อง ไม่มีทางที่จะไม่สนใจได้เลย " พูดไปมันเธอจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ไม่ล้างเท้าแต่ก็นอนลงไปทันที

จงจิ่งห้าวที่จะไปรองน้ำ เขายืนอยู่ปลายเตียงแล้วชะงัก จากนั้นก็มองมาที่เธอ เหมือนพอจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอีกแล้ว เขาจึงหลุบสายตาลง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วยังทำตัวเข้าไปรองน้ำในห้องน้ำ

จากนั้นเขาก็ยกกะละมังที่ใส่น้ำอุ่นมาวางข้างเตียง " ล้างแล้วค่อยนอน "

หลินซินเหยียนได้ยินแต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วก็ทำขยับตัวแสร้งว่าหลับ

จงจิ่งห้าวเลิกผ้าห่มออกแล้วดึงเท้าของเธอออกมา

จงจิ่งห้าวกระเถิบตัวขึ้นมา และใช้นิ้วเขี่ยไปที่หน้าของเธอ เพื่อให้มองเขา " อายุเท่านี้แล้ว คุณไม่กลัวเด็กๆจะล้อเอาเหรอ? "

" ฉันแก่แล้วหรือไง? " หลินซินเหยียนเบิกตาถามเขา

จงจิ่งห้าวยิ้ม " ไม่แก่ ในสายตาของผมคุณยังอายุ18ตลอดไป "

หลินซินเหยียนทั้งโมโหทั้งขำ จากนั้นก็ผลักเขา" ลุกไปเลย ทำอย่างกับตัวเองยังหนุ่มอย่างงั้นแหละ "

" คุณยังไม่แก่ แล้วผมจะแก่ได้ยังไงล่ะ " จงจิ่งห้าวลุกขึ้น แล้วเอาเท้าของเธอจุ่มลงไปในกะละมัง

ตอนนี้บนชั้นสอง เสิ่นซินเหยานั่งอยู่หน้าจอคอม คอยดูบทสนทนาที่ขึ้นมาทีละอันทีละอันบนจอ เธออุ้มตูตูไปด้วย อ่านไปก็ยิ้มไป

ตูตูคือแมวลายตัวน้อยที่เธอเลี้ยง มันไม่ใช่แมวที่เป็นพันธุ์พิเศษอะไร ก็แค่แมวจรจัดที่เธอเก็บกลับบ้านมาด้วยเท่านั้น

จวงเจียเหวินเข้ามาในห้องก็เห็นเธอนั่งหัวเราะคิกคักอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เลยถามขึ้นมาว่า " คุณดูอะไรอยู่น่ะ? "

" ดูคนอื่นคุยกันน่ะสิ " เสิ่นซินเหยาหันหน้ามา แล้วโบกไม้โบกมือไปทางเขา " คุณมานี่เร็ว "

จวงเจียเหวินเดินเข้าไป

" คุณดูบทสนทนานี้ " เสิ่นซินเหยาบอกให้เขามองไปที่จอคอมพิวเตอร์

จวงเจียเหวินเหลือบไปดูไม่กี่ประโยค เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย " คุณกำลังดูคนอื่นคุยกันเนี่ยนะ? "