กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 998

ถึงแม้ว่าตอนนั้นเธอจะไม่ได้เห็นหน้าชัด แต่พอเห็นเงาจะข้างหลังหรือรูปร่างแล้ว ดูยังไงก็คือเจียงโม่หาน

จวงเจียเหวินขมวดคิ้ว " คุณแน่ใจเหรอ? "

เสิ่นซินเหยาส่ายหัว " มองไม่เห็นหน้า ฉันก็ไม่ได้แน่ใจขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นเขาจริง คุณคิดว่าเขามาทำอะไรที่ เมืองC? "

" เขายังจะกล้ามาอีกเหรอ " สีหน้าจวงเจียเหวินเปลี่ยนเป็นดุดันทันที เสิ่นซินเหยาก็รีบจับมือของเขาไว้ กลัวว่าเขาจะทำอะไรโดยไม่คิด " แม่พูดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้พวกเราไปเกี่ยวพันกับเขาอีก? คุณอย่าหุนหันพลันแล่นไปหาเขาเลย ถ้าแม่รู้ล่ะก็ จะโกรธหรือเปล่าก็ไม่รู้ ที่จริงปล่อยให้เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว "

ตอนแรกคนที่ทำให้จงเหยียนซีเกือบตายก็ไม่ใช่เจียงโม่หานสักหน่อย ดังนั้นเขาก็ไม่ถึงก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตหรอก แต่จริงๆ มันเป็นเพราะเขาที่เป็นสาเหตุให้ต้องหย่าร้างกับจงเหยียนซี มันไม่ได้เกี่ยวกับเขาโดยตรง แต่เขาเป็นตัวกลางของเรื่องนี้

ตอนนี้ไม่เกี่ยวข้องกันเห็นจะดีที่สุด การที่ต้องพบเจอเขาอาจจะทำให้คนอื่นนึกถึงเรื่องแย่ๆ ที่ผ่านไปแล้ว

ทำให้เขากลายเป็นคนแปลกหน้า นี่คือสิ่งที่ดีที่สุด

เธอรู้สึกแบบนั้น

จวงเจียเหวินพูด" ผมรู้ "

เขาตีเสิ่นซินเหยาเบาๆ " คุณรีบนอนเถอะ ผมจะกลับห้องแล้ว "

พูดแล้วเขาก็ลุกขึ้น เสิ่นซินเหยารั้งเขาเอาไว้ แล้วเงยหน้ามอง " จะทำอะไรก็แอบให้ดีๆ อย่าให้คนอื่นรู้ "

จวงเจียเหวินถลึงตามอง จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า " คุณรู้ได้ไงว่าผมจะทำอะไร? "

" แน่นอนว่าฉันต้องรู้อยู่แล้ว ในมือของคุณมีเส้นสายที่คุณปู่ช่าวทิ้งเอาไว้มากมาย ฉันคิดว่าคุณต้องให้คนไปสั่งสอนเจียงโม่หานหนักๆ แน่ แต่คุณคงไม่ออกหน้าไป และคงทำผิดกฎที่แม่ตั้งไว้ คุณคิดว่าฉันพูดถูกไหมล่ะ? "

" ทำไมคุณถึงได้รู้จักผมขนาดนี้? " จวงเจียเหวินในใจก็คิดแบบนั้น

" แน่นอน ถ้าไม่รู้จักคุณดี ฉันจะกล้าแต่งงานกับคุณได้ยังไง? อีกอย่าง...... "

เธอคุกเข่าลงบนโซฟา จากนั้นก็เอาแขนสองข้างคล้องคอของจวงเจียเหวินไว้ " ฉันเห็นด้วยที่คุณทำแบบนี้ อีกนิดเดียวเขาก็จะฆ่าพี่ไปแล้ว คุณปล่อยเขาทีเดียวมันยังเบาไป เรื่องนี้ฉันจะช่วยคุณเก็บเป็นความลับเอง "

จวงเจียเหวินรู้สึกเบาใจ เขาโอบรอบเอวเธอแล้วอุ้มขึ้นมา ทำให้เสื้อนอนของเธอปลิ้นขึ้นครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นเอวขาวบาง จวงเจียเหวินอุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง จากนั้นก็ดึงเสื้อที่ปลิ้นลง แล้วห่มผ้าให้เธอ " รีบนอนเถอะ รอข่าวดีจากผมนะ "

เสิ่นซินเหยาพยักหน้า

ท่าทีที่ดูเร่งรีบของจวงเจียเหวินดูเฉื่อยชาลง แววตานิ่งสนิท เขาอยากแต่งงานกับเธอให้เรียบร้อยเร็วๆ เพราะเขาอยากจะกอดเธอแล้วนอนไปด้วยกัน แต่ตอนนี้จะทำไม่ได้ เขาจึงออกไปจากห้อง เมื่อกลับถึงห้องตัวเองแล้วก็ควักโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรออกไปที่สายๆ หนึ่ง เขาให้คนสืบหาตามโรงแรม เขาต้องแน่ใจก่อนว่า เจียงโม่หานอยู่เมืองCหรือไม่

ขณะที่กินมื้อเช้า จงจิ่งห้าวบอกว่าจะไปเมืองB

" มีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่า? " ซูจ้านถาม

" พอดีว่าจะกลับไปเยี่ยมเสี่ยวจี้น่ะ "หลินซินเหยียนตอบไป

ทุกคนต่างรู้ถึงความสัมพันธ์ของเหวินเสี่ยวจี้กับหลินซินเหยียนเป็นอย่างดี

ซูจ้านจึงไม่ได้ถามอะไรอีก

" ถ้างั้นเดี๋ยวผมจองตัวเครื่องบินให้นะครับ " จวงเจียเหวินพูดแล้วก็เตรียมจะไปหยิบโทรศัพท์ หลินซินเหยียนก็รั้งไว้ก่อน " พ่อแกจองเรียบร้อยแล้วล่ะ "

จวงเจียเหวินกลับไปนั่งที่เดิม " ถ้าพ่อแม่บอกเร็วกว่านี้ ผมคงจัดการให้เรียบร้อยแล้ว "

หลินซินเหยียนเทนมให้ลูกชายหนึ่งแก้ว ในใจก็รู้สึกผิดและรู้สึกว่าที่ผ่านมาตนลำเอียงต่อลูกชาย

จวงเจียเหวินคือลูกที่ต้องไกลจากเธอตั้งแต่ยังเล็ก เธอมักจะรู้สึกว่าตัวเองไร้ซึ่งความรับผิดชอบต่อลูก

" ลูกงานยุ่งขนาดนั้น เรื่องเล็กๆ พวกนี้พ่อกับแม่ทำเองได้จ้ะ " แล้วเธอก็เบนสายตาไปที่เสิ่นซินเหยาแล้วถามขึ้นมาว่า " มีอะไรที่อยากได้ไหม? เผื่อแม่จะได้ซื้อกลับมาให้ "

เสิ่นซินเหยาส่ายหน้า " ไม่มีเหรอค่ะ หนูไม่ขาดอะไรเลย "

จงเหยียนซีนี่เงียบไม่พูดอะไรออกมาเลย เมื่อพูดถึง เมืองBแล้ว ก็มักจะนึกถึงเรื่องที่ทุกข์ใจในอดีต

หลังจากกินข้าวไม่นานจวงเจียเหวินก็ไปส่งพวกเขาที่สนามบิน

เที่ยวบินรอบนี้คือตอนเก้าโมง

เมื่อวานเขาลงจากเครื่องแล้วเหวินเสี่ยวจี้ก็มารับถึงที่

ว่าเขาไม่ได้วางแผนว่าจะมานานเท่าไหร่ ไม่มีสัมภาระอะไร แค่ถือกระเป๋าสะพายธรรมดาๆ 1ลูกเท่านั้น ข้างในก็มีแค่เสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยนนิดหน่อย

เหวินเสี่ยวจี้รับกระเป๋าไป ยิ้มแล้วก็พูดต่อ " พอรู้ว่าพวกคุณจะมา เมื่อวานก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน รถอยู่ข้างนอกน่ะ "

จากนั้นเขาก็เดินนำหน้าไป

หลินซินเหยียนมองไปรอบๆ ให้ความรู้สึกที่ไม่ได้พบเจอที่นี่มานาน เธอก็มีช่วงหนึ่งที่ไม่ได้กลับมาที่นี่

ด้านนอกมีรถจี๊ปที่ทหารใช้คันหนึ่งจอดอยู่ ในนั้นก็มีคนขับรถ

ตอนนี้ลำดับขั้นของเหวินเสี่ยวจี้ก็ไม่ใช่ธรรมดา

สำหรับหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าวแล้ว ก็นับว่าเหมือนได้รับความสำคัญและเคารพเป็นอย่างมาก จึงมารับด้วยตัวเอง

เมื่อขึ้นรถแล้ว พวกเขาก็กลับไปยังบ้านตระกูลเหวิน เมื่อกินข้าวเสร็จสรรพ ทั้งสามก็ไปห้องหนังสือเพื่อพูดคุยกัน

" เสี่ยวจี้ ที่พวกเรากลับมาครั้งนี้เพราะมีเรื่องสำคัญจะถามค่ะ " หลินซินเหยียนเปิดปากพูด " ลุงบอกมาตลอดว่าเหยียนเฉินกำลังปฏิบัติหน้าที่พิเศษ ลักษณะงานของแกฉันก็เข้าใจดี แต่สี่เดือนนี้ไม่ได้ยินข่าวคราวแกเลย ฉันเลยอยากจะถามลุงว่า หน้าที่พิเศษนี้ยังปฏิบัติการไม่เสร็จอีกเหรอคะ? "

เมื่อเหวินเสี่ยวจี้ได้ยินว่าถามถึงจงเหยียนเฉินสีหน้าก็ดูไม่ค่อยปกติ แต่ไม่นานก็ยิ้มออกมา " ยังไม่เสร็จเลย เกรงว่าน่าจะครึ่งปีน่ะ "พูดแล้วเขาก็หันตัวไปเทน้ำ ไม่กล้าสบตาหลินซินเหยียนตรงๆ

จงจิ่งห้าวที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อหน้าหลินซินเหยียน

" ตอนแรกแกก็เดินตามเส้นทางที่ลุงวางเอาไว้ให้ แน่นอนว่าตอนนี้กลายเป็นสิ่งที่แกชอบแล้ว เพราะเราก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร แต่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดแล้ว "

เธอรู้สึกเป็นทุกข์ แต่ก็ยุ่งมากเช่นกัน ตั้งแต่จงเหยียนเฉินเข้ากองทัพไป เธอก็เจอลูกแทบนับครั้งได้

" ดื่มน้ำก่อนเถอะ ไม่เป็นไรหรอก หน้าที่พิเศษหน่า ก็เบื้องบนเป็นคนสั่งลงมา แล้วคนก็มีน้อยด้วย เพื่อความปลอดภัยของแกก็เลยไม่ค่อยได้รู้ข่าวคราวอะไรมาก ถ้าแกปฏิบัติหน้าที่เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง ถ้าแกรู้ว่าเจียเหวินแต่งงาน แกต้องกลับมาแน่นอน ตอนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะว่าปฏิบัติงานอยู่ ฉันเองก็ติดต่อแกไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ? "

หลินซินเหยียนหยิบแก้วน้ำที่เขาส่งมาให้ แล้วกำไว้ในมือ จากนั้นก็มองหน้าเหวินเสี่ยวจี้ " อื้ม ถ้าคุณลุงได้ข่าวอะไร ต้องบอกฉันตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะคะ ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแกอยู่อย่างนี้ "

" ฉันรู้แล้ว " เหวินเสี่ยวจี้ยิ้มเกร็งๆ