เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 785

บทที่784 คนที่อยู่ก้นลึกภายในใจของฉัน

ชอบยู่ฉือเซินจริงๆใช่ไหม?

หานมู่จื่อไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไร ระหว่างเธอและเย่โม่เซิน...มันไม่ควรจะเป็นเพียงคำถามว่าชอบหรือไม่ชอบ

ถ้าหากว่าจะลงลึกถึงคำถามนี้แล้วนั้น ก็คง...

หานมู่จื่อยิ้มเบาๆ “ไม่ใช่ว่าชอบ”

เฉียวจื้อเบิกตากว้าง “ไม่ชอบหรือ?”

บ้าอะไรกัน หรือว่าเขาจะหูเพี้ยนหรือยังไง??

“เขาคือคนที่อยู่ก้นลึกภายในใจของฉันเลยล่ะ”

ในขณะที่เฉียวจื้อกำลังคิดว่าตัวเองนั้นคิดผิดไปอย่างมาก ประโยคถัดมาของหานมู่จื่อทำให้เขาอดที่จะเบิกตากว้างไม่ได้เลย

“อะ อะไรนะ...คนที่อยู่ก้นลึกภายในใจ? คุณ คุณมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อยู่ฉือเซินงั้นหรือ?”

ไม่ นี่ไม่ใช่

เฉียวจื้อหรี่สายตามองไปยังหานมู่จื่อที่อยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขา แต่เมื่อเธอพูดแบบนี้น้ำเสียงของเธอนั้นดูโล่งและหนักแน่น แววตาของเธอดูเหมือนจ้องมองเขาแต่กลับไม่มีเขาอยู่ในสายตาของเธอ เห็นได้เลยว่าตอนนี้จิตใจของเธอนั้นได้ล่องลอยไปไกลแล้ว

สำหรับสถานที่ที่ห่างไกลนั้น เฉียวจื้อเขาเดาว่าตัวเขาเองสามารถเดาได้ว่ามันคือที่ไหน

“แฮ่มแฮ่ม” เฉียวจื้อกระแอมสองครั้งเรียกสติของหานมู่จื่อกลับมา “งั้นพี่สะใภ้ คุณ...เคยรู้จักยู่ฉือเซินมาก่อนใช่ไหม?”

คำพูดเหล่านี้ทำให้หานมู่จื่อกลับมามีสติสัมปชัญญะ แต่คิดได้ว่าคำพูดเมื่อกี้อาจทำให้เฉียวจื้อนั้นพบเบาะแสอะไรบางอย่าง?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็กลับมายิ้มอีกครั้งเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายค้นพบอดีตของเธอ เธอจึงแก้ไขสถานการณ์ต่อเฉียวจื้อ

“อะไรกัน? ต้องรู้จักกันนานหรือถึงจะได้เข้ามาอยู่ภายในจิตใจ? ฉันอาจจะตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ เป็นความรักที่มีกันมาแต่ชาติปางก่อนไม่ได้หรือไง?”

เฉียวจื้อ “…..”

ผู้หญิงสมัยนี้เขาเป็นกันอย่างนี้หรือ?

เฉียวจื้ออดไม่ได้ที่อยากจะสำลักออกมา “ทำไมไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิบัติกับฉันแบบนี้？” หลังจากที่เขาพูดแบบนั้นเขาก็เอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเขา "เป็นเพราะฉันยังหล่อไม่พองั้นเหรอ?"

หานมู่จือถอนหายใจด้วยความโล่งใจเมื่อมองไปที่อีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะไม่เคลือบแคลงอะไร เธอแก้ไขสถานการณ์ได้ใช่ไหม?

โชคดีที่เฉียวจื้อนั้นดูเหมือนไม่ได้คิดมากอะไร

ถ้าหากว่าฉลาดกว่านี้หน่อยก็คงจะเคลือบแคลงและสงสัยเธอ

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วหานมู่จื่อก็กล่าวอย่างอ่อนโยน “เรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่กับโชคชะตาด้วย อีกอย่าง หากว่ามีผู้หญิงมาตกหลุมรักคุณแบบนี้ขึ้นมา คุณจะไม่รู้สึกว่ามันน่ารำคาญหรอกเหรอ?”

เมื่อหานมู่จื่อพูดแบบนี้เฉียวจื้อก็พยักหน้าเห็นด้วย “ที่พูดก็จริง หากว่ามีผู้หญิงมาทำแบบนี้กับฉัน ฉันเองก็คงรับไม่ได้ เพราะฉันเป็นคนที่ใฝ่หาอิสระและความงาม ถ้าไม่ใช่ว่าเธอชอบยู่ฉือเซินอยู่หรอกนะ ไม่งั้นฉันรุกเธอแน่”

หานมู่จื่อ “……..”

เฉียวจื้อเห็นว่าเธอพูดไม่ออกจึงรีบกลบเกลื่อน “แน่นอน รุกที่ฉันพูดถึงไม่ใช่รุกแบบนั้นหรอก แล้วก็พี่สะใภ้ คุณชอบยู่ฉือเซินแล้ว ฉันจะไม่ลงมือจัดการคุณหรอก สบายใจได้”

“……..”

ทั้งสองนั่งอยู่ในร้านกาแฟสักพักหนึ่งและเฉียวจื้อก็กล่าวว่าเขาหิวและบอกว่าจะเลี้ยงอาหารเที่ยงหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อครุ่นคิด เขามาตั้งไกลเพื่อที่จะพูดเรื่องราวเหล่านี้กับเธอและไม่ได้คิดร้ายอะไรเธอจึงกล่าว “ช่างเถอะ ฉันเลี้ยงคุณแล้วกัน”

“จริงเหรอ? งั้นฉันจะเลือกร้านสุดหรู คุณจะหมดตัวเลยหรือเปล่า?”

หานมู่จื่อไม่มีอะไรจะพูด

“สบายใจเถอะ ฉันไม่ได้ล้มละลายง่ายๆแบบนั้น”

บางทีเฉียวจื้อเขาอาจคิดว่าเธอเป็นเพียงพนักงานตัวน้อย ไม่มีเงินเดือนมากมายขนาดนั้นดังนั้นจึงกลัวเธอหมดตัว

แน่นอนว่าหลังจากที่เธอคิดแล้วเฉียวจื้อก็พูดพึมพำ “จะไม่หมดตัวจริงๆหรือ? คุณเพิ่งเข้ามาฝึกงานไม่ใช่เหรอ? เงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไรนี่ อาหารของฉันในหนึ่งมื้อจะเกินเงินเดือนครึ่งเดือนของคุณหรือไม่? ”