ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 12

ลูน่าไม่แยแส เธอเดินผ่านออร่าและตรงไปยังป้ายรถเมล์ “เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

“ไม่มีอะไรให้ต้องคุยหรือเธอแค่กลัวที่จะคุยกับฉัน?” ออร่าเปิดประตูลงมาจากรถและคว้าข้อมือของลูน่า “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่นะ!

“เธอน่าจะอายุน้อยกว่าฉันนะ เธอยังไม่เคยมีลูกและเธอก็ยังเด็กอยู่ ฉันเดาถูกใช่ไหม? ผู้หญิงที่ไม่เคยให้กำเนิดเอง แต่กลับใฝ่ฝันที่จะเป็นคนรับใช้ของเด็กอายุ 6 ขวบเพียงเพื่อเงินเดือนไม่กี่บาทต่อเดือนอย่างนั้นเหรอ?”

ลูน่าสะบัดมือของเธอออก “ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกฉันมาสิว่าคุณคิดว่าฉันทำไปเพื่ออะไร?”

ออร่าหรี่ตาลง

เมื่อวานนี้ สถานการณ์วุ่นวายจนเธอไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนั้น แต่เมื่อเธอได้อยู่ใกล้กับหล่อนในตอนนี้ เธอก็พบว่าใบหน้าของหล่อนไร้ที่ติราวกับว่ามันถูกแกะสลักโดยศิลปิน

“เธอก็สวยอยู่หรอกนะ แต่เธอควรรู้เอาไว้ว่าโจชัวเป็นคู่หมั้นของฉัน ฉันขอเตือนเธอว่าอย่ามองเขาอย่างไร้ยางอายจะดีกว่า!”

ลูน่ายิ้ม

ออร่าได้พิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่าโจชัวเป็นสามีของเธอในตอนที่มีอะไรกับเขาบ้างหรือเปล่า?

พอเปลี่ยนบทกัน ออร่ายังกล้าเตือนเธอว่าอย่าทำตัวไร้ยางอายอีกเหรอ?

หากเรื่องพวกนี้คือการไร้ยางอาย เกียรติยศและศักดิ์ศรีของออร่าก็คงหมดไปนานแล้ว!

เมื่อคิดเช่นนั้น ลูน่าจึงมองเข้าไปในดวงตาของออร่าอย่างเย็นชา “แล้วถ้าฉันยืนกรานล่ะ? คุณจะทำอะไรฉันได้?”

เธอเงยหน้าขึ้นและมองดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้าบนท้องฟ้า “คุณจะฆ่าฉันตอนกลางวันแสก ๆ เลยหรือเปล่า?”

“ไม่มีทาง” ออร่าเย้ยหยันในขณะที่เธอเปิดเผยเครื่องบันทึกเสียงจากกระเป๋าของเธอ “เธอไม่ใช่คนเดียวที่มีเครื่องบันทึกเสียงนะ”

สายตาของลูน่าหรี่ลง เธอเรียนรู้ได้เร็วดีนะ

“ฉันจะไปเปิดไฟล์บันทึกนี้ให้โจชัวฟังตอนนี้ เธอรอถูกไล่ออกได้เลย!”

ด้วยเหตุนี้ ออร่าจึงกลับไปที่รถด้วยสีหน้าพอใจและสตาร์ทเครื่องยนต์ก่อนที่จะขับรถออกไปโดยปล่อยให้ลูน่ายืนนิ่งและขมวดคิ้ว

เธอไม่คิดว่าออร่าจะคิดอุบายเช่นนี้และไปหาโจชัวพร้อมกับเสียงบันทึกนั้น

ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่ดี ทุกอย่างเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นและโจชัวก็ไม่ได้ไว้ใจเธอมากขนาดนั้นอยู่แล้ว

...

ออร่าหยิบเครื่องบันทึกเสียงและเดินไปที่ห้องทำงานของโจชัวอย่างเย้ยหยัน

ภายในห้องทำงาน ชายคนนั้นกำลังอยู่ในการประชุมระหว่างประเทศ เขาจดจ่อที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

“พี่โจชัว!”

ไม่ว่าลูคัสจะพยายามหยุดเธอเอาไว้ยังไง ออร่าก็ยังดื้อดึงที่จะเข้ามาอยู่ดี

เธอรีบเดินเข้าไป “ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าสาวใช้คนนั้นมีพิรุธในทันทีที่ฉันเห็นเธอในบ้านของคุณเมื่อวานนี้! และฉันก็ได้หลักฐานมาแล้ว!”

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นราวกับดวงตาของเขาจนทำให้ทุกคนภายในที่ประชุมไม่กล้าหายใจ “ออกไป”

“พี่โจชัว ฉัน...” เธอต้องการจะพูดต่อในขณะที่เสียงของผู้บริหารในบริษัทดังขึ้นจากคอมพิวเตอร์ “คุณลินช์ ถ้าตอนนี้คุณไม่สะดวก เราค่อยคุยกันใหม่คราวหน้าก็ได้ครับ”

ทันใดนั้นออร่าก็ตระหนักได้ว่าเธอ... ขัดจังหวะการทำงานของโจชัวงั้นเหรอ?

“ถ้าอย่างนั้นเราค่อยคุยกันต่อคราวหน้า” ชายคนนั้นปิดคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าที่เย็นชาและเงยหน้ามองใบหน้าซีดเซียวของออร่า “ว่ามาสิ”

ออร่าเม้มริมฝีปากและกดปุ่มเล่นบนเครื่องบันทึกเสียงอย่างลังเล

“ฉันขอเตือนเธอว่าอย่ามองเขาอย่างไร้ยางอายจะดีกว่า!”

เมื่อเขาพูดถึงเหตุการณ์นี้ เธอก็รู้ทันทีว่าโจชัวจะไม่ทำตามที่เธอต้องการ

หลังจากนั้นไม่นานออร่าก็ถอนหายใจ เธอหันกลับและเดินจากไปด้วยความหงุดหงิด

“นายท่านครับ” หลังจากที่ออร่าไปแล้ว ลูคัสก็เคาะประตูแล้วเข้ามาวางเอกสารกองโตเอาไว้ข้างหน้าโจชัว “ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับลูน่าที่ถูกรวบรวมมาจากต่างประเทศครับ”

นิ้วมือเรียวของโจชัวพลิกเปิดเอกสารดูทีละหน้า

“ดูเหมือนว่าข้อมูลที่ลูน่าให้เรามาจะเป็นเรื่องจริง”

ลูคัสก้มหน้าลงและอธิบายช้า ๆ ว่า “เธอโตขึ้น เรียนหนังสือและทำงานที่ต่างประเทศจริง ๆ ครับ เธอเพิ่งจะกลับมาที่เมืองบันยันเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่เมื่อตอนที่เธออาศัยอยู่ที่ต่างประเทศนั้น ลูน่าเป็นถึงนักออกแบบเครื่องประดับมืออาชีพ และถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ในขั้นปรมาจารย์ แต่ความสามารถของเธอก็ไม่เป็นรองใครเลย

“ทำไมคนที่มีความสามารถเช่นนี้ถึงได้กลับมาที่นี่และเต็มใจที่จะมาทำงานเป็นสาวใช้ให้กับเจ้าหญิงน้อยเนลลี่ของเรา?”

โจชัวหรี่ตาลง

เอกสารเกี่ยวกับลูน่านี้มีรายละเอียดเฉพาะมากจนดูตั้งใจเกินไป

รายละเอียดมันเฉพาะมากจนแม้แต่พยานสำคัญในแต่ละช่วงชีวิตของเธอก็ยังถูกระบุอย่างชัดเจน แต่ยิ่งมันสมบูรณ์แบบมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งดูเหมือนจะจงใจปกปิดบางสิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย “สืบต่อไป เธอบอกว่าเธอร้อนเงิน แต่รายได้ต่อปีของเธอในฐานะนักออกแบบที่ต่างประเทศนั้นค่อนข้างสูงมาก เธอจะต้องไม่ได้ร้อนเงิน หรือเป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ แน่นอน”

ชายคนนั้นประสานมือและมองไปด้านนอกหน้าต่างด้วยแววตาที่เย็นชาและเฉยเมย “ถ้าเป้าหมายของเธอในการเข้าหาผม เป็นผมคนเดียวก็ไม่เป็นไร

“แต่ผมกลัวว่า...”

เขากลัวว่าเธอจะมีเป้าหมายอื่น

เขารู้มาโดยตลอดว่าผู้หญิงคนนี้ ที่มีชื่อว่าลูน่าจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน