ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 133

“ลูน่า คุณเมาแล้วนะ” ขณะที่นั่งอยู่ในมุมหนึ่งของบาร์ มัลคอล์มก็ชำเลืองมองลูน่าที่กำลังเมามาย แต่ก็ยังสั่งเบียร์เพิ่มอีกแก้ว “หยุดดื่มได้แล้ว”

ลูน่าแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและยื่นมือออกไปหยิบอีกแก้ว

“หยุดดื่มได้แล้ว!” มัลคอล์มทนไม่ไหว สุดท้ายเขาก็ยื่นมือไปแย่งแก้วออกจากมือเธอ “คุณคอไม่แข็งแต่ทำไมต้องดื่มเยอะแบบนี้?”

ลูน่ามองเขาอย่างว่างเปล่าและหัวเราะออกมาเบา ๆ “มัลคอล์ม มันเจ็บมากเลย” เธอชี้หน้าอกของตัวเองอย่างเมามาย “ตรงนี้เจ็บมาก ฉันมันโง่มาก ๆ ฉันคิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปแล้ว ฉันคิดว่าคนคนนั้นจะให้ความสำคัญกับครอบครัวมากกว่าสิ่งอื่น แต่...”

เธอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะพูดต่อ “ฉันมันใสซื่อเกินไปเหรอ? ฉันรู้ว่าเขาเกลียดฉัน แต่ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเกลียดลูกสาวของตัวเองด้วย...หลังจากเห็นสิ่งที่เขาทำเพื่อเนลลี่ตอนที่เธอเกือบโดนฆ่า ฉันก็คิด...คิดไปว่าลูกของเขาคงมีความหมายอะไรกับเขาบ้าง แต่ฉันคิดผิดหมดเลย มัลคอล์ม”

“ไนเจลป่วยแต่ฉันก็หาทางช่วยเขาไม่ได้ ฉันไม่สามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้ด้วย และฉันก็ยังให้ความปลอดภัยกับเนลลี่ไม่ได้อีก...ฉันมันล้มเหลวจริง ๆ” ลูน่าเงยหน้าขึ้นด้วยความเศร้าโศกที่สลักไปทั่วใบหน้า “คุณไม่น่าช่วยฉันไว้แต่แรกเลย ถ้าฉันตาย...”

ถ้าเธอตาย เธอคงไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ และลูกของเธอก็คงจะไม่ต้องเจ็บปวดไปกับเธอ

“คุณพูดอะไร” มัลคอล์มถอนหายใจ เขายกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณเรียกบริกรให้มาคิดเงิน จากนั้นก็มองลูน่าตาไม่กะพริบ “กว่าจะได้เห็นรุ้งก็ต้องมีฝนตกก่อน สิ่งที่คุณเจอทั้งหมดนี้เป็นการปูทางให้อนาคตอันสดใส อีกอย่าง พวกเขาก็ได้สอนบทเรียนให้กับคุณ...บทเรียนที่ว่าควรเชื่อใจใครและควรยอมแพ้กับอะไร”

ลูน่าเงยหน้าขึ้นมองมัลคอล์ม น้ำตาร่วงหล่นอาบใบหน้าของเธออย่างหยุดยั้งไม่ได้

“ถ้ามีความตั้งใจก็จะมีหนทาง” มัลคอล์มกล่าวแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “อีกอย่าง ผมส่งคนไปตามรอยออร่าแล้ว ถ้าพวกเขาหาเธอเจอ พวกเขาก็จะพาเธอมาหาพวกเรา ถึงแม้โจชัวจะไม่ได้ลงโทษเธอ แต่ผมจะทำให้เธอชดใช้ในสิ่งที่เธอทำเอง”